Woensdag 3 oktober 2018. Vandaag is mijn neefje jarig. De oudste zoon van mijn jongste broer. Ik weet nog goed dat hij geboren werd. We woonden nog in de buurt maar hadden al wel een nieuw huis gekocht. Tussen het schilderen, inpakken, schoolafspraken, zwemles, voetballen en weet ik niet allemaal meer ging ik even om het hoekje kijken. Zoals ik al zei: we woonden nog in de buurt. Het was een wonderschoon mannetje en mijn schoonzusje was vanaf minuut een een echte mama. Zoon en mama hebben altijd een hechte band gehouden. En nu is hij al weer 27 jaar, die baby van toen. Hij is zoekende. Naar wat hij wil met zijn leven. Hij heeft diverse studies geprobeerd en weer afgebroken. Heeft diverse baantjes gehad en allemaal was het dat nèt niet. Totdat....
Hij onze jongste weer tegenkwam om mijn verjaardag in maart. Jongste vertelde over Zuid- Afrika en over zijn leven daar. Neef vroeg of dat ook wat voor hem zou kunnen zijn. Een zaadje werd geplant in het hoofd van neef. Het zaadje ging kiemen en werd een plantje en door de maanden heen groeide het uit tot een echt plan met een besluit. Hij gaat volgende week donderdag voor een half jaar naar Z-A en gaat werken bij het bedrijf van jongste. Hij heeft een onderkomen gevonden. Dat wordt geschilderd en zelf is hij nu aan het inpakken. Laatste afspraken gemaakt, laatste keer trainen met zijn voetbalteam. Zwemmen bewaart hij voor daar. Ik zie de parallel met de dag dat hij geboren werd. Toen werd de navelstreng letterlijk doorgeknipt. Nu figuurlijk. Zijn moeder ziet er verschrikkelijk tegenop. Zelf is hij een vogel die al een poosje klapwiekend op het nest zit en klaar is om uit te vliegen. Hij heeft er ontzettend veel zin in. Zaterdag is zijn afscheidsfeestje. Wordt vervolgd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten