Rustig...

Donderdag 19 oktober. Ik vertelde in mijn vorig blog over familie. Vandaag zou het jongste broertje van mijn moeder, mijn jongste oom dus, zijn verjaardag gevierd hebben. Helaas is hij een half jaar na mijn moeder overleden aan de ziekte van Parkinson. Zijn oudere broer overleed kort na hem en zo bleef er in zeer korte tijd niks meer over van het gezin van mijn opa en oma. Ik vertelde daar al eerder over. Zoveel jaren was deze datum reden voor een bezoek, telefoontje of mooie verjaardagskaart en het is raar dat dat niet meer kan. Gelukkig heb ik mooie herinneringen aan deze lieve man die toen wij nog klein waren altijd op ons kwam passen als pa en ma uit gingen. Zelfs als ze niet vooraf vertelden dat ze uit zouden gaan, konden we dat aan het middageten al aflezen. We aten dan namelijk altijd macaroni. Zagen we de elleboogjes macaroni van Honig uit de kast komen, dan wisten we dat zij uitgingen en oom Jan op zou komen passen. Hij was namelijk dol om mijn moeders macaroni. Ze maakte dan extra veel en bewaarde een flinke portie voor oom. Nog jarenlang, oom was allang getrouwd, maakte mama dit gerecht voor hem. En nam dat mee als we daar op visite naartoe gingen. Mooie warme herinneringen aan een tijd die niet meer bestaat. 

Vandaag is het precies vier weken geleden dat ik geopereerd werd. Donderdag was eerst altijd rotary (voor de man) dag, daarna werd het vijf jaar lang winkeltje-aan-huis dag maar sinds een paar weken is het operatie dag. Vier (!) weken geleden al weer. Wat vliegt de tijd. Misschien verbeeld ik het me, maar het lijkt heel heel voorzichtig of de misselijkheid wat weg begint te trekken. Het kan komen door het afbouwen van de medicijnen of misschien word ik van al dat oefenen ook sterker en heb ik er minder last van. Nog steeds eet ik kleine porties maar wel vaker op een dag en het meeste blijft binnen en ook dat helpt me herstellen. Ik wandel, eet, oefen, rust en tussendoor probeer ik steeds een nieuw klusje te doen. Vaatwasser in of uitruimen, was aanzetten, opvouwen, opruimen, dat soort dingen. Langzaam moet ik toch de draad weer op proberen te pakken. Vandaag was geen slechte dag. Hoera voor vandaag!!! :-)