Dinsdag 9 oktober 2018. Op dinsdag is er breiclub in Pluk! aan de rand van Den Haag (Loosduinen) en hoewel ik er eigenlijk geen tijd voor had, ben ik er toch naartoe gegaan vanmorgen. De lijst met klussen is eindeloos en soms moet je er gewoon even tussenuit om weer nieuwe energie op te doen. Ik doe het veel te weinig eigenlijk. Dat merk ik altijd pas als ik het weer doe. Zoals vanmorgen :-)
Tot nu toe konden we steeds nog buiten zitten. In een hoekje in de zon met uitzicht op het hangbuikzwijn en zijn vriendjes. Het is een leuk plekje want er is altijd wat te zien. Het enige wat ik echt echt irritant vind, zijn de haan en zijn kippen. Ik hou niet van beesten met veertjes. Ik vind het al helemaal niet fijn als ze echt letterlijk tegen me aan lopen of in mijn tas pikken. Ze mogen loslopen en het is waar zij wonen dus duw ik ze met enige regelmaat een beetje uit de weg. Mijn medebreigenoten moeten er altijd om lachen. Allemaal stadsmeisjes hè. Die benaderen dieren toch anders denk ik. Buiten mij is er nog een ander uit de polder. De Groningse polder nog wel. We geven elkaar regelmatig een knipoog als we vinden dat de anderen te ver doorslaan in hun dierenliefde. Ik denk dan aan jasjes voor de hond. Of hondjes in een tasje en zo.
Vandaag was het bar en boos met meneer Haan en zijn harem. De stank was ook erg landelijk want ze waren de stal aan het uitmesten en de wind stond onze kant op. We besloten (voor het eerst) om binnen te gaan zitten. Op de boerderij lopen ook wat katten. Een dikke rooie die vanuit stand zo op de tafel springt. Een mooi beest. Er is ook een ietwat tobberige kat met een vacht met lange haren. Als je die aait, voel je de ribben er doorheen. En dan is er een derde kat die ik het liefst vind.
Vaak komt ze gezellig op schoot liggen tijdens het breien en dat vinden we allebei heerlijk. Soms ook wel een beetje warm maar dat nemen we voor lief. Nu we voor het eerst binnen zaten, kwam zij ook gezellig naar binnen. Al snel ging ze naast me liggen op de bank. Op het schapenvachtje. Wat een superplekje. Af en toe aaide ik haar wat en kriebelde ik over haar buik. Dat vond ze fijn, ze ging er extra voor liggen. En spinnen dat ze doet. Er zijn weinig dingen waar ik zo zen van word als van dieren. Ik verlang ook echt weer naar een beest om me heen. Na het overlijden van ons laatste hondje is het stil hier in huis. Heel stil. Gelukkig heb ik wat vriendjes her en der. Zoals deze dame.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten