Maandag 12 november 2018. Voor ik mijn blog begin te schrijven, zoek ik altijd eerst wat foto's bij elkaar die ik dan vervolgens plaats. Maar dat ging niet bij dit blog. Want hoewel er foto's gemaakt zijn, wilden de gefotografeerden niet hier 'tentoongesteld' (hun woorden) worden. Natuurlijk respecteer ik dat. Daarom een foto van de achterdeur en wat kralen die ik volgens mij ooit al eens eerder heb laten zien. Toen ik laatst naar beneden kwam scheen de zon op het raam van de achterdeur terwijl het gordijntje nog naar beneden was. Het gaf zulke mooie schaduwen dat ik er even een foto van maakte. De tweede foto symboliseert het gezelschap van gisteren. Allemaal anders en toch kinderen van één vader en één moeder.
Het is nu anderhalf jaar geleden dat de moeder van de man overleed. Het duurde net zo lang tot alles rondom haar overlijden geregeld was. Vooral de belastingdienst liet -door een achterstand bij de afhandeling op de erfbelasting- erg lang op zich wachten. De man heeft eindeloos veel geduld gehad en aan de telefoon gewacht op reactie, antwoorden enz. Afgelopen week was alles klaar en kon het erfdeel aan zijn broer en zussen op de rekening overgemaakt worden. Ik zag aan hem dat dat best een ingrijpende gebeurtenis was. Het is het laatste wat ik voor haar deed, zei hij zachtjes en ietwat verdrietig. Nu is het echt voorbij. Ach toch...
We hebben broer en zussen met hun partners uitgenodigd hier voor een brunch om nog één keer bij elkaar te komen. Het is niet een heel hecht gezin en sommigen zullen uit zichzelf geen contact met elkaar opnemen. Ons huis is groot en de tafel groot genoeg om er met zijn tienen aan te zitten. Bovendien is de man een echt middelste kind. Een schakelkind. Iedereen kan goed met hem overweg en andersom ook. We maakten een uitnodiging en bedachten een menu. Zaterdag deden we de boodschappen en bakte ik alvast wat hartige taarten. Zondag waren we al vroeg in de weer en om elf uur was alles in gereedheid gebracht. Het zag er gezellig uit. De gasten arriveerden en de man hield een korte speech. Dat deed hij erg mooi en sommige van de zussen pinkten een traantje weg.
Voor het eerst na de begrafenis zijn we allemaal weer bij elkaar maar voor het eerst ook als kinderen en schoonkinderen zonder vader ren moeder begon hij zijn praatje ..... bijzonder dat hij dat zo zei. Hij gebruikte zelfs het woord weeskinderen. Na het woordje was er het gezellig samenzijn. Rond een uur of twee was iedereen weer vertrokken en ruimden we de boel op. Het was een bijzonder samenzijn. Volgend jaar weer, vroeg ik de man? Ja, lijkt me leuk, zei hij. Maar dan doen we het niet meer de dag na de hofdag, was mijn antwoord. Want oh oh oh wat was ik moe. We kijken terug op een heerlijk weekend. Het was echt genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten