De huisarts...

Donderdag 28 september. Toen wij hier kwamen wonen was er nog maar 1 huisartsenpraktijk die nieuwe patiënten aan nam en dat kwam alleen omdat ze er net een derde huisarts bij gekregen hadden. Een jonge vrouw. Verder waren er twee mannelijke huisartsen. Jarenlang hadden zij samengewerkt. Full-time en met een schat aan ervaring. Je kon er altijd terecht en in mijn geval stelden ze altijd de goede diagnose. De jonge vrouwelijke dokter van toen is inmiddels ook al niet zo jong meer en is ook een harde werker. So far so good zou je zeggen. Totdat een van de oude huisartsen met pensioen ging. En nu gaat nummer twee aan het eind van het jaar ook weg. En ben ik het spoor een beetje bijster. Inmiddels is er nog een jonge vrouwelijke arts bijgekomen en komt er in het nieuwe jaar nog een. Een jonge mannelijke arts is er en het beroerde is dat iedereen part-time werkt. Je moet dus ontzettend opletten wie wanneer werkt en van hoe laat tot hoe laat. En of degene die jij wilt zien niet op vakantie is. Ik ben tegenwoordig (zonder dat ik dat wist) doorgeschoven naar de laatst bijgekomen jonge vrouwelijke arts. En zij had mij moeten bellen nadat ik uit het ziekenhuis was ontslagen. Maar ze is op vakantie. Gelukkig is de oude dokter er nog en hij belde in haar plaats. Oh wat was dat fijn om hem even aan de lijn te hebben. Hij luisterde en gaf advies en beloofde me een aantekening te maken dat zijn jonge collega langs zou komen na haar vakantie. Het is goed als zij hoort en ziet hoe het is om zo'n operatie mee te maken en jij kunt daar goed over vertellen.

En dan zie je weer hoe fijn het is als mensen even uit hun eigen huisje/hokje stappen en dit soort dingen doen. Echt, daar heb ik nu al zoveel voorbeelden van gezien. Het maakt echt het verschil. Ooit zongen Saskia en Serge (wie kent ze nog) het liedje: het zijn de kleine dingen die het doen en echt... het is waar. Ik hoop straks als ik weer beter ben ook zo iemand te mogen zijn. Iemand die door een klein gebaar het verschil kan maken voor iemand. Voorlopig heb ik nog de handen vol aan mezelf. Gelukkig hoef ik niet meer de hele dag te huilen. Dat is al heel wat. Maar die pijn mensen, die is echt tè erg.