Spionage op Facebook...

Vrijdag 5 oktober 2018. Al heel lang ligt er hier een briefje op mijn werktafel met aantekeningen. Ik maakte ze zeker een jaar geleden  maar zonder de aantekeningen zou ik het ook nog bijna woordelijk kunnen navertellen. Ik zal jullie de situatie schetsen. We aten een hapje in een restaurant hier niet ver vandaan. Het was er erg druk en de tafels stonden eigenlijk net iets te dicht bij elkaar. Normaal vind ik dat niet fijn maar nu leverde het een fantastisch verhaal op. Aan de tafel naast ons zaten twee heren. Echte heren. Zoals je ze nog maar zelden ziet. Ik schatte ze rond de tachtig maar misschien waren ze nog wat ouder. De een was praatgraag, de andere luisterde vooral en knikte instemmend. De praatgrage heer had een dragende stem. Met een prachtige dictie. Zo hoor je ze niet veel meer. Ik denk dat het door de mooie stem was, dat mijn aandacht werd getrokken. 

Eerst genoot ik vooral van de klank en de woordkeuze, daarna viel me pas het vreemde gespreksonderwerp op. De man legde een verband tussen Facebook en de koude oorlog in de jaren 60 van de vorige eeuw. Hij had eens wat onderzoek gedaan (lees: gekeken op) naar FB en was toch wel geschrokken. Mensen die zomaar hun hele leven etaleerden, gegevens achterlieten, en intieme dingen deelden met mensen. Met iedereen eigenlijk. Als je die persoonsgegevens te gelde kunt maken kun je rijk worden, zei hij. De heer aan de overkant knikte instemmend maar ook weifelend. Ik ben niet bekend met FB zei hij tobberig. Dat maakte de andere heer niet uit. Hij vervolgde zijn monoloog..

..De NSA luistert en kijkt mee op FB. En de veiligheidsdiensten hier in Nederland ook. Om over de Russen maar niet te spreken. Die vertrouw ik niet meer na de jaren zestig. Service providers ook niet. Via de korte golf kwamen ze alles van je te weten. Je moet zo uitkijken tegenwoordig met die computers. Ze hebben een oog waarmee ze je in de gaten kunnen houden. (de camera?) Er komt een tijd dat mensen de computer kunnen ontsleutelen en dan zul je eens zien hoeveel mensen er de gevangenis in zullen draaien. Volgens de grondwet is Nederland niet verplicht mee te werken maar let op mij woorden: deze mensen (als ze ze al te pakken kunnen krijgen) zullen voor minstens twee jaar achter de tralies verdwijnen. (het waren profetische woorden denk ik nu)

 De man aan de overkant knikte maar weer eens. Murw van alle theorieën die over hem uitgestort werden. Hij wilde zijn broodje kroket gaan eten. Met het dubbelgebakken ei er bovenop. Hij probeerde het zoutvaatje maar vergat te draaien om het zout er uit te laten komen. Hulpeloos zette hij het maar weer terug op tafel. De praatgrage heer pakte het van hem over. Weet je, zei hij.... weet je dat ze zelfs in zo'n zoutvaatje afluisterapperatuur kunnen monteren? Misschien gebeurt dat hier en nu al. De man aan de overkant keek nog eens naar het zoutvaatje en mompelde.... er zit geen mosterd bij de kroket. Och toch! Hij deed een poging het gesprek over een andere boeg te gooien. Bij mijn broer in Italie is het op het moment 22 graden met regen, zei hij. Hij werd niet gehoord.

De praatgrage (mooi groen geruit jasje van Engelse snit, zilvergrijze haren, maatschoenen) vertrouwde WIFI voor geen meter. Hij internette via de telefoonlijn (kan dat nog?) met een clipje wat je voorzichtig moet indrukken voor je het insteekt. En dan was hij ook maar zo kort mogelijk online. Hij vermoedde dat uit het snoer van de computer meer fijnstof in de huiskamer kwam dan van zijn stofzuiger. De verhalen werden steeds maller. Het leek wel of hij steeds weer een kamertje in zijn hoofd opruimde. Steeds weer dingen tegenkwam waar hij jaren niet meer aan gedacht had. Dingen van toen die hij kon verbinden aan situaties van nu. Het was een bonte verzameling theorieën.

Ik hoorde over Jailbreaking uitbreken bij Google? Tussen het vertellen door at hij smakelijk van zijn broodje uitsmijter. Hij dronk er wel drie glazen melk bij. Steeds veegde hij zijn mond af met een door hemzelf meegebracht servet. Hij vond de papieren servetjes van tegenwoordig maar niks. Hierna volgde nog een monoloog over de wasserette en hoe de kwaliteit daarvan ook niet meer was als vroeger enz enz. Na de maaltijd bleven de borden even staan. Het was erg druk in het restaurant. Hij knipte de ober dichterbij om de borden weg te halen. Hij heeft vast een leidinggevende functie gehad, zei de man met een knipoog. Hij weet hoe het moet. Hij had zelf al verschillende pogingen gedaan de aandacht van de ober te trekken maar tevergeefs :-)

Ze dronken nog een kop koffie en daarna was het tijd om te gaan. Ze vroegen om de rekening. Wilt u pinnen vroeg de ober? Nee nee, dat wilde de heer niet. Ook daar had hij een theorie over die ik jullie maar zal besparen. Er werd contant betaald en zelfs wat fooi gegeven. Ook daar was de heer ietwat stil blijven staan in de jaren van de vorige eeuw. Hij twijfelde even tussen een euro en vijftig cent. Het werd het laatste. Als de ober de borden eerder weggehaald had..... Ze vertrokken. Mooie jassen. Hoed op het hoofd. Ze reden weg in een mooie oude Volvo. Mijn man vond het passend. Het zijn echt mannen voor een Volvo zei hij. Degelijke mannen, degelijke auto. Alles mechanisch, want zonder software. En dat laatste vonden wij wel een veilig idee. Want via de software kan het natuurlijk ook weer misgaan he?

Door omstandigheden waren we getuige van dit gesprek. Normaliter vind in het gênant als ik andermans gesprekken kan horen. In dit geval was het een plezier. In de auto terug naar huis moest ik grinniken... zouden de heren doorgehad hebben dat IK degene was die ze afluisterde? En dan het idee dat ik het nu met jullie deel. En dat ik ze nu zomaar het wereldwijde web ingestuurd worden op het moment dat ik op de publicatieknop druk? Och och...... We kwamen afgelopen jaar nog verschillende keren in het restaurant maar ik heb ze nooit meer gezien.....