Rustig aan dan breekt het lijntje niet...

24 november. Rustig aan dan breekt het lijntje niet zeiden de mensen vroeger... Ik denk vaak aan die uitdrukking sinds ik hier woon. Hier gaan veel dingen op een holletje en vergeten men wel eens te genieten van het moois om zich heen. Vandaag kreeg ik deze foto's opgestuurd van iemand hier uit de buurt. Ze had al drie burn-outs achter de rug en was aan het eind van haar latijn/energie. Ik heb veel gesprekken met haar gevoerd. Ze stortte vaak haar hart uit. Nu voel ik mezelf verre van een therapeut maar soms is het genoeg als je alleen maar naar iemand luistert en dat deed ik dan :-)

Langzaamaan krabbelt ze toch weer op, fijn, want het is zo'n lief mens. Ze werkt inmiddels weer en als het haar te veel wordt gaat ze wandelen. Dat vond ze het aller lastigst. Om zomaar te lopen. Zonder doel. Langzaam te lopen en diep adem te halen. En dan ook nog om zich heen te kijken en te genieten van al het moois. Ze heeft me er vaak over verteld. Dat ze zich zo schuldig voelde dat ze het deed. En kijk nu toch eens... ze doet het gewoon. Vandaag was het een gewone rustige dag. Een die goed van pas kwam na de volle dag van gisteren. Ik pakte alvast wat cadeaus uit voor de bijna jarige kleindochter. Ik bakte een cake. Hij lukte wonderwel. Cake bakken is een soort van russische roulette met mijn oven en bakblik. Het is altijd weer spannend of het lukt.

Ik heb al eerder verteld dat oudste nu zonder vrouw is en dat ik zo trots op hem ben. Na een buitengewoon verdrietige periode heeft hij zich herpakt en niets is hem te veel als het om zijn meisjes gaat. Maar er zijn dingen die hij lastig blijft vinden. En als je iets niet kunt of weet dan app je naar huis. Mam, wil jij hapjes maken voor de verjaardag? Of vind je dat nog lastig? Ja, dat vind ik nog lastig maar daar verzin ik wel wat op, appte ik terug ;-) Vandaag verzon en maakte ik dus hapjes in het vooruit. Andere hapjes dan gewoonlijk, maar wel weer een uitdaging om er wat leuks/lekkers van te maken. En een motivatie omdat zijn vrienden (en hun vrouwen) mij nog van 'vroeger' kennen en nog steeds goede afnemers van lekkers zijn. Zo zeg ik het netjes toch :-)

En zo ging ik mijn gangetje. Af en toe even uitrusten, dan weer aan de gang. Rustig aan. Om het lijntje niet te laten breken. Tijdens een van die pauzes belde ik met een vriendin. Zij heeft ook een nieuwe knie en zo af en toe wisselen we onze voortgang van herstel uit. Zoals je dat doet met een vriendin. Lief en leed loopt dan volkomen door elkaar maar dat geeft niks. Toen de kookwekker afliep en de cake uit de oven kon, hingen we op. De plantjes kregen vandaag ook weer water, de dorre blaadjes werden verwijderd. Daarna maakte ik nog een kastje schoon en er draaide een bonte was.

Ondertussen luisterde ik wat naar de radio. Klassieke muziek en terwijl ik zo bezig was, liet ik de week passeren. Er was zoveel gebeurd. Zoveel indrukken. Zoveel stemmen, mensen, gebeurtenissen. Ik ben nog steeds wat 'sloom' in het hoofd. Of dat is omdat ik het niet goed opsla of dat het een andere oorzaak heeft, weet ik niet, maar ik vergeet veel. Of heb tijd nodig om een en ander te verwerken dat kan ook. Op zich is er prima mee te leven maar ik moet er echt op letten dat ik op tijd rust. Doe ik dat, dan gaat het goed. Zo'n dag als vandaag bijvoorbeeld. Ik keek er op terug en was blij dat hij er was. Het was een Goede dag, kon mijn moeder dan zeggen. Ach... mijn moedertje...

Hij komt hij komt...

23 november. In de laatste dagen van november, als Sinterklaas weer in het land en het blad van de bomen verwacht ik altijd een telefoontje van de tuinman. Nou klinkt dat heel sjiek, tuinman, maar dat valt reuze meer hoor. De man is geen tuinman by nature. Hij maait het gras maar verder gaat hij niet. Ik doe de rest. Vroegâh deed ik alles zelf maar dat lukte niet meer. En daarom komt Leen twee keer per jaar naar hier. Hij maakt de tuin winterklaar, haalt de goten leeg, verwijdert het blad en snoeit de heggen. Ik ben dol op die man. Hij komt na de file, drinkt dan eerst koffie in de keuken, gaat dan rustig zijn gangetje. Als het tijd is eet hij zijn boterham aan de keukentafel. Voor de file gaat hij weer naar huis maar niet voordat hij nog een laatste koffie dronk. Soms brengt hij iemand mee, soms ook niet. 

Dit keer nam hij zijn dorpsgenoot Dick mee. D is een echte polderman. Uit mijn polder hoor (!) en ook op hem ben ik dol. In het voorjaar werkt L de tuin door zodat ik het daarna zelf kan. Dit keer was er vrijwel niks gebeurd in de tuin gedurende zomer en herfst. Toen Leen belde waarschuwde ik hem alvast. Het is een flinke klus dit keer hoor. Geeft niks zei hij. Ik breng Dick mee. Tijdens de koffie deelden we het laatste half jaar. En och wat was er veel verdriet en zorg geweest. Ze waren verbaasd over mijn operatie en wilden er alles van weten. Ook deelden we de laatste boekentips want alledrie lezen we graag. En we lenen elkaar ook boeken trouwens. Van Dick krijg ik altijd een potje zelfgemaakte jam (zo lekker) en van Leen verse eieren van zijn eigen kippen. Ik word maar verwend door ze. Het voelt altijd even als thuis als ze er zijn. Mag ik niet eens wat foto's van jullie maken, vroeg ik. Dick wilde niet op de foto maar Leen vond het best. Maak maar een foto als ik er geen erg in heb, zei hij. En dat deed ik. Tijdens de koffie :-)

Vandaag is ook de trouwdag van onze jongste zoon. Vier jaar geleden is het alweer. Het voelt als de dag van gisteren dat we in het vliegtuig stapten om naar de andere kant van de wereld te vliegen. Ze zijn nog steeds gelukkig met elkaar en hun huwelijk is gezegend met twee mooie jongetjes. Nadat de mannen weggingen mocht ik weer naar therapie. Hoera! Not! Ik deed mijn best en was blij dat het weer klaar was. De ene keer heb ik er meer zin dan de andere maar dat is denk ik wel logisch. Nadat de man me weer opgehaald had uit het 'kinderparadijs' reden we door naar de slager om weer wat voorraad te halen. Daarna nog naar de Aciton die daar vlakbij is.

Onze oudste kleindochter is bijna jarig en dol op stickers. Die kun je echt leuk bij Action kopen. Ik kocht er nog wat andere tuttemerut en was blij daarna naar huis terug te kunnen. Na het avondeten was het goed uitrusten. De dag was weer meer dan vol geweest. Oh, ik vergeet nog te zeggen dat ik vanmorgen ook nog bij Intertoys geweest was. Maar daar ben ik gillend weggelopen. Het was daar zo ongelooflijk druk dat ik er onpasselijk van werd. Niet te geloven wat mensen daar allemaal kochten. Honderden euro's per kind. En maar klagen en zeuren in de rij. Nee, ik ben snel omgedraaid. Wij vieren ook Sinterklaas maar ik geef daar echt niet zoveel geld aan uit. Welnee zeg!
-
Vandaag was het 9 weken geleden dat ik geopereerd werd. Wat ben ik dankbaar dat al deze dingen vandaag al weer kon doen vandaag. En wat ben ik dankbaar voor de twee mannen die de tuin weer zo netjes maakten. Oh, er is elke dag zoveel om dankbaar voor te zijn. Als je het maar wilt zien ;-)

Langzaam, heel langzaam...

 22 november. Ik kondigde het al aan in mijn vorig blog, het zou vandaag een spannende dag worden. Want...... 2 maanden na de operatie kreeg ik van de arts die me opereerde én de fysiotherapeut die mij twee keer per week afbeult hihi groen licht om te proberen of ik weer kan autorijden. In theorie kan het zeiden ze. Maar of je het moet willen. Misschien maar niet meteen de snelweg op, zei de dokter nog. Misschien eerst maar wat in de buurt proberen te oefenen, zei de therapeut ;-) En zo geschiedde. De man stapte in de auto en reed naar een stil plekje hier in de buurt. Met een lange rechte weg waar niet veel mis kon gaan. Hij stapte uit en we wisselden van plaats. Dat op zich was al een dingetje want mijn linkerbeen buigt slechter dan het rechterbeen. Tot nu toe kwam me dat als passagier goed van pas want als je aan de rechterkant instapt heb je voor het linkerbeen meer ruimte. Maar nu dus niet.

Omdat ik een automaat heb, maakt het voor het rijden niet uit en is het zelfs fijn dat rechts beter is. Toen ik eenmaal zat moest ik wel een paar tellen bijkomen maar daarna was het toch echt tijd om de auto te starten. Dat lukte. En toen de voet van de rem naar het gaspedaal. Daar moet je die voet dus voor optillen. En van rechts een beetje naar links tillen en andersom. Ik dacht altijd dat je dat voornamelijk met je enkel en voet doet maar nee. Je hebt er wel degelijk je bovenbeenspieren voor nodig. En laten die nou net nog niet optimaal zijn. Na een poosje rijden zei de man: je mag best wat sneller hoor. Dat vond ik ook en drukte het gaspedaal verder in. Maar er gebeurde niks. Ook niet nadat ik wat op mijn bovenbeen drukte. Het was 45 km per uur en dat bleef het. Heel surrealistisch maar goed. Ik reed op een 50 km weg dus er was helemaal niet zoveel aan de hand. We stopten bij bakkerij het Blauwe Hek om koffie te drinken en maakten gelijk kennis met de nieuwe bakker. Een aardige jongeman. Na de koffie lukte het weer niet om sneller te rijden dan 45 km. Wel reed ik nu ook het laatste stukje naar huis en parkeerde daar. Dat ging allemaal goed. Maar wat. was. ik. blij. dat. ik. thuis. was :-)

Op een ander moment oefen ik weer verder. Het zal net gaan als met het lopen. Steeds een stukje verder, steeds een stukje beter tot het goed genoeg is. En dan wacht er vast weer een nieuwe uitnodiging. Hoog op mijn verlanglijstje staat fietsen. Dat heb ik al heel lang niet meer gedaan en het is iets wat ik altijd zo graag deed. Fietsen zonder pijn is iets wat ik misschien al 15 jaar niet meer gedaan heb. Vooralsnog lukt het me met heel veel moeite de trappers 10x rond te krijgen op de hometrainer bij de therapie. Bewegen op de cross trainer gaat wel. Daar maak je net een wat plattere ronde beweging. Ach, een mens moet wat te wensen overhouden toch?

Aan het eind van de dag wachtte me nog een uitdaging. Ik mocht weer meedoen aan het bevolkingsonderzoek borstkanker. Normaliter al geen pretje maar nu was het nog spannender. Allereerst om er naartoe te lopen met mijn krukken. Daarna het trapje op. Wachten in de wachtkamer met de plastic stoelen die nu eigenlijk net iets te laag zijn. Daarna het te kleine pashokje en vervolgens het maken van de foto's door een nieuwe medewerker. Het ging niet in 1x en rechts mocht ik zelfs drie keer op de foto. Wat een ellende. Want het was al pijnlijk om stil te staan (ik had thuis geoefend) Daarna weer aankleden in het kleine hokje, wachten om te horen dat de foto's nu wel gelukt waren en daarna in de regen weer de stalen trap af met mijn krukken en vervolgens de weg naar huis lopen. Dat laatste was nog het makkelijkst. Zo was het weer een enerverende dag waarbij ik verschillende 'nieuwe' dingen deed. Het was spannend maar het lukte. En wat ben ik dankbaar dat dit allemaal weer kan. Het is gewoon een klein wonder.

Handwerk...

Dinsdag 21 november. Als ik een woord op vandaag zou mogen plakken, zou dat spierpijn zijn. Spierpijn als gevolg van de therapie-sessie van gisteren. Het viel niet mee maar gelukkig viel ik dit keer niet flauw. Ik werd soms wat licht in het hoofd maar dat gaf ik nu op tijd aan. De therapeut heeft niet eerder iemand in de praktijk gehad waarbij allebei de knieën tegelijk waren vervangen. Het blijft zoeken en proberen maatwerk te leveren. Spannend maar tot nu toe gaat het goed en het harde werken begint heel langzaam (waarom gaat het toch zo langzaam?) zijn vruchten af te werpen. 

Vandaag kookte ik wat in het vooruit. Met spierpijn moet je maar niet gaan zitten is mijn ervaring. Gedoseerd en rustig bewegen gaat nog het best. Zo stond (en soms zat) ik vandaag wat meer in de keuken. Op maandag en dinsdag is onze oudste zoon (gescheiden) alleen met het avondeten en werkt hij in de avond door. Dan is het fijn om zo wat kant en klaar uit de vriezer te kunnen pakken. En aangezien hij dol is op mama-eten doet zijn mama daar steeds wat nieuws in. In de vriezer bedoel ik. Maar nu greep hij toch mis en hoewel hij er nooit echt nooit om vraagt voelde ik toch wel dat hij ..... haha. Ik maakte het avondeten klaar en meteen twee porties extra. Vooral stoofvlees/sudderlapjes/gehaktballen/ verse appelmoes en dat soort dingen vindt hij erg lekker. Zo geschiedde. Er is alvast weer begonnen met het maken van een kleine voorraad vandaag :-)

Ik kan ook en met blijdschap melden dat ik een goed doel gevonden heb om mijn sjaals aan te doneren. Ik kwam een jonge vrouw op het spoor of eigenlijk moet ik zeggen dat ik er op werd gewezen door een vriendin. Een jonge vrouw met een droom. Ik hoef jullie niet te zeggen dat ik dol ben op mensen met dromen. Deze jonge vrouw droomde ervan om mensen in het blijf-van-mijn-lijf huis te voorzien van warme sjaals, dassen, mutsen enzovoort. Of eigenlijk wilde ze ze een onvergetelijke kerst bezorgen waar dit een van de wensen van was. In de rest kan ik niet voorzien, maar hier kon ik haar mee helpen. Ik benaderde haar en ze was tot tranens toe geroerd. En ik van de weeromstuit ook. Och toch, ik ben toch zo makkelijk aan het huilen te krijgen. Dus in plaats van ze tegen kostprijs of daar dichtbij te verkopen aan mensen die ze wel leuk vinden maar vaak te duur, geef ik ze nu weg en met een heel warm hart omdat ik weet dat ze zó op hun plek zullen zijn daar.

Mijn schoonzusje komt binnenkort hier op de koffie en zal ze mee naar huis nemen. De jonge dame woont namelijk in dezelfde stad als zij. Dat komt mooi uit. Het motiveert mij om verder aan de slag te gaan met haak en breinaald. Want dit is niet het enige goede doel. Er zijn er zo veel tegenwoordig. Ik huiver als ik denk hoeveel het er wel niet zijn. Morgen wordt een spannende dag. In meerdere opzichten. Ook daar huiver ik een beetje van als ik er aan denk. Tot dan! :-)

Bakker Jan...

Maandag 20 november. Al heel lang stond het op mijn verlanglijstje om een bezoek te brengen aan Bakker Jan. We leerden deze bijzonder bakker kennen toen we hier net een paar jaar woonden. In de krant werd aangekondigd dat er een nieuwe bakkerij zou komen aan de rand van ons dorp. Een bijzondere bakkerij. Want niet alleen zou er brood gebakken worden zonder gist maar met behulp van zuurdesem. Geen gewoon graan maar biologisch graan en zo nog een paar dingen meer. Na een auto ongeluk waarbij lang gedacht werd dat hij nooit meer zou kunnen bakken werden zijn reguliere zaken verkocht. Maar het wonder gebeurde. Hij revalideerde, begon zich te verdiepen in de orthomoleculaire geneeskunde. Studeerde en studeerde nog meer. Hij herstelde wonderwel en kon weer gaan bakken. 

Voor gewone bakkerszaken was hij niet sterk genoeg meer (hij had meerdere vestigingen) en bovendien was dat niet meer wat hij wilde. Hij besloot zijn droom te gaan leven. Is dat niet geweldig? Willen we dat niet allemaal? En hoeveel mensen die dromen gaan ook daadwerkelijk hun droom uitvoeren/leven? Dat zijn er niet zo heel veel toch? Maar deze man wel. Hij kocht een pand, maakte er een bakkerij in en begon te bakken. Niet alleen maar met hulp van een team mensen met een verstandelijke beperking. En zo ontstond een kleine gemeenschap. Bakkerij het Blauwe Hek. Ik vertelde er wel eerder over. Na verschil van inzicht: het valt niet mee om dat wat in je hoofd zit, die droom, te zien verbrokkelen en je tijd verspild zien worden aan nutteloze formulieren die nou eenmaal horen bij het werken met mensen met een beperking. De droom zoals hij hem zag ontglipte hem en hij vertrok. Een zomerlang bakte hij op een camping in Delftse Hout. De campinggasten waren heel blij met dat superrijkere verse brood elke dag.

Tijdens het bakken voor de camping en misschien al wel daarvoor (dat weet ik niet precies) werd hij benaderd door een boer in de buurt. En ook deze boer had een droom. Net als de bakker. Hij vertelde er over. De bakker en de boer vonden elkaar en besloten samen te gaan werken. En zo geschiedde. De bakker verhuisde een paar kilometers en bakte zijn heerlijke brood. Dit keer niet met mensen met een beperking in het hoofd (geen formulieren meer voor hem) maar verzamelde wel weer andere mensen om hem heen. Mensen die even een zetje nodig hadden om weer verder te kunnen. Een bakker met pensioen die zijn vak zo miste. Een bankdirecteur met een burn-out die het fijn vindt om met zijn handen te werken.

Kom toch eens kijken op de boerderij zei de bakker steeds. Maar hoe graag ik dat ook wilde het lukte niet. Niet voor de operatie en ook niet daarna. Tot het moment daar was en de tijd rijp. Buiten was het donker en grijs. Later ging het ook nog regenen. Het was even zoeken want weggestopt in de polder maar toen we hem eenmaal gevonden stond hij ons met open armen op te wachten ;-) Het was heerlijk warm in de bakkerij en het rook er verrukkelijk naar de crackers die juist uit de oven waren gekomen. Een mengeling van kaas en Italiaanse kruiden. Vermengd met vers cranberrybrood. Oh Oh Oh, ik wilde er nooit meer weg. Onmiddellijk werd er koffie gezet (met kruidnoten) en dronken we midden in de bakkerij koffie. Daarna kregen we een kleine rondleiding en deden we nog wat boodschappen in de landgoedwinkel. Met lekker brood en nog veel meer vertrokken we tevreden naar huis. Over de boerderij zal ik een andere keer vertellen. Want niet alleen de bakker is bijzonder, de boer kan er ook wat van. Hoe is het met je droom vroeg ik de bakker. Hij is er weer. En ik leef hem. Elke dag! En dat zei hij met een grote glimlach :-))))

Kaarslicht...

Zondag 19 november. Vandaag liep oudste zoon een persoonlijk record bij de 7 heuvelenloop. Hij blij en wij blij omdat hij blij was. Vandaag ook stak ik weer wat waxinelichtjes aan. Zo gezellig nu het al weer zo snel donker wordt aan het eind van de middag :-) 

Zoals elke zondag, deel ik een mooi kaartje van hugs'nkisses.

Sinterklaas...

Zaterdag 18 november. Ik werd vanmorgen al vroeg wakker met een heel bijzonder gevoel. Zo'n gevoel wat je vroeger had als het je verjaardag was. Of als je op schoolreisje ging. Een soort van zenuwachtige kriebel. Eng maar ook fijn. Noem me maar gerust kinderachtig maar ik vind de intocht van Sinterklaas altijd een van de hoogtepunten van het jaar. Vroeger keek ik met de kinderen maar toen die het huis uit waren ben ik blijven kijken. Soms met de man (die leest ondertussen twee weekendkranten maar dat terzijde) maar ook gerust alleen. Ik vind het zo'n leuke tijd van het jaar. Echt! De wel of niet zwarte Pieten discussie laat ik aan me voorbijgaan. Ik kijk ook niet naar het Sinterklaasjournaal of zo. Nee alleen deze zaterdag. Als hij aankomt uit Spanje. Dat vind ik het leukst.

En echt hoor, dan eet ik met het bord op schoot. Mijn zusje doet dat ook trouwens en we app-en dan wat heen en weer over dingen die we zien, waar we het meest van genieten en wat ons nog meer opvalt. Bovenstaande poppetjes staan inmiddels in de schoongemaakte kast te glimmen. Ik kocht ze ooit in de kringloop en elk jaar zoek ik ze op en krijgen ze een ereplaatsje.

Met de kleintjes speel ik dit memoryspel als ze op visite komen deze periode. Ik heb ooit drie dezelfde spellen gekocht en we hebben er twee in gebruik. Het derde spel heb ik gebruikt om er broches van te maken. Speldje er achter en hij kan op je jas, of tas of gewoon op je kleren van de dag. Ik nam ze ooit mee naar een marktje als vulling en verwachtte er niet veel van. Ze waren het eerst uitverkocht :-))

De man laat altijd overal zijn schoenen slingeren. Zo ook deze dag. Ik besloot om ze dit keer niet allemaal terug te zetten in het schoenenkastje aan het eind van de dag, maar er een te vullen met lekkers. Kinderachtig? Heel erg. Leuk? Ook dat! Joh, als je maar lol hebt. Als ik iets geleerd heb van achterliggende periode is het dat je zoveel mogelijk vieren moet. Want echt, voor je het weet is het te laat.

Alleen thuis...

Vrijdag 17 november. Na alle 'drukte' de afgelopen week vind ik het niet erg om vandaag alleen te zijn. Ik heb nog steeds last van een langzaam hoofd en heb veel tijd nodig om alle informatie te verwerken. Onthouden gaat ook nog slecht. Vannacht droomde ik dat ik bij de dokter zat om daar de diagnose dementie te horen uitspreken. Ik denk niet dat ik jullie hoef te vertellen hoe ik wakker schrok. Gelukkig was het maar een droom. Home alone dus vandaag. De man vertrok al in alle vroegte en ook ik was daardoor op tijd wakker. Na een lekker ontbijt en de dagelijkse dingen zoals de was, de strijk, opruimen en zo besloot ik het plan, wat al een poosje in mijn hoofd speelde, uit te gaan voeren...

Ik zette een mooie CD aan en begon aan het opruimen van mijn werkkamer. Die was in no time veranderd in een soort van opslaghok. De spullen van de winkel, projecten half afgemaakt, stoelen uit de hal (hier neergezet toen het bed daar stond), allerlei rommel die hier helemaal niet thuishoort maar voor het gemak even was neergezet. Twee tafels boordevol, de kast puilde uit en ook de grond was bezaaid met allerlei troep.  Ik begon met de grote kast linksboven. Met het vaste voornemen om te stoppen als het niet meer zou gaan. Kleine trap erbij en vier treden naar boven geklommen. Het ging wonderwel. De treden zijn lager dan die van de gewone trap naar de bovenverdieping en dat viel me dus mee. De bovenste plank leeggehaald. Doekje met sop er door en er de spullen teruggezet die er oorspronkelijk stonden en er thuishoorden. De rest zette ik op tafel bij de rest.

Zo werkte ik de hele dag af en aan aan het opruimen aan de kast. Steeds de treden op en af. Alleen voor de bovenste twee planken hoor. De oefeningen van Nico de therapeut heb ik maar gelaten voor wat ze waren. Ik oefende al genoeg toch? Aan het eind van de middag was de kast klaar en bleef ik achter met dat wat overbleef. Veel sjouwwerk en veel dingen zijn te zwaar voor mij. Gelukkig was het bijna weekend ;-) Als lunch at ik een broodje van de jonge slager. Ik vertelde al eens over hem. Hij maakt nu ook broodjes die je even af kan bakken in de oven en gevuld zijn met gehakt. Erg lekker ! Na het harde werk was het goed rusten en ik ben dan ook even op bed gaan liggen voor een dutje. Ik sliep niet maar de benen kregen even rust en dat was hard nodig.

Ik bleef liggen tot de man thuiskwam en daarna aten we een lekker soepje uit de vriezer. Die had ik voor de operatie al gemaakt en het smaakte erg lekker als ik dat zo mag zeggen. Broodje erbij met wat lekkere kruidenboter en meer hadden we niet nodig om onze buikjes tevreden te vullen. De avond verliep erg erg rustig en we gingen lekker op tijd naar bedje veren. Ik lag nog even wakker op bed en overdacht de dag..... wat fijn dat ik toch die kast opgeruimd heb. Raar he, maar het zijn de kleine simpele dingen die zo belangrijk zijn nu. Dagdag!

Knippen, plakken en blijven plakken...

16 november. Vandaag is het precies acht weken geleden dat ik naar het ziekenhuis in Delft ging en daar twee nieuwe knieën kreeg. De weg die ik aflegde van toen naar nu, kunnen jullie hier op de voet volgen. Niet alleen deel ik het (gedeeltelijk) met jullie maar ook schrijf ik het hier op voor mezelf. Om als ik dat wil het later nog eens terug te lezen. Kan ik dat niet gewoon in een dagboekje doen? Jawel, dat doe ik ook. En daar schrijf ik de dingen die ik niet hier wil delen. De te persoonlijke dingen. Vanmorgen kreeg ik weer visite. Omdat deze gast ook wel eens de neiging heeft om te blijven plakken had ik met haar een duidelijke tijd afgesproken. Voor ons allebei fijn. Ze bracht een grote tas vol tijdschriften mee. Met de tijdschriften van gisteren kan ik weer even vooruit met het maken van cadeaulabels en ander spul. Fijn hoor! Ik was er erg blij mee en de koffievisite was erg gezellig :-)

Donderdag is ook therapiedag en zo ook vandaag. De therapeut had er zin in en ik moest vol aan de bak. Zelf ben ik ook niet zo van het gemakkelijk opgeven en dat is wel eens lastig. Zo gebeurde het dus dat een van de oefeningen te zwaar bleek en ik flauwviel. Nou doe ik dat tamelijk makkelijk maar de mensen om me heen schrokken toch wel. Gelukkig kwam ik redelijk snel weer bij mijn positieven en na het drinken van een bekertje water ging het wel weer. De therapeut was erg geschrokken maar gelukkig kon ik hem geruststellen. Als beloning kreeg ik en massage aan mijn linkerknie. Daar zit namelijk best nog veel vocht in. Mijn lymfesysteem is niet op orde en ik heb moeite met de afvoer van vocht.

Tijdens de massage werd het huiswerk van de komende dagen doorgesproken. Ofwel.. de oefeningen die ik thuis mag doen. Wandelen doe ik nog steeds drie keer per dag en dat gaat steeds beter. Na therapie gingen we weer snel naar huis want mijn privéchauffeur had een zakelijke afspraak. Het is heel fijn dat hij me rijden wil tussen de bedrijven door maar ik voel me zo langzaamaan steeds meer een blok aan zijn been worden. Nog even geduld Tineke. Nog even... en dan kun je zelf weer achter het stuur. Geduld...

Bij mij is het ongemak van tijdelijke aard. Maar stel je toch voor dat dit voor altijd zou zijn. Ik denk daar regelmatig aan. Wat verandert je leven dan toch. Ik zette nog maar weer eens een was aan en streek een overhemd voor de man. Zomaar van die kleine dingen die ik weer mag kunnen. Vanavond at ik alleen zoals vrijwel elke donderdagavond. Ik at een lekkere pasta. Nieuw receptje. Het was veelbelovend lekker. Nog wat kleine aanpassingen en dan is het perfect.

Op stap...

Woensdag 15 november. Als hij nog geleefd had, was mijn schoonvader vandaag jarig geweest. Hij leeft al 15 jaar niet meer, maar zoals ik al eerder zei: de data zitten zo in je hoofd dat je automatisch aan ze denkt op de dag dat ze zouden verjaren. Hij was wat je noemt een erudiete man. Rustig, gezaghebbend, belezen en vriendelijk. Veel mensen hebben mooie herinneringen aan hem. Zo ook ik. Vandaag was het weer mooi en ik besloot op stap te gaan met de rollator. Eerst naar de kerk want dat had ik al eerder gedaan en ik wist dus dat ik dat kon. Daar kun je op woensdag een koffie of thee drinken en even een praatje maken. 

Zo geschiedde. Onderweg kwam ik nog langs de kringloopwinkel en natuurlijk ging ik ook daar even naar binnen. Er was niks van mijn gading maar het was leuk er even doorheen te lopen. Ik weet niet of jullie graag naar dit soort winkels gaan, maar zijn jullie het met me eens dat er niet veel moois meer te ontdekken valt? Is dat omdat ik in de 'verkeerde' streek woon? Een kringloopwinkel is immers vaak een afspiegeling van de omgeving? Mijn omgeving houdt niet van oud en dus is alles bijna nieuw. En schoon. En heel mooi geëtaleerd. Misschien ook zijn er teveel kringloopwinkels? Dat kan natuurlijk ook.

Na de kringloopwinkel en de thee met praatje in de kerk was er nog een missie te vervullen. Ik wilde naar de nabijgelegen boekwinkel. We hebben er twee in het dorp. De ene heeft veel boeken en kennis van zaken en is van de overbuurvrouw. De andere winkel was eerst Bruna, daarna zelfstandig en is nu van een andere keten waarvan ik de naam niet kan reproduceren. Donkergroen is het allemaal nu. Zij hebben veel tijdschriften. En ik had zin in tijdschriften. Om te lezen maar ook om plaatjes te knippen voor de cadeaulabels die je hier op de foto's ziet (niet precies deze hoor). Na mijn verkoop in het verzorgingshuis was het tijd om e.e.a. weer aan te vullen. Papier had ik nog genoeg maar de kaartjes moesten nog versierd. Ik doe 15 labels in een zakje en verkoop ze dan voor een euro. Geen geld natuurlijk maar och, ik heb er lol in.

Eigenlijk was het nét even te ver. Ik had niet naar de kringloop moeten gaan maar me aan het originele plan moeten houden maar zoals altijd was de geest gewillig maar het vlees zwak. Zeg ik het nou goed? Het was nog een hele toer om thuis te komen. Ik moest zelfs nog even wat rusten op het zitje van de rollator. Het was toch lekker weer dus niet erg. Ik keek wat naar de blauwe lucht, de overdrijvende wolken en de mooie kleuren van de vallende bladeren. Na een paar minuten kon ik het laatste stukje naar huis afleggen. Blij dat het toch weer gelukt was. Kleine stapjes, dag na dag. Ik droom er van dat ik weer kan fietsen of autorijden. Aan de andere kant ben ik een ontzettende geluksvogel dat ik dit al weer kan. Daar kon ik in de eerste weken ook alleen maar van dromen en kijk nu eens :-)

Er is een tijd van komen en...

Dinsdag 14 november. Niet schrikken hoor van de titel van vandaag. Ik ga niet stoppen met bloggen. Ik begin er eigenlijk pas weer een beetje lol in te krijgen. Ik maakte me enige tijd zorgen over het feit of het wel zo terugkomen (de zin in schrijven) maar net als met zoveel dingen moet je het gewoon weer gaan doen, dan komt de zin vaak vanzelf. Vandaag is een rode dag hoorde ik iemand op de radio zeggen. Ik weet niet meer in welk verband het werd gezegd maar ik vond het mooi want rood is mijn lievelingskleur. Ik maakte deze foto van een verzameling rode dingen op mijn bureau al even geleden. Het is zó leuk om dit soort collage's te maken. Lekker een beetje spelen. Nu ik de foto zie, krijg ik meteen zin om er nog meer te maken :-) Wie niet van spelen houdt is mijn visite van vandaag. 

Want na de gezellige visite van gisteren kwam er vandaag weer bezoek. Maar van geheel andere orde. Visite van vandaag is onderwijzeres geweest en hoewel ze al jaren met pensioen is, is de juf in haar nooit weggegaan. Ik voel me altijd een soort van klein kind bij haar. Ze neemt alles wat je zegt namelijk letterlijk. Zo informeerde ze voor de operatie wanneer die zou plaatsvinden. Ik wist dat toen nog niet precies en vertelde haar dat het in ieder geval de tweede helft van september zou zijn. Laat je het me weten vroeg ze? Dan kom ik je opzoeken. Ja, zei ik. Maar door alle overweldigende ervaringen van de eerste weken, was ik dat dus vergeten. Geen excuus maar ik zie haar vrijwel nooit en ze zat gewoon niet in mijn systeem. Oeps. Ik kreeg een vermanende mail en nog een terwijl ik net aan het afkicken was van de medicijnen. Maar na veel sorry's van mijn kant kwam ze dan toch vanmiddag. Met een mooie orchidee. Ze vertelde trots dat ze dol op orchideën is en sommige planten al jaren heeft :-)
-
Ik kreeg het een beetje warm want deze mooie planten en ik gaan niet zo heel goed samen. Ze bleef lang, te lang hangen. Langer dan twee uur en dan gaat bij mij het lampje uit. Maar er was veel te vertellen. Voornamelijk hoe anderen het fout doen. Zucht! Zo vermoeiend is dat. Oei, ik doe het nu zelf ook. Het duurde heel lang voor ze ging maar uiteindelijk gebeurde dat toch. En de orchidee? Die verloor na een dag al zijn eerste bloemen. En daarna nog meer. Gelukkig woon ik niet ver van de bloemenwinkel waar ze de plant kocht. Ik haalde snel een reserve- exemplaar. Want je weet maar nooit bij deze juffrouw voor altijd :-)

De dagelijkse dingen...

Maandag 13 november. Revalideren is een eenzaam proces. Je moet het echt helemaal zelf doen. Elke dag moet je na het wakker worden jezelf motiveren om je bed uit te komen, de oefeningen te doen en de pijn, die er nog steeds is, te lijf te gaan. Dat laatste is soms frustrerend want ook al wordt de pijn langzaamaan minder, hij is er nog steeds. De ene dag meer dan de andere maar toch. Ik slik zo min mogelijk pijnstillers maar soms ontkom ik er niet aan. Revalideren is eenzaam dat is nu eenmaal zo. Maar het maakt het wel fijner en beter te dragen als er zo af en toe eens iemand op visite komt. En dan heb ik het niet over de gelegenheidsvisite maar over mensen die ik echt graag zie komen. 

Zoals de visite van vandaag. Ooit zat ze bij mij op brei/haakles en nadat ik daar noodgedwongen mee stopte is ze 'blijven hangen' zoals ze dat zelf noemt. Ze woont in Vlaardingen en bracht zelfgebakken ijzerkoekjes mee. Die zijn toch zo lekker :-). We kletsten gezellig want we hadden elkaar al weer een poosje niet gezien. Om half vier wat het tijd om naar de therapeut te gaan. We waren nog lang niet uitgekletst en beloofden elkaar snel weer te zien. We houden allebei van het snuffelen in kringloopwinkels. Misschien kunnen we die bezigheid op termijn weer eens oppakken :-)

De kaartjes die ik hier laat zien vond ik trouwens ook bij de kringloop, maar dat terzijde. Bij de therapie wordt het nu af en toe iets gemakkelijker. Sommige spieren zijn sterker aan het worden en daar heb ik dus wat steun aan. Evenwicht blijft een 'dingetje' Ik moet me bijvoorbeeld niet te snel om willen draaien want dan val ik geheid om. Ik word nog gehaald en gebracht door mijn particulier chauffeur en ook al doet hij dat met liefde, ik heb gevoel dat ik best veel tijd van hem wegneem. Niet alleen het chauffeurswerk maar ik kan ook nog niet alle dingen in huis. Stofzuigen bijvoorbeeld. Ramen lappen lukt ook niet door de trap. De onderste kastjes in de keuken ook niet vanwege het feit dat ik niet goed door de knieën kan. En zo zijn er nog wel meer dingen te noemen. Boodschappen doen bijvoorbeeld.

Toch, als ik achterom kijk, zie ik al zoveel verbetering. En laat ik daar dan dankbaar voor zijn. In de avond belde pa nog om te vragen hoe ik de rest van het weekend doorgekomen was. Hij had zoveel leuke reacties gekregen van de mensen in de Hof dat ik er helemaal warm van werd. Het is toch zo fijn om deze man als vader te hebben. Als er iemand reden tot klagen heeft is hij het wel. Hij heeft zoveel narigheid in zijn leven meegemaakt. Maar nee... altijd optimistisch en vol levenslust. Ikzelf wil nog wel eens in de moppermodus schieten deze weken, maar dan hoef ik maar even aan hem te denken en dan gaat het moment van mopperen vanzelf voorbij. Echt een voorbeeld voor velen.
-
En zo kabbelen de dagen een beetje voort. Na de eerste heftige weken ben ik in een wat rustiger vaarwater gekomen. Ik kan wat op adem komen en dat is fijn. Dagdag!

Spierpijn...

Zondag 12 november. De dag na de hofdag. De dag na de nacht dat ik van de pijn bijna geen oog dicht deed. De nacht waarin ik wakker lag met mijn hoofd vol fijne herinneringen aan de mooie dag van gisteren. De dag waarop ik dankbaar was voor alles. En die pijn? Die gaat op een goede dag ook weg. Nog even geduld... ;-)

Hofdag...

11 november. Ik was al vroeg wakker vanmorgen en nog zenuwachtiger dan gisteren. We maakten onszelf klaar om te gaan maar niet voordat we een laatste kop koffie dronken. Het lukte me niet om te ontbijten, daar was ik te misselijk voor. Ach ja. We gingen mooi op tijd weg. Onderweg was het rustig. Toch vond ik het hartstikke eng want ik was al zo lang niet meer op de snelweg geweest. Vooral bij knooppunt Ridderkerk waar twee wegen bij elkaar komen vond ik het best spannend. Ook dat ik weer zo ver weg kon kijken was een bijzondere ervaring. Om een lang verhaal kort te maken..... ik werd er doodmoe van. Gelukkig reden we het laatste stuk door de polder van mijn jeugd. Koeien en een overdaad aan groen maken me rustig en zo ook dit keer. Relaxed kwamen we in het dorp aan. We konden voor de deur parkeren. Pa zag ons aankomen en stond ons al op te wachten met het serveerkarretje van het huis. Alle spullen kon er in 1 keer op :-)

Terwijl wij naar binnen liepen kwam er meteen iemand van het restaurant naar ons toe met koffie en lekkere koek. Zo eerst maar even een 'bakkie' zei ze. Jullie hebben al zo'n lange rit achter de rug. En meteen er achter aan tegen mij: ik heb een hogere stoel voor je neergezet achter de kraam. Dat is makkelijker opstaan. Hoe lief is dat? Ik werd er warm van. De kraam was in een mum van tijd opgebouwd. Pa schreef ondertussen de 'prijskaartjes' zodat we niet net als vorig jaar de hele tijd zouden moeten schreeuwen. Ik voelde me toen net een marktkoopvrouw/viswijf ;-) Pa heeft niet alleen een talent voor hoofdrekenen maar kan ook veel mooier schrijven dan ik. Bovendien kon hij zo even rustig zitten ;-)

Het werd een superleuke dag. Echt! Op de bovenste foto leg ik pa uit wat er allemaal te koop is. Ik lijk daar soort van zwanger maar dat komt omdat de jurk een A lijn is. Ik heb hem zelf genaaid van een niet al te duur katoentje en de stof is niet al te soepel. Tel daarbij op dat ik ook een beetje scheef stond en voilà. Nog steeds aardig wat kilo's te zwaar. Dat is wat ik dus wil zeggen, hahaha. Maar hier lijkt het wel erger. Het was de hele tijd druk aan de kraam. Naast mij stond een mevrouw met lekkere jammetjes en aan de andere kant een mevrouw met sokken en panties en zo. Ter hoogte van mijn kraam liep het steeds vast. Dat was echt en alleen de schuld van mijn vader.
-
Het was een feestje om er te zijn. Om iedereen te spreken en de hoeveelheid knuffels en kussen die ik gehad heb en ook uitdeelde zijn niet meer te tellen. Het voelde fijn maar ik was ook blij toen het voorbij was. Had ik de markt dan wel moeten doen? Lichamelijk zeg ik hartgrondig NEE. Maar voor de spirit de gezelligheid en de hartverwarmende reacties zeg ik net zo hartgrondig Ja. Dit was echt weer een dag om lang aan terug te denken. En ja, ma werd gemist. Gelukkig waren er veel herinneringen aan haar en die deelden we van harte.

Zenuwachtig...

10 november. Voor de operatie had ik niet echt nagedacht over na de operatie. Ik schreef daar al eerder over. Maar als je me gevraagd had om 7 weken na de ingreep op een marktje te staan met mijn spullen had ik zeker gezegd: prima, dat gaat wel weer lukken. En nu is het zeven weken verder, ga ik morgen op reis. Naar mijn geboortedorp. Want in het huis waar mijn schoonmoeder zo liefdevol verzorgd is en mijn vader elke dag verwend wordt met een lekkere warme maaltijd wordt weer de hofdag gehouden. Ik ga er naartoe terwijl het eigenlijk misschien nog niet kan en ik ben er hartstikke zenuwachtig voor "-)

Het zal een bitterzoete dag worden. Want vorig jaar was ik er ook. Toen ontpopte mijn schoonmoeder zich als supergrappige wantjes-zonder-vingers verkoopster. We hebben zo gelachen die dag. Nog weken daarna hadden we het er over. Mijn vader assisteerde me in de kraam aan de andere kant. En die twee samen (!) het was hilarisch. Nu ga ik er weer heen. Ma is er niet meer en ik ben na haar overlijden ook niet meer in het huis geweest. Ja één keer om de verjaardag van pa te vieren maar dat was in het zaaltje.

Vandaag dronken we koffie in het Zuiderpark in Den Haag. We kregen wat spullen overhandigd van iemand uit Egypte. Daar zal ik op een ander moment een blog over schrijven. Verder dan dit adres ben ik nog niet geweest. Ik ben heel benieuwd hoe het zal zijn om weer lang in de auto te zitten. De man gaat me er naartoe rijden. Hij helpt me ook om alle spullen naar binnen te brengen. Pa gaat me, net als vorig jaar weer helpen in de kraam met de verkoop. Ik laat de mensen bij hem betalen. Hij is onnavolgbaar goed in hoofdrekenen ;-)

Mijn zusje komt ook nog even kijken als ze zich goed voelt en een van mijn schoonzussen zal stand-by zijn voor als het niet gaat. Heb ik te veel pijn dan kan ik bij pa even rusten maar ik denk dat dat niet nodig zal zijn. Het is maar voor 3 uurtjes. De tijd zal omvliegen. Ik verheug me er heel erg op om iedereen uit mijn dorp weer te zien. En wie weet verkoop ik ook nog het een en ander :-) Toch zal het niet meer zo zijn als vorig jaar toen ma er nog was. Straks gaan we alle dingen alvast in de auto zetten zodat we morgen meteen weg kunnen rijden. Ik ben benieuwd! :-)

Eten en drinken...

9 november. Ik vertelde eerder over het feit dat ik veel handwerkjes begon voor de operatie en ik zag dat ik daar een foto van gemaakt had. Je ziet hier maar een heel klein gedeelte want later kwam er nog veel en veel meer bij. Alles wordt afgemaakt of is dat ondertussen al. Het is niet de allermooiste foto maar je krijgt een indruk zullen we maar zeggen ;-)

Vandaag wilde ik een ander aspect van de revalidatie met jullie delen. Namelijk eten en drinken. Het heeft heel lang geduurd voor ik mijn eetlust terug had. En nog steeds wil ik sommige dingen niet. Zo heeft het best een paar weken geduurd voor ik weer zin in koffie had. Terwijl ik dat in het ziekenhuis wel dronk. Later bleek dat een bijwerking van de medicijnen te zijn. Raar toch? De zin in zout kwam het eerst terug. Zoute dingen vond ik lekker en dat kwam goed uit want daardoor ging ik ook meer drinken en dat deed ik veel en veel te weinig.

De tweede smaak die terugkwam en waar ik zin in had was bitter. Ik vond bittere dingen heel prettig om te eten. Ik at me helemaal suf aan de witlof die week. Zin in zout werd die week juist minder. Net of ik geen twee smaken tegelijk kon handelen. Na bitter kwam zuur. En kreeg ik steeds maar weer zin in sinaasappels en citroenen. Ik kon zonder met mijn ogen te knipperen zo een citroen opeten. Best extreem als ik er over nadenk. Weer gebeurde hetzelfde. Zin in zout en bitter verdween en werd vervangen door zuur. Zoet kwam als laatste en is eigenlijk deze week pas terug. 

Klein meisje was hier en deed haar doosje smarties in een dop van een flesje. Wil je er ook één vroeg ze lief? Ik probeerde het en proefde ineens de zoete smaak die ik al weken niet meer geproefd had. En nu ben ik heel benieuwd wanneer alle smaken weer bij elkaar gaan komen. Vandaag is week zeven ingegaan. 7 (!) weken alweer. Vanmiddag was ik weer bij de therapie en voor het eerst was er iemand die na mij geopereerd is. Ik schuif op in de rij :-) De oefeningen zijn nog steeds zwaar maar ik heb er veel plezier van en dan is het ook makkelijker om het vol te houden. De therapeut is tevreden dus wat wil ik nog meer? :-)
-
En wat gebeurde er met de pepernoten die de man voor me meebracht? Juist! Die at hij zelf met veel plezier op :-))))))))

Tijdsbesteding...

8 november. Ik beloofde jullie sjaals/cols te laten zien. Voor mijn operatie had ik alle wolletjes uit het huis bij elkaar gelegd en er patronen bij gezocht. Van sommig garen was er niet genoeg maar dan maakte ik combinaties. Van ander garen was er wel genoeg en maakte ik er alvast een beginnetje mee. Na de operatie, tijdens het revalideren zou er genoeg tijd zijn om te haken. Maar dat viel in de eerste weken nog vies tegen.

Uiteindelijk moet je soms gewoon aan iets beginnen. Dan heeft het geen zin om te wachten tot de zin komt. Als je geen zin hebt, maak je maar zin, was een van mijn moeders gevleugelde uitspraken :-) Ik begon er dus gewoon aan en ach als je eenmaal gestart bent, ga je door. Ik vind het nog steeds niet zo leuk als voor de operatie. Ik kan ook geen uren achter elkaar haken zoals voorheen. Maar zo tussen de bedrijven door kom ik toch nog een heel eind. Elke twee á drie dagen is er wel een col of sjaal af. Het concept is niet heel erg verrassend en de patronen vaak hetzelfde maar dat is niet erg.

Voor de col hierboven en onder had ik niet genoeg rood garen. Maar nog wel een bolletje zacht oranjerood en dat heb ik samen gecombineerd. Ik verkoop geen sjaals/cols meer voorlopig. De reden heb ik een paar posts geleden uitgelegd. Misschien dat ik later nog eens van gedachten verander maar voorlopig maak ik ze alleen om weg te geven. Dat geeft me veel rust. Ik vertrouw er op dat er een mooi project langs zal komen om ze aan te doneren.

Ondertussen haak ik vrolijk voort. Gewoon omdat het kan en ik toch wat in handen wil hebben. Er liggen nog genoeg voorbereide werkstukken te wachten. Voorlopig ben ik nog wel even bezig. 

-

Patroontje van bovenstaand werkstuk: 3 stokjes, 3 lossen, 3 vasten, 3 lossen enz. Begin en eindig met drie stokjes voor de stevigheid. Op de terugweg haak je wel steeds de 3 lossen hetzelfde maar waar je eerst de stokjes haakte, haak je nu de vasten en waar je eerst een vasten haakte, haak je nu de stokjes. Zo krijg je een beetje zigzaggend patroontje. In het begin deed ik het vaak fout maar als je eenmaal een paar toeren gedaan hebt, gaat het vanzelf. 

-

Ondertussen, terwijl ik hier zit te schrijven, word ik kriegelig van een van de auto's of misschien is het de kraan die aan het werk is bij het huis naast de buren. Ik hoor al urenlang de piep van het achteruitrijden. Jullie kennen ze vast van vrachtwagens. Op een gegeven moment valt zo'n geluid je op en kom je er niet los meer van. Ergens anders in huis verder schrijven is even geen optie. Wifi doet het niet goed de laatste tijd. Er komt iemand naar kijken, maar nu nog even niet. Hier in mijn kamer heb ik nog net twee streepjes. Tijd om te stoppen dan maar. Ben ik ook meteen van die irritante piepjes af :-)  

Drukke dag...

7 november... Vandaag was het een drukke dag. Denk dan niet meteen aan het feit dat er heel veel dingen gedaan werden hoor. Alles gaat nog zó langzaam dat het tijdrovend en de dag snel vol is. Ik werd vanmorgen wakker rond acht uur. Slapen gaat nog steeds heel slecht en ik slaap steeds maar in blokjes van anderhalf a twee uur. Daarna word ik weer wakker van de pijn. In je slaap zoek je onwillekeurig toch een bepaalde slaaphouding. Bij mij is dat op de linkerzijde met de knieën op elkaar en iets opgetrokken. Zo sliep ik altijd, maar nu is het op elkaar liggen van de gewrichten wat lastig en daar word ik wakker van. Het is dus in de ochtend maar net hoe ik uitkom met slapen. Dit keer was het om acht uur klaar. Na het doen van de serie oefeningen (3x per dag) deed ik de dingen van de dag. Denk dan aan de was, opruimen in huis, planten water geven, stoffen, dat soort kleine dingen. Meestal is het dan al weer tijd voor de koffie. Als de man thuis is drinken we die samen in de hal in de fijne stoelen met hetzelfde uitzicht als ik had toen ik nog in het bed van de thuiszorg lag. Ben ik alleen, dan luister ik meestal even naar het nieuws op de radio. 

Na de koffiepauze is het tijd voor de eerste wandeling van de dag. Ik moest stap voor stap weer leren lopen en nu is het er vooral op gericht dat ik meters maak. Steeds wat verder in afstand. Steeds mooier qua techniek, steeds sneller qua tempo en die laatste twee dingen zitten elkaar een beetje in de weg. Ik begin altijd rustig en til mijn voeten dan goed op maar als ik sneller ga lopen gaat mijn linkerbeen toch weer een beetje slepen. Er is me onderweg al eens gevraagd of ik een CVA had gehad. Ook heb ik de neiging om als ik sneller loop de rollator wat verder voor me uit te rijden. Ik leun dan voorover en ook was er iemand die vroeg of ik soms de ziekte van Parkinson had. Ja, de mensen mogen me dat gerust vragen. Gelukkig kan ik op allebei ontkennend antwoorden. Onderweg maak je zo wel eens een praatje. Ik word regelmatig ingehaald. Door ouderen, door moeders met kinderwagens maar ook door oma's met kinderwagens en die hebben dan zin in een praatje. Dan komen dat soort dingen ter sprake.

Na de wandeling is het tijd voor de lunch en oefenen deel twee. Daarna rust ik wat. Ik ga niet meer slapen maar meestal lees ik wat of ik haak aan een sjaal of een ander handwerkje. Nu ik er over denk: het is meestal een combinatie van de twee. Na het rusten kwam er vanmiddag visite. De dominee die ook onze buurman is kwam een geleend boek terugbrengen. En een praatje maken. Nou, dat kwam goed uit want daar had ik ook wel behoefte aan. Ik had nog een 'appeltje met hem te schillen' Het werd een geanimeerde middag waarin we ons allebei kwetsbaar konden opstellen. We bleken veel overeenkomsten te hebben qua woonplaatsen, boeken enz enz. Een ontmoeting waar ik tegenop gezien had, bleek erg leuk te verlopen. Misschien juist wel omdat ik er niks van had verwacht.

Hij bleef zo lang dat het tijd was voor de avondmaaltijd. Ik was alleen thuis dus dat was zo gedaan. Daarna weer oefenen en een tweede wandeling. Daarna haakte ik twee sjaals/ cols af die ik morgen zal laten zien. Bekende patronen maar ik heb geen zin in moeilijke dingen. Mijn aandachtscurve is nog niet groot. Nu ik heb besloten om voor het goede doel te gaan werken maakt dat ook niet meer uit. Alles gaat toch naar verschillende adressen. Ik was vanmorgen ook nog bij de kringloop en kocht daar wat kerstboompjes. Heel klein. Wat ik er mee wil weet ik nog niet. Dat komt t.z.t. wel een keer. Het was leuk er even rond te kijken. Ik denk dat ik er voor het laatst een week of zes geleden was. Rond 23 uur was de man ook weer thuis maar toen lag ik, na een laatste rondje buiten,  al weer een uur in bedje veren.

Schoon...

6 november. Het is wel eens lastig om een titel van een blog te verzinnen. Zeker als je er een paar achter elkaar schrijft zoals ik nu doe bij het inhalen ;-) Vandaag was dat geen probleem. Al heel lang wil ik deze foto's aan jullie laten zien. Ik kreeg het ooit cadeau voor mijn tiende verjaardag. Een mooi doosje met een ballerina er op. In het doosje een stukje zeep en een flesje parfum. Mijn moeder heeft het al die jaren bewaard. Bij het opruimen van allerlei spullen kwamen we het weer tegen. Ik was ontroerd. Dankzij haar bewaarlust (raar woord maar ik weet even niet beter) vonden mijn broer, zus en ik zoveel moois uit onze jeugd terug. 

Ik opende het doosje en daarna het parfumflesje. Het rook nog precies als toen. Een mengeling van heimwee naar de tijd van toen ging door me hee. Het rook naar veilig en beschermd. Het rook naar zorgeloos en onbekommerd. Het rook naar kind zonder in het dorp achter de dijk. Het was een emotioneel gebeuren en ik was blij dat ik alleen thuis was. Het stukje zeep is nooit uitgepakt geweest. En dat deed ik dus nu wel. Na al die jaren. Ik had het zeepje gewoon kunnen gaan gebruiken destijds maar op een of andere manier is dat nooit gebeurd. En nu ben ik daar blij om. Want het was allemaal nog zo mooi gebleven. Bevroren in de tijd.

Kijk nou hoe schattig! Ik denk dat veel 'meisjes' van mijn leeftijd het doosje zullen herkennen. Het zal niet zeldzaam geweest zijn. Misschien herkent iemand die hier leest het wel. Dat zou leuk zijn. Of misschien kan iemand zich de geur nog herinneren. Na het bekijken en ruiken heb ik alles weer zorgvuldig ingepakt en terug in de kast gezet. Bij de andere spulletjes van toen. Gewoon omdat het zo fijn is om ze bij elkaar te zien. Het gevoel wat ze oproepen kun je niet overdragen. Dat is persoonlijk. Voor anderen is dit gewoon een mooi doosje, maar voor mij is het zoveel meer.

En om nu maar meteen het gevoel weg te nemen dat ik alleen in het verleden leef, kan ik melden dat ik vandaag een kleine mijlpaal bereikte. Ik deed iets wat ik al veel te lang niet gedaan had. Ik maakte drie keukenkastjes schoon. Dus leeggehaald, doekje met sop erdoor en weer ingeruimd. Het knapte enorm op. En ik eigenlijk ook in mijn hoofd, want ik stoorde me er al zo lang aan. Het ging niet gemakkelijk maar het ging. Yeahhh! Weer een stapje vooruit. Nu de rest van de kastjes nog. Maar deze zijn alvast mooi SCHOON :-) Dagdag!