Vrijdag 12 oktober 2018. Ik liep nietsvermoedend naar het winkelcentrum voor een vergeten boodschap. Het was rond 6 uur. De andere winkels waren al gesloten maar de supermarkt nog niet. Het zag er feestelijk uit. Met leuke vlaggetjes, mooie tafels en drankjes met zo'n palmboompje er in. Ik vroeg de bedrijfslijder wat hij ging vieren. We eten straks een verbroederingsmaaltijd, zei hij. Mensen die komen nemen allemaal wat mee en dan eten we elkaars eten. Ik zorg voor de locatie en de drankjes. Tafels en stoelen stonden gezellig bij elkaar. Een grote tafel in het midden vulde zich langzaam met door mensen thuisgekookte en naar daar meegebrachte gerechten. Ik zag dames uit verschillende landen. Nieuwe Nederlanders. En ik zag een clubje Oude Nederlanders. Behalve de bedrijfsleider zag ik er geen heren. Het wilde nog niet zo mengen met de oude en de nieuwe dames maar dat zou vast later op de avond komen. Vooralsnog wat er een grote scheidslijn tussen de twee partijen.
Maar goed... ik kwam dus voor de vergeten boodschap. En daarom ging ik de supermarkt in en later ook weer uit natuurlijk. En toen liep ik meteen vol in de armen (letterlijk) van een meneer in een kapiteinspak. Een wit kapiteinspak. En daar houd ik niet van. Niet van zulke pakken bedoel ik. En ik hou ook niet van gladde praatjes die al honderden keren losgelaten waren op vrouwen zoals ik. Vrouwen waar de room al een beetje af is zal ik maar zeggen :-)))) Vrouwen zoals ik krijgen geen complimentjes meer. Die zijn er en dat is het dan. Maar deze meneer toverde het ene na het andere complimentje te voorschijn. Het was werkelijk overweldigend ;-)
Het groepje Nederlandse dames werd er wat giechelig van. Het was aandoenlijk om te zien. Allemaal ietwat verlepte meisjes op leeftijd. Ze hadden hun best gedaan er nog een beetje leuk uit te zien maar je zag de drukke dag die ze achter de rug hadden er vanaf. Ik besloot, toen hij van geen wijken wilde weten, de rollen maar om te draaien. Dat was niet de bedoeling. Ik moest giechelen en blij zijn maar het had op mij weinig effect. Hij hield er snel mee op toen ik niet inging op zijn ' avances.' Gelukkig maar. Hij maakte wat muziek en dat ging hem goed af. Ik was al om de hoek en het klonk heel gezellig. Tot bijna thuis toe kon ik het horen. Thuisgekomen pakte ik de boodschappen (ja het waren er meer want ik was er toch) en vond ik de flyer die hij me gaf.
Die flyer belandde uiteindelijk tussen de rommel op mijn werktafel. Ik heb hem er even tussenuit gevist. Mocht je soms behoefte hebben aan een stroom van complimentjes. Over je uiterlijk, je innerlijk, je kleding of wat dan ook maar. Mocht je van grote mannen in witte kapiteinspakken houden, of van muziek? Bel dan Gene Travis the man. Gegarandeerd een succes. En ze hielden er van.
Twee dagen later liep ik de bedrijfsleider tegen het lijf. Wat was het gezellig he, begon hij. Hoe vond je Travis? Leuke man toch? Wat moest ik zeggen? :-))))) Ik zal er over bloggen zei ik. Dan vertel ik aan mijn 'lezers' hoe gezellig alles er uitzag en dat jij dat georganiseerd had. Ik zag dat het hem goeddeed. Dank voor het compliment, zei hij. Dankjewel. Glimlachend liep ik verder. Het is een hele beste mand die bedrijfsleider. Iedereen zeurt de hele dag aan zijn hoofd maar hij blijft geduldig. Zo knap vind ik dat. Hoe zou hij er uit zien in zo'n kapiteinspak vraag ik me nu af :-)))
Geen opmerkingen:
Een reactie posten