Donderdag 29 oktober. Vandaag is het precies vijf weken geleden dat ik geopereerd ben. Elke donderdag tel ik er weer een week bij. Voor de operatie had ik me voorgesteld dat ik met zes weken alles wel weer zou kunnen. En ook al zeiden alle doktoren, verpleegkundigen en therapeuten dat dat geen realistische gedachte was, wilde ik het niet geloven. Nu ben ik vijf weken verder en kan in nèt tot het centrum lopen. Van mijn huis naar het plein in het midden van het dorp is maar een paar honderd meter. Ik moet de plannen van voor de operatie maar bijstellen denk ik ;-)
Vandaag was ik een vrouw met een missie. Ik wilde graag kaarsen kopen bij Xenos in het winkelcentrum. Hier 400 meter vandaan. Dat zou wel moeten lukken volgens mijn berekening. Waar ik geen rekening mee had gehouden was dat ik gisteren eigenlijk te veel over mijn grenzen gegaan was. En dat ik dat vandaag zou moeten bezuren. Toch heb ik doorgezet. Meters maken is echt de beste genezing. Samen met de oefeningen en voldoende rust.
Ik besloot te zien hoever ik kwam. Lukte het niet, dan zou ik omdraaien. Heel rustig liep ik er naartoe. Zo rustig dat ik zelfs ingehaald werd door bejaarde heren en dames. Dat was wel grappig trouwens. Door mijn straatje, over de brug, langs de fietsenmaker die me elke dag aanmoedigt en daarna langs de winkel van Beter Horen. Steeds kon ik ergens naartoe lopen. En zo stak ik de straat over om naar de winkel. Het lukte wonderwel. Ik kocht twee mooie kaarsen en een zak waxinelichtjes voor de gezelligheid. Deed ze in het mandje van de rollator en besloot even te rusten voor ik terug naar huis zou gaan.
De terugweg verliep in omgedraaide volgorde hetzelfde en ik was blij weer thuis te zijn. Helaas kan ik mijn middagdutjes wel vergeten. Naast onze buren wordt een nieuw huis gebouwd en ze zijn nu met graafmachines de tuin aan het aanleggen. Dat is nog niet alles want naast het nieuwe huis stond een oud veiling gebouw uit 1903. Dat wordt met de grond gelijk gemaakt. Hier in Westland houden ze niet van oude dingen. Ik kan niet anders zeggen dan dat dat heel netjes gebeurt. Ik loop zo langzaam dat ik tijd genoeg heb om goed te kijken. Zeer methodisch en ordelijk wordt soort bij soort gelegd. Is er genoeg puin dan komt er meteen een vrachtwagen om het op te halen. Ik heb respect voor de arbeidsethos van de kraanmachinist. Hoe noem je zo'n sloopmachine eigenlijk? Hij begint om zeven uur in de ochtend en stopt pas weer 12 (!) uur later. Tussendoor neemt hij nauwelijks pauze. Horen en zien vergaat je. Het is steeds hetzelfde geluid. Vooruit rijdend hoor je de motor en als hij achteruit rijdt de motor en de piepjes van het achteruit rijden. Ik word er horendol van. Normaal valt je zoiets niet zo op maar nu.... het lijkt wel of ik alles dubbel zo duidelijk hoor. Slapen lukt dus niet helaas. Ach, misschien is dat ook niet zo erg. Het is immers al vijf weken na de operatie :-)
Ik vergat nog te zeggen dat ik in mijn vorig blogje foto's liet zien van mijn quilts. Dit keer heb ik weer een paar foto's toegevoegd. Het was zo leuk om ze te maken destijds. Ik heb er veel plezier aan beleefd. En toen ik de foto's weer tegenkwam dacht ik.... weet je wat? Ik deel ze met jullie Bij deze gedaan. Dagdag! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten