Woorden...

Woensdag 7 november 2018. Ik heb heel sterk dat ik in een tussenfase in mijn leven zit. Na heel veel jaren pijn die mijn leven op het laatst volledig in beslag nam. Na de operatie. Na het revalideren en het herstellen van alle tegenslag ben ik nu in een nieuwe fase aanbeland. De fase waarin ik de draad weer op zou moeten pakken. 

Maar het gekke is dat ik niet goed weet hoe. Kijk, de dagen vullen zich vanzelf in. Er is in het grote oude huis altijd wel iets om schoon te maken of te herstellen. Is het huis min of meer op orde, dan is er de tuin die aandacht vraagt. Er zijn genoeg taken die gedaan kunnen worden. En die worden ook gedaan. Daarnaast is er in mijn hoofd een soort van rouwproces aan de gang. Een afscheid nemen van een leven wat ik jaren geleid heb. Een leven wat steeds beperkter werd. Kleiner. En nu is er ineens de mogelijkheid van een tweede kans. Wordt mijn leven weer groter. Kan ik weer veel meer. Maar het gekke is.... ik haak niet echt meer aan. Iedereen is in volle galop doorgegaan met zijn leven. De vriendinnen van toen hebben nieuwe avonturen beleefd. Nieuwe vriendinnen hier in deze streek zijn er nooit gekomen.

De wereld is een snelkookpan. En de streek waar ik woon is best heftig. Het is er druk, lawaaiig en ik mis het groen. Ik mis de rust. Iedereen is maar aan het hollen en rennen. Een echt gesprek kan ik niet voeren. Met niemand. Ik ga goed met iedereen om en aan de buitenkant lijkt het alsof ik weer helemaal op orde ben maar soms denk ik.... je moest eens weten hoe het er van binnen uitziet. Hoe het in mijn bovenkamer werkt. Wat een chaos en kortsluiting daar plaatsvindt. Ja en dat is iets wat ik eigenlijk ook niet eerder meegemaakt heb. Dat mijn buitenkant niet bij mijn binnenkant past.

Dat ik me anders voordoe dan ik me voel. Het maakt het allemaal lastig. Ik zit in de tussenfase. Straks als mijn hersenen aan het idee gewend zijn gaat het weer beter. Sla ik mijn vleugels weer uit. Ontmoet ik nieuwe mensen. Voel ik me niet meer zo alleen. Ik weet dat het een fase is. Iets tijdelijks. Wat in jaren opgebouwd is, kan niet in een korte tijd omgedraaid worden. Het heeft tijd nodig. Net als ik moest revalideren na de operatie moet ik nu revalideren in mijn hoofd. Ondertussen knip ik woorden uit tijdschriften. Om er later misschien iets mee te gaan doen. Of niet. Ik zie wel.......