De tuin (10)...

Donderdag 4 oktober 2018. Vandaag is mijn neefje jarig. Nee niet de neef van de vorige post maar een andere. Deze is de jongste zoon van de oudste zus van de man. We hebben niet veel contact met de neefjes en nichtjes aan die kant en ik heb verder ook geen telefoonnummer van hem. Ik volstond met het feliciteren van zijn moeder en zij zou onze felicitaties overbrengen. 

Ook is een oude vriend van vroeger jarig. Hij had al jong een auto en werkte bij een bedrijf waar ik vakantiewerk deed. Elke dag kwam hij me halen met zijn knalgroene Ford Taunus. Gekregen van zijn opa zodat deze elke week met kleinzoon mee konden rijden naar de kerk. Hij was apetrots op die auto en ik mocht elke dag meerijden. Super de luxe was dat want op de fiets deed ik er een half uur over. Ik denk even aan deze vriend vandaag. Het was een vreemde snuiter en dat is hij nog steeds. Hij haalde zelfs het nieuws vanwege de hoeveelheid kerstversiering in en om zijn huis. Hij woont in Friesland, een flinks stukje rijden van hier

Op vier oktober moet ik ook altijd even denken aan mijn laatste hondje. Beagle Fleurtje. Dat was zo'n schatje! Ze is er al verschillende jaren niet meer maar ik mis haar nog steeds. Misschien, als we ergens anders gaan wonen, komt er nog eens een nieuwe Fleur. Wie weet! Ondertussen kijken jullie naar foto's van de tuin. Het onkruid, de uitgebloeide stokrozen. De schone straat op de foto hieronder.

Ik werkte veel in de tuin afgelopen tijd want het weer bleef heerlijk. ik versleet een paar tuinhandschoenen en kocht bij de G***a een paar nieuwe. Ik vind het steeds leuker worden om in de tuin te werken. Vooral nu het lichamelijk weer wat beter gaat. De zon maakt het tot een feestje natuurlijk.

Toch vallen de bladeren al volop. Vier grote lindebomen zorgen voor veel afval. De tuinmeneer die hier twee keer per jaar langskomt om de tuin winterklaar te maken spit het meestal onder om de grond wat luchtiger te maken. Ik ben daar niet zo'n voorstander van want al diverse keren ben ik best diep weggezakt met een enkelblessure tot gevolg. Oei! Ik heb besloten om de bladeren vast wat bij elkaar te harken. De groene container is elke keer weer tot aan de nok gevuld. Dat is me trouwens het hele jaar nog gelukt. Vanaf januari bied ik een volle groencontainer aan. Ook nu is hij weer hartstikke goed gevuld. De rest heb ik in vuilniszakken gedaan. Als de container is geleegd kan ik hem zo weer vullen. In december en januari als er niks uit de tuin komt, vul ik de container met de inhoud van de zakken die er nog staan. Dat gaat heel goed. Het bespaart me een ritje naar de gemeentewerf en een gekneusde enkel.

Ik maak een soort van baantje en pak de bladeren daarna met twee armenvol op en gooi ze zo weg. We hebben een bladzuiger maar die wordt nooit gebruikt. Ik doe het veel liever zo. Dan doe ik meteen mijn oefeningen. Ik buig diep door de knieën (dus niet via de rug), pak de bladeren en kom via de benen weer omhoog. De fysiotherapeut fietste laatst langs en riep: goed zo! Je doet je oefeningen dus nog steeds. Leuk hè?

Het is een fijn geluid, dat ritselen en knisperen van die bladeren. En kijk dan naar de kleuren.... Het is herfst aan het worden, zeker weten. Maar wat fijn dat de zon nog steeds zo uitbundig schijnt.