Tasje met inhoud...

Donderdag 11 oktober 2018. Met enige regelmaat maak ik een tasje voor iemand. Een tasje met inhoud. De reden waarom ik geef kan heel verschillend zijn. Soms geef ik ze als iemand het even nodig heeft om opgekikkerd te worden, voor een verjaardag, of als een dankjewel. Ik vertelde dat laatst aan een kennis. Zij vond het maar bijzonder. Dat je zoveel tijd en uren aan iemand besteedt die dat nauwelijks zal waarderen. 

Dat vond Ik op mijn beurt weer bijzonder. Dat iemand er op die manier naar kijkt. Als ik dingen maak dan denk ik alleen aan de persoon die het krijgt en niet aan de hoeveelheid uren die ik er aan werk. De kennis vroeg me wat ik dan zoal in zo'n tasje stop. Bij het opnoemen werd ze al een beetje benauwd. Zullen we de uren dat je er aan bezig bent eens tellen en dan vermenigvuldigen met een gemiddeld uurloon, vroeg ze?

Ik moet er wel bijzeggen dat zij werkzaam is in een commerciële functie en de dingen dus anders ziet als ik :-) We kwamen op een indrukwekkend eindbedrag. Ik schrok er zelf een beetje van. Je geeft dit dus gratis weg Tineke, zei ze. En al die tijd dat je voor een ander bezig bent, doe je niks voor jezelf. En voor wie doe je het? Wordt het echt echt gewaardeerd door de ontvanger? Wordt het echt gezien zoals het gezien zou moeten worden? Zien de mensen dat je er je hart en ziel instopt?

Hoewel ik nog wat tegensputterde en haar Mijn kant van het verhaal uit probeerde te leggen voelde ik me toch een beetje raar na afloop. Ze had me wel aan het denken gezet. Weggeven, vrijwilligerswerk, dingen aanpakken die anderen laten liggen. Het is een beetje zoals ik ben. Als ik voor alle uren maar 1 euro betaald had gekregen was ik nu in een totaal andere positie geweest. Minder afhankelijk van de situatie. Maar zou ik ook een leuker mens geweest zijn? Dat vraag ik me dus af. Ik denk het dus niet.

Niet alles is in geld uit te drukken namelijk. Hoe betaal je aandacht, een gehaakt slingertje of voorlezen op school bij je kinderen. Hoe is het als je naar die lieve oude dame gaat om koffie te drinken en daar voor betaald wordt? De was van de voetbalclub. Ik werd er wel eens zat van, maar toch deed ik het. Net als de kantinedienst op zaterdagochtend. Of de kinderbingo op vrijdagavond. De dingen op de scholen van de kinderen deed ik met liefde. Of het voorlezen, oudercommissie of klusdag was.

De kerk, de school, het inloophuis, wegbrengen, ophalen, opvangen van mijn eigen kinderen of die van een ander. Het eindeloze verhuizen van het ene studentenhuis naar het andere. De dingen die ik deed voor de man toen hij zonder secretaresse kwam ( erg grappig was dat) de zorgtaken voor eerst mijn schoonmoeder en nu mijn vader. Het opstarten van de computer van pa als hilarisch hoogtepunt. Ik help hem met zijn telefoon (kaartjes opwaarderen), hoorapparaat (nieuwe batterijen), maak afspraken voor ziekenhuis, dokter enz. Het maakt ons allebei blij. Zonder dat er een prijs aanhangt.

Het lijkt een raar rijtje als ik het zo opnoem. Het is ook maar een greep in het wilde weg en uit vele jaren. Ik deed alles graag en met liefde vanuit mijn hart. Omdat ik zo ben. En daarom maak ik af en toe een tasje met inhoud voor iemand. Omdat ik dat wil. Het idee dat daar een prijskaartje aan zou hangen. Bah, nee. Dan zou ik er zo mee stoppen. Het jammere is wel dat ik door de jaren heen niet heb kunnen losmaken van gratis en goedkoop. Dat er bij tijd en wijle situaties waren die als ik ze weigerde irritatie opriepen bij 'anderen'. Want .... jij doet het wel en voor niks.

Maar ik moest ook alles naast mijn reguliere werk doen. Kinderen opvoeden. Een huis schoonhouden en niet te vergeten een tuin. De operatie vorig jaar en het eindeloze revalideren heeft me behalve veel narigheid ook goeds gebracht. Zo kon ik (noodgedwongen) lange tijd geen ja zeggen op veel hulpvragen.  Ik kon simpelweg niet vanwege mijn fysiek. Het was even ongemakkelijk; daarna ging het vanzelf en werden de vragen minder. Van alle mensen die ik ooit hielp waren er in die revalidatietijd maar heel weinig die mij hielpen. Ook dat was een eye- opener.

Ik merk dat ik, nu ik er over schrijf, toch ietwat emotioneel word. Het is een proces wat ik nog lang niet verwerkt heb. De fysiek is in orde, het hoofd komt er wat achteraan. Ik zie veel dingen toch anders dan voor de operatie. In sommige situaties ben ik harder geworden. Ik zeg makkelijker nee tegen dingen die ik niet fijn vind. Of niet wil doen. Na bijna 40 jaar vrijwilligerswerk vind ik het welletjes (wij moesten als kind ook altijd al anderen helpen en dingen doen).

Doe ik dan niks meer voor een ander? Natuurlijk wel. Maar ik doe ze wel anders. Op mijn manier en op mijn tijd. Zoals het zich aandient. De accenten worden wat verlegd zal ik maar zeggen. Zo is het voor mijzelf ook gezonder. Ik geef alleen als ik iets te geven heb. Als er over is. En niet als het ten koste van mezelf gaat. En dat was best vaak het geval. Oh dear, het is wel een openhartig verhaal geworden. Het ging van hot naar haar en er is weinig rode lijn te bespeuren merk ik. Ik heb het al vaak verteld: ik schrijf alsof jullie even bij me aan de keukentafel zitten een een 'bakkie' doen. Als je zo samen zit, komen dit soort dingen ook wel ter sprake denk ik.

Moet ik dingen weghalen? Heb ik teveel gezegd? Ben ik te persoonlijk en openhartig? Ik weet het niet. Het is wat het is en ik ben wie ik ben. Blijkbaar moest het er even uit en wilde ik het met jullie delen. En ja, dat laatste is ook wel een dingetje waar ik een beetje mee zit. Jullie lezen hier met heel veel en ik heb werkelijk geen idee wie jullie zijn. Uitzonderingen daargelaten. Als je daar over nadenkt is dat best mal eigenlijk. Maar zo werkt het. En daarom denk ik daar maar niet teveel over na :-)))))

Een tasje vol met spulletjes. Vrijwel allemaal zelfgemaakt. Ingepakt en van een cadeaulabel voorzien. Ik blijf ze maken. Voor iedereen die ze nodig heeft. Ik liet er tussen mijn verhaal door een en ander van zien. Het meeste hebben jullie al eens langs zien komen denk ik. Ik loop ze nog even langs. De eerste is een overzichtsfoto. Daarna een (gekocht) kleurboek met een cadeauzakje (versierd door kleinste meisje) en twee broches die gemaakt zijn van een memoryspel. Op de foto daarna zie je een boekenlegger en kaart van Flow, een opkikkertje, een zakdoekje voor vreugdetranen. De foto daaronder laat een setje cadeaulabels zien.

Een gehaakt slingertje, gehaakte vlindertjes, ballonnen, duurzame confetti, twee verschillende setjes enveloppen en een overzichtsfoto van de cadeautjes maken het rijtje compleet. De laatste foto laat een tasje met vlinder zien. Ik blijf ze maken. Want dat is wat ik doe. Fijne dag vandaag!