16 november. Vandaag is het precies acht weken geleden dat ik naar het ziekenhuis in Delft ging en daar twee nieuwe knieën kreeg. De weg die ik aflegde van toen naar nu, kunnen jullie hier op de voet volgen. Niet alleen deel ik het (gedeeltelijk) met jullie maar ook schrijf ik het hier op voor mezelf. Om als ik dat wil het later nog eens terug te lezen. Kan ik dat niet gewoon in een dagboekje doen? Jawel, dat doe ik ook. En daar schrijf ik de dingen die ik niet hier wil delen. De te persoonlijke dingen. Vanmorgen kreeg ik weer visite. Omdat deze gast ook wel eens de neiging heeft om te blijven plakken had ik met haar een duidelijke tijd afgesproken. Voor ons allebei fijn. Ze bracht een grote tas vol tijdschriften mee. Met de tijdschriften van gisteren kan ik weer even vooruit met het maken van cadeaulabels en ander spul. Fijn hoor! Ik was er erg blij mee en de koffievisite was erg gezellig :-)
Donderdag is ook therapiedag en zo ook vandaag. De therapeut had er zin in en ik moest vol aan de bak. Zelf ben ik ook niet zo van het gemakkelijk opgeven en dat is wel eens lastig. Zo gebeurde het dus dat een van de oefeningen te zwaar bleek en ik flauwviel. Nou doe ik dat tamelijk makkelijk maar de mensen om me heen schrokken toch wel. Gelukkig kwam ik redelijk snel weer bij mijn positieven en na het drinken van een bekertje water ging het wel weer. De therapeut was erg geschrokken maar gelukkig kon ik hem geruststellen. Als beloning kreeg ik en massage aan mijn linkerknie. Daar zit namelijk best nog veel vocht in. Mijn lymfesysteem is niet op orde en ik heb moeite met de afvoer van vocht.
Tijdens de massage werd het huiswerk van de komende dagen doorgesproken. Ofwel.. de oefeningen die ik thuis mag doen. Wandelen doe ik nog steeds drie keer per dag en dat gaat steeds beter. Na therapie gingen we weer snel naar huis want mijn privéchauffeur had een zakelijke afspraak. Het is heel fijn dat hij me rijden wil tussen de bedrijven door maar ik voel me zo langzaamaan steeds meer een blok aan zijn been worden. Nog even geduld Tineke. Nog even... en dan kun je zelf weer achter het stuur. Geduld...
Bij mij is het ongemak van tijdelijke aard. Maar stel je toch voor dat dit voor altijd zou zijn. Ik denk daar regelmatig aan. Wat verandert je leven dan toch. Ik zette nog maar weer eens een was aan en streek een overhemd voor de man. Zomaar van die kleine dingen die ik weer mag kunnen. Vanavond at ik alleen zoals vrijwel elke donderdagavond. Ik at een lekkere pasta. Nieuw receptje. Het was veelbelovend lekker. Nog wat kleine aanpassingen en dan is het perfect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten