Gisteren vond ik mezelf vooral zielig maar vandaag is dat gevoel weg en heeft het plaatsgemaakt voor een zekere spanning. Vandaag ga ik me namelijk melden in het ziekenhuis om de hechtingen te laten verwijderen. Ik was al vroeg wakker en om zeven uur al helemaal klaar voor de start. Veel te vroeg natuurlijk want ik hoefde me om half twaalf pas te melden. Om half elf van huis gaan was vroeg genoeg. Ik neem altijd een kwartier extra reistijd omdat je hier aan het eind van Nederland nooit weet of er weer niet ergens een file staat of wat vaker voorkomt, een ongeluk is gebeurd. Dat was ook dit keer het geval. We namen de alternatieve route en kwamen precies op tijd aan. Gelukkig had ik thuis al geoefend en het lukte min of meer om in de rolstoel van de thuiszorg mijn voeten op de rand van de voetensteun te zetten om me zo te laten vervoeren door mijn particulier chauffeur ;-) Het ging nèt.
Bij de afdeling aangekomen zag ik de mensen weer die dezelfde dag als ik geopereerd waren. Oh, maar dat was helemaal niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Want wat konden zij al goed lopen zeg! Ze waren allemaal op de paracetamol na al zonder medicijnen en één van hen liep zelfs al zonder hulpmiddelen. De pijn was bij allemaal al goed uit te houden en natuurlijk vond ik dat fijn voor hen. Ik moest mezelf echt toespreken dat zij allemaal maar 1 hele of zelfs gedeeltelijke knieprothese hadden gekregen en ik twee. En ik moest ook tegen mezelf zeggen dat zij verder gezond waren en ik reumatoïde artitis heb. En ook moest ik nadrukkelijk tegen mezelf zeggen dat zij al niet jaren met pijn rondliepen en vergroeide ledematen hadden maar toch...... dat stemmetje in mijn hoofd liet zich moeilijk stil krijgen. En dat terwijl me nog zo op het hart gedrukt was dat ieder op zijn eigen tijd en wijze geneest.
Het verwijderen van de nietjes/hechtingen was niet al te pijnlijk en eigenlijk zo voorbij. Ik kon aan deze speciale verpleegkundige nog wat vragen stellen die zij vriendelijk beantwoordde. Daarna was het tijd voor koffie. Die dronken we in het restaurant van het ziekenhuis en besloten meteen een broodje te eten. We moesten vrij lang wachten op dat broodje en toen het eindelijk kwam, was ik al te moe om het op te eten. Het zitten in de rolstoel begon ook zijn tol te eisen en nadat de man zijn bordje leeghaal, besloten we naar huis te gaan. Weer het 'gedoe' om in de auto te komen. Het was koud en nat buiten, maar het zweet brak me uit en ik was zó blij dat ik weer zat. De weg terug verliep zonder problemen en bij thuiskomst kroop ik meteen in bed. Uitgeput. Maar wel weer een stap verder in de goede richting. Zo vier ik steeds momentjes. En kijk ik niet alleen vooruit maar welbewust ook achteruit. En zie ik hoever ik al gekomen ben. En concentreer ik me daarop. En dat is veel beter dan het appels met peren vergelijken wat ik ik in het ziekenhuis deed. Toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten