Dinsdag 3 oktober. In mijn vorig bericht schreef ik over het verschil tussen mijn hoofd en mijn lijf. Het is net of de verbinding mist. Ik leef natuurlijk ook een beetje in de marge nu. Ik kom het huis nog niet uit en lig veel op bed. Televisie kijk ik niet, radio luister ik ook niet. Social media laat ik zoveel mogelijk voor wat het is en zelfs de krant blijft van mijn kant ongelezen. De wereld is klein geworden. Kleine dutjes in plaats van lekker doorslapen. Kleine wandelingen om de tafel en weer terug. Kleine porties eten. Weinig input van buitenaf. Wondverzorging. Rusten. Ik lees zelfs maar 1 hoofdstuk per keer in een boek. Vannacht sliep ik slecht. Steeds maar een uurtje of anderhalf. Daarna moest ik uit bed om een rondje te lopen. Zo verliep eigenlijk de hele dag. Zo hoort het ook te gaan als je net twee nieuwe knieën hebt gekregen. Maar die kreeg ik niet eerder en dat maakt het lastig om om te gaan met de nieuwe situatie. Je verandert van deelnemer in toeschouwer. Dat je overal om moet vragen maakt het lastig. Ik ben geen vrager van nature. Ik ben een gever. En zo is het bij de man precies omgekeerd. Hij is niet gewend om te geven. En ik vraag niet genoeg en zo ontstaat er dan steeds iets in je hoofd wat er niet hoeft te zijn. Want als ik vraag: wil je groene thee uit de pot die in het raamkozijn staat maken? Dan doet hij dat met alle liefde. Maar dat doe ik dus niet. En hij ziet niet uit zichzelf dat ik te weinig drink en zo gaat het steeds. We moeten groeien in onze rol zal ik maar zeggen....
Een ander ding is dat ik hooggevoelig ben en het lijkt wel of dat door de operatie/medicijnen/ situatie erger is geworden. Kleuren bijvoorbeeld zijn veel feller dan voorheen. De lucht, de zon, het licht binnen, de lamp in de gang, het beeldscherm van de telefoon al dat soort dingen. De filter die er normaal al bijna niet is, is nu lijkt het helemaal verdwenen. Maar het ergst zijn de geuren. Ik vind zoveel dingen stinken. Schoonmaakmiddelen bijvoorbeeld. Of wasverzachter. Brr. zo vies en chemisch. Om maar niet te spreken van de kookluchtjes. Ik ben steeds al misselijk van de geur en heb dan geen trek meer. Maar ja, ik Moet eten natuurlijk. En ik vind het ook zo zielig voor de man, hij heeft dan zo zijn best gedaan, maar ik krijg het gewoon niet weg. Maar dat vind ik dan lastig om te zeggen en probeer dan zoveel mogelijk te eten. Maar daar heb ik dan later weer spijt van. Oh dear..... de vicieuze cirkel waar je dan in beland. Ik zei hierboven al... we moeten nog groeien in onze nieuwe rol. Ik twijfelde even of ik dit wel moest schrijven maar ook dit hoort bij het revalidatie proces toch? En wat heb ik er aan om jullie alleen te laten delen in de mooie en goede dingen die gebeuren? Dat geen goed beeld van de werkelijkheid geven toch? En dat is wel zoals ik mijn blog wil delen. Dus bij deze.
Je beschrijft het hele proces mooi. Ik zie het voor me. En kan op deze manier begrijpen wat je meemaakt. Sterkte verder.
BeantwoordenVerwijderenNa een tijdje zelf uit blogland verdwenen te zijn, lees ik hier pas over je 2 nieuwe knieën. Twee ineens is ook niet niks. Het komt helemaal goed, daar ben ik zeker van maar dat heeft wel zijn tijd nodig.
BeantwoordenVerwijderenDat van die rolverdeling hebben we hen ook echt wel zo geleerd. Ik las er zopas nog over. Dat vrouwen het mentaal heel druk hebben met het huishouden en dat mannen van zichzelf vinden dat ze heel veel helpen ... alleen moet het hen altijd gevraagd worden want ze zien het zelf niet. En dat maakt het voor de vrouwen zo belastend en vermoeiend. Ik vrees dat op onze leeftijd onze mannen dat ook niet meer zullen leren. Dus een goeie raad : probeer het dan toch maar te vragen. Heel veel sterkte in je revalidatieproces. Er is licht in de verte. Blijf je daar aan denken?
Oh ja, en fijn dat je ook de minder leuke dingen vertelt. Het is echt nergens rozengeur en maneschijn en door al dat FBgedoe van heppieheppiefotootjes in de media zou een mens zich dat op de duur nog gaan inbeelden.
Lieve groetjes.