Zaterdag 13 oktober 2018. Vandaag is M jarig. Toen ik nog in de Betuwe woonde kwamen we elkaar regelmatig tegen en werden een soort van vrienden. Echt vriendinnen kon je niet met haar worden maar we kwamen een heel eind. M is een grote vrouw en indrukwekkend sterk en stoer. Een type zal ik maar zeggen :-) In het begin kon ik haar niet verstaan. Het Betuws dialect was lastig te doorgronden. Na een poosje werd het beter. Getrouwd met J. Hij restaureerde schilderwerk in oude gebouwen. Zo mooi en zorgvuldig dat je er bijna emotioneel van werd. Hij maakte voor ons huis een naambordje. Het hangt er nog steeds. M en J hebben drie zonen.
De oudste heeft een 'gewone' kantoorbaan maar speelt in zijn vrije tijd doedelzak. Hij treedt ook op bij feesten en partijen. Je kwam hem destijds overal tegen. De tweede zoon had een uitgeverij. In eigen beheer heette die geloof ik. Hij gaf bijzonder spul uit en het was steeds weer een verrassing waar hij mee kwam. Een lieve zachte jongen. De derde zoon K was een geval apart. Mislukt op diverse opleidingen werd hij uiteindelijk verpleegkundige in de zwakzinnigenzorg. Hij werkte zo weinig dat het precies genoeg was om van rond te komen. De rest van zijn tijd bracht hij door als kunstenaar.
Hij schreef de wonderlijkste gedichten. Flarden. Rafels. Al of niet onder invloed van geestverruimende middelen. Hij was zijn moeders lieveling. Om hem had ze de meeste zorgen. Hij was ook aandoenlijk hulpeloos. Hij las graag voor en als ik bij zijn moeder op bezoek was, liet hij meestal zijn nieuwste werk horen. Het was werkelijk een feestje. Sommige zinnen, die zo bizar waren dat je ze tien keer moest horen om enigszins te begrijpen waar het over ging, waren precies waarom we een 'klik' hadden. Wil je dat nog een keer lezen vroeg ik hem dan. En nog eens. En er waren momenten dat ik nog geen idee had wat ik er mee moest. Dat vond hij de fijnste momenten. Dat ik het dat dan eerlijk aan hem vertelde, vond hij fijn; want herkenbaar. Ik weet het zelf ook niet, zei hij dan zachtjes.
Het meest begrijpelijke en toegankelijkste werk werd door zijn broer uitgegeven. De schat deed dat allemaal voor niks. Hij hielp zijn broer de wereld in op die manier. Kleine vierkante boekjes waren het. Geïllustreerd door de vriendin van het moment. Want K had veel vriendinnen. Kunstzinnige vriendinnen. De hielpen hem ook. Altijd als er een nieuw boek uitkwam, kwam er ook een uitnodiging. We gingen naar het bos bij Rhenen en moeder M nam dan dekens en koffie met koek mee. We zaten op een boomstam en luisterden. Soms in wanhoop, soms geamuseerd. Er waren mensen bij die een dutje deden tijdens het voordragen. Er waren mensen die aandachtig luisterden. De meesten denk ik wel.
Dit alles speelde zich af in de periode waarin we nog net geen smartphones of mobile telefoontjes hadden. Social media was nog niet ontdekt. De illustraties in de boekjes waren geplakt en geknipt en daarna op de foto gezet die bij de bij de fotograaf ontwikkeld en afgedrukt werden. Ik denk wel eens als K in deze tijd boekjes gemaakt zou hebben, zou hij zomaar heel veel volgers gehad kunnen hebben. Hij was zeker origineel.
Jullie horen, ik vertel nu in de verleden tijd. Want K schrijft niet meer. De bron is opgedroogd. Na het vertrek van de laatste vriendin heeft hij geen inspiratie meer. Ik ben intussen al weer drie keer verhuisd en zie zijn moeder bijna nooit meer. Dit laatste nieuws vertelde ze me een paar jaar geleden. K woont bij mij in de buurt. Een dorp verderop. Ik heb de straatnaam niet onthouden. Jammer. Ik had graag weer eens even contact met hem opgenomen. K leidt een gewoon bestaan en de artiest is niet meer. Wat jammer.
Gelukkig heb ik zijn boekjes nog. Ze staan hier op een rijtje in de boekenkast. Ik herlees ze nog regelmatig. En dan denk ik even aan de tijd van toen. En nu zijn moeder vandaag jarig is denk ik ook aan haar en haar gezin. Zou de doedelzakspeler nog spelen? Zou de drukker nog drukken? En zou heel misschien de dichter weer dichten? Ik weet het niet. En misschien moet ik het ook maar zo houden. Het is goed zo. Die tijd is geweest. Schepen varen een tijdje met elkaar mee en kiezen dan weer hun eigen route. Zo is het ook met de mensen in je leven. Je ontmoet ze, trekt een poosje met elkaar op en gaat dan weer je eigen weg. En toch..... toch hoop ik ergens heel diep in een piepklein hoekje van mijn hart dat ik K nog eens tegen het lijf loop. Zomaar op straat. Het zou kunnen.... Toch? .....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten