Afscheid van een tijdperk...

Maandag 23 oktober. Vandaag wordt mijn vriendin aan haar knie geopereerd. Ook zij krijgt een nieuwe prothese. Aan een kant zodat ze gelukkig nog een goed been heeft om op te staan. Dat maakt het proces niet minder pijnlijk maar wel iets gemakkelijker en daar ben ik dankbaar voor. Ze wordt als eerste vandaag geholpen en in gedachten ga ik mee met haar de operatiekamer in en wens ik haar sterkte voor straks als ze aan haar revalidatie gaat beginnen. Gelukkig woont ze in een appartement waar alles gelijkvloers is en hoeft ze geen bed van de thuiszorg zoals hier het geval is. Want dat is toch niet zoals je eigen bed hoor. 

Ik slaap nu al weer een paar dagen boven en eigenlijk gebruikte ik het bed van de thuiszorg alleen nog voor het middagdutje. Als een soort van luxe om niet nog een keer extra het pijnlijk proces van het traplopen te vermijden. Het is echt nog een 'dingetje' om naar boven te lopen maar het gaat elke keer wel een beetje gemakkelijker. Vandaag viel het besluit om de thuiszorg te bellen om het bed op te komen halen. En eerlijk gezegd vond ik dat een emotioneel moment.

Aan de ene kant is er de herinnering van de eerste dagen en weken dat ik hier lag. Midden in de hal, naast de trap waarvan ik zo vaak dacht dat het me nooit meer zou lukken die op te komen. Aan de ander kant de keuken met alle luchtjes waar ik zo gevoelig voor was. Ook dat gaat elke dag een stukje beter nu ik gestopt ben met die malle medicijnen. Ik heb bovenstaande foto genomen vanuit de keukendeur. Ik zie het slingertje waar ik al eerder over schreef. Het hing op verschillende plekken en die dagen hing het zo dichtbij dat ik er altijd even naar kon kijken om er steun aan te ontleden. Ik zie de papegaai, dat malle ding boven mijn hoofd. Ik had er alleen maar last van en kon er niet mee uit de voeten. De vlekken op het blauwe matras waarvan iemand als foute grap zei: misschien is er wel iemand op dit bed overleden.. ik kwam niet meer los van die gedachte..

Maar ook dacht ik aan het feit dat ik na relatief korte tijd toch al weer kan zeggen dat ik het bed niet meer nodig heb en dat het naar iemand anders mag. Hoe dankbaar kun je je dan voelen. Alles is dubbel op dit moment. De trap die onmogelijk hoog leek en toch weer niet. Het vieren van het leven ook al verrekte ik op dat moment van de pijn en kon ik bij tijd en wijle het slingertje wel vertrappen als ik dat fysiek had gekund. En dan de rolstoel. Hoe fijn is het dat ik daar niet meer in hoef te zitten. En tegelijkertijd bedenk ik me hoe opgelucht ik ben dat het niet voor altijd was. Die gedachte maakt het tijdelijke ongemak zoveel lichter om te dragen.

Het is weer een stukje om af te sluiten. Weer een stukje op weg naar een nieuwe toekomst. Zo zullen er steeds weer momenten zijn. Dingen die niet meer nodig zijn. Dingen die ik niet meer leek te gaan kunnen (fietsen, autorijden, lopen zonder hulpmiddelen) en dan toch op een dag misschien weer wél kunnen. Het is een wonderlijk proces, zo'n revalidatie. Vooraf heb je er geen idee van wat je te wachten staat en hoe je er op gaat reageren. En dat is misschien maar goed ook. Ieder mens is uniek. Iedere situatie is uniek. En dat maakt het lastig om je te blijven focussen en je niks aan te trekken van hoe anderen het doen. Maar tegelijkertijd geeft het je ook een gevoel van 'vrijheid' om het juist op je eigen manier te doen.

Bij vriendin is de operatie goed geslaagd en al snel dronk ze weer koffie en at ze een lekker bordje warm eten. Na anderhalve dag mocht ze naar huis om verder te revalideren. Hoe fijn is dat? Sorry, bovenstaande foto is wat donker maar het licht in huis is niet overal hetzelfde. In de hal is een heel groot raam. Nou ja, jullie weten allemaal vast wel hoe een rolstoel er uitziet. Toch?