Langzaam, heel langzaam...

 22 november. Ik kondigde het al aan in mijn vorig blog, het zou vandaag een spannende dag worden. Want...... 2 maanden na de operatie kreeg ik van de arts die me opereerde én de fysiotherapeut die mij twee keer per week afbeult hihi groen licht om te proberen of ik weer kan autorijden. In theorie kan het zeiden ze. Maar of je het moet willen. Misschien maar niet meteen de snelweg op, zei de dokter nog. Misschien eerst maar wat in de buurt proberen te oefenen, zei de therapeut ;-) En zo geschiedde. De man stapte in de auto en reed naar een stil plekje hier in de buurt. Met een lange rechte weg waar niet veel mis kon gaan. Hij stapte uit en we wisselden van plaats. Dat op zich was al een dingetje want mijn linkerbeen buigt slechter dan het rechterbeen. Tot nu toe kwam me dat als passagier goed van pas want als je aan de rechterkant instapt heb je voor het linkerbeen meer ruimte. Maar nu dus niet.

Omdat ik een automaat heb, maakt het voor het rijden niet uit en is het zelfs fijn dat rechts beter is. Toen ik eenmaal zat moest ik wel een paar tellen bijkomen maar daarna was het toch echt tijd om de auto te starten. Dat lukte. En toen de voet van de rem naar het gaspedaal. Daar moet je die voet dus voor optillen. En van rechts een beetje naar links tillen en andersom. Ik dacht altijd dat je dat voornamelijk met je enkel en voet doet maar nee. Je hebt er wel degelijk je bovenbeenspieren voor nodig. En laten die nou net nog niet optimaal zijn. Na een poosje rijden zei de man: je mag best wat sneller hoor. Dat vond ik ook en drukte het gaspedaal verder in. Maar er gebeurde niks. Ook niet nadat ik wat op mijn bovenbeen drukte. Het was 45 km per uur en dat bleef het. Heel surrealistisch maar goed. Ik reed op een 50 km weg dus er was helemaal niet zoveel aan de hand. We stopten bij bakkerij het Blauwe Hek om koffie te drinken en maakten gelijk kennis met de nieuwe bakker. Een aardige jongeman. Na de koffie lukte het weer niet om sneller te rijden dan 45 km. Wel reed ik nu ook het laatste stukje naar huis en parkeerde daar. Dat ging allemaal goed. Maar wat. was. ik. blij. dat. ik. thuis. was :-)

Op een ander moment oefen ik weer verder. Het zal net gaan als met het lopen. Steeds een stukje verder, steeds een stukje beter tot het goed genoeg is. En dan wacht er vast weer een nieuwe uitnodiging. Hoog op mijn verlanglijstje staat fietsen. Dat heb ik al heel lang niet meer gedaan en het is iets wat ik altijd zo graag deed. Fietsen zonder pijn is iets wat ik misschien al 15 jaar niet meer gedaan heb. Vooralsnog lukt het me met heel veel moeite de trappers 10x rond te krijgen op de hometrainer bij de therapie. Bewegen op de cross trainer gaat wel. Daar maak je net een wat plattere ronde beweging. Ach, een mens moet wat te wensen overhouden toch?

Aan het eind van de dag wachtte me nog een uitdaging. Ik mocht weer meedoen aan het bevolkingsonderzoek borstkanker. Normaliter al geen pretje maar nu was het nog spannender. Allereerst om er naartoe te lopen met mijn krukken. Daarna het trapje op. Wachten in de wachtkamer met de plastic stoelen die nu eigenlijk net iets te laag zijn. Daarna het te kleine pashokje en vervolgens het maken van de foto's door een nieuwe medewerker. Het ging niet in 1x en rechts mocht ik zelfs drie keer op de foto. Wat een ellende. Want het was al pijnlijk om stil te staan (ik had thuis geoefend) Daarna weer aankleden in het kleine hokje, wachten om te horen dat de foto's nu wel gelukt waren en daarna in de regen weer de stalen trap af met mijn krukken en vervolgens de weg naar huis lopen. Dat laatste was nog het makkelijkst. Zo was het weer een enerverende dag waarbij ik verschillende 'nieuwe' dingen deed. Het was spannend maar het lukte. En wat ben ik dankbaar dat dit allemaal weer kan. Het is gewoon een klein wonder.