Zomaar niks en toch zo bijzonder...

Maandag 19 november 2018. Ik weet niet precies wanneer het begonnen is maar de laatste tijd zie ik overal iets in. Raar is dat he? Je ziet dingen waar je jaren aan voorbij ging ineens op een andere manier. Zo maakte maakte ik per ongeluk deze foto van het dekbed. Ik drukte denk ik op het knopje van de telefoon bij het opstaan. Omdat hij zo uit zijn context gehaald is is het ineens bijzonder. Tenminste dat vind ik dan. 

Zo haalde ik de muntblaadjes uit mijn theewater omdat de thee anders te sterk zou worden. Ik keek naar de structuur van de blaadjes en maakte er een foto van. De kleur van het blad aan de voorkant, De nerven aan de achterkant. Het viel me ineens op hoeveel verbindingen er wel niet zijn in zo'n klein blaadje. Zomaar niks en toch zo bijzonder.

Het plein in het dorp hier verderop is laatst opnieuw ingericht. Verschillende soorten stenen en patronen zijn gebruikt om looproutes, fietsroutes en weet ik wat nog meer aan te geven. Ineens viel me dit patroon op. Niet eerder zag ik het, terwijl ik er toch regelmatig overheen liep. Op dit plein staan ook de bomen met de mooie koperachtige platen met blaadjes er omheen. Ik liet ze al eens eerder zien.

Nog iets wat me opviel. Het tafeltje waar ik thee zat te drinken. Inplaats van naar de mensen om me heen te kijken, keek ik nu naar het tafeltje. Een tafeltje zoals er zo heel veel zijn in Nederland. Een tafeltje waar ik meerdere keren aan het gezeten afgelopen jaren. Ik maakte een foto en drukte af. Precies op het moment dat de zon doorbrak. Niet heel goed gelukt dus. Maar toch interessant omdat de tafel er ineens behalve diverse soorten bruin ook een soort van grijsgroene kleur bij kreeg.

Zomaar wat foto's van alledaagse dingen. Zomaar niks en toch zo bijzonder :-)

Versje van Toon (46)...

Zondag 18 november 2018. Op zondag op mijn blog altijd een versje, gedichtje of zomaar wat gedachten van Toon Hermans. Ze zijn zo mooi...... Vandaag uit 75 woorden en 80 gedachten.

Grijs.

Het is een hele kunst om in het grijs van deze dag het blauw van morgen te zien.
Om te voelen dat verdriet geen volslagen leegte is, maar dat grijs en blauw en leeg en vol samenspelen.
Je raakt er nooit op uitgestudeerd.
Hoeft ook niet.
Maar je moet er wel mee bezig blijven.
Anders blijft het grijs langer grijs dan nodig is.
Niet aan sleutelen, maar zorg wel dat je altijd een tubetje blauw bij je hebt.
Hemelsblauw graag!

Fijne zondag! Dagdag! :-)

Hij komt, hij komt...

Zaterdag 17 november 2018. Vandaag vieren we de verjaardag van neef R. We hebben hier twee neven met dezelfde voornaam. De zoon van mijn broer die nu in Kaapstad woont en de andere neef (met dezelfde naam dus) die de zoon van de jongste zus van de man is. Met hem hebben we vrijwel geen contact maar natuurlijk feliciteerden we hem wel van harte met zijn verjaardag. 

Om twaalf uur zaten we samen startklaar om naar de intocht van Sinterklaas en zijn Pieten te kijken. Jammer voor al het gedoe rondom zwarte Piet maar toch keken we met veel plezier. Samen met de kindjes in Z-A en de kleintjes hier in Nederland en wat leuk dat dat tegenwoordig kan met al die handige apparaten en zo. Het zag er vast heel bijzonder uit. De man en ik. Met het bord op schoot :-) en al die kinderen in hun eigen huizen ook met het bord op schoot. 

We keken gisteren al naar het Sinterklaasjournaal en hoewel het allemaal toch wel weer spannend was, kwam het allemaal weer goed. De chocoladeletters werden opnieuw gesmolten en in de goede dozen gedaan. Amerigo zag er goed uit en alle kindjes zijn blij dat de goedheiligman weer in het land is. In de supermarkt hier in het dorp was een mooie hoek gemaakt. Met een grote schoorsteen en leuke cadeautjes. De wortels en mandarijnen waren in de aanbieding. Ik heb maar vast wat gekocht want je weet maar nooit toch? :-) Na aankomst van de Sint kocht ik nieuwe schoenen en daarna vond ik het wel weer welletjes en was het tijd voor de zaterdagkranten en een grote mok thee. Lekker weekend vieren :-)

Oppassen...

Vrijdag 16 november 2018. Wij zijn met hart en ziel opa en oma. Omdat de kleintjes niet bij ons in de buurt wonen betekent dat in de praktijk vaak dat ze hier in het weekend komen. Of dat wij in het weekend naar hen gaan. Ze komen hier logeren in de vakanties maar nog niet eerder waren we er overdag op een schooldag. Zoon moest een deadline halen op zijn werk en de hoewel hij bedacht had de hele middag bij de dames thuis te zijn moest hij toch een beroep op me doen. Kun je komen mam? Omdat ik weet dat hij het niet zomaar vraagt, schoof ik alle dingen aan de kant en ging er naartoe. Bonus was dat de man meekon omdat twee van zijn afspraken verzet werden naar volgende week. Wat is dat toch tegenwoordig? Mensen maken een afspraak om die dan vervolgens weer te veranderen. Soms meerdere keren. Een lelijke gewoonte. Ik hoor er veel mensen om me heen over klagen. Maar afijn, daar wilde ik het niet over hebben. 

We hadden geen idee waar de meisjes op school zaten en kregen een adres. Het bleek niet ver van hun huis te zijn. Zoon had niks gezegd zodat de verrassing groot zou zijn. Nou en dat was het zeker. Ik raakte helemaal ontroerd van het koppie van kleinste meisje toen wij aan het hek stonden. Het leek of haar gezichtje helemaal openging. Of de zon ging schijnen. Ze rende echt op ons af en we kregen meteen een hele dikke knuffel. Dat was om half twaalf. We lunchten met zijn drieën en het was supergezellig haar verhalen te horen.

Om twee uur gingen we terug om grootste meisje op te halen. Ook daar was de verrassing groot. We kletsten, knuffelden, knutselden en aan het eind van de middag bakten we een grote stapel pannenkoeken. Toen hun papa thuis kwam, kon hij zo aanschuiven. Ook zijn gezicht ging stralen toen hij de stapel pannenkoeken zag. Lekker mam, zei hij. Mooi hè. Hoe oud ze ook zijn, het blijven je kinderen. Na het eten dronken we nog een kop koffie en reden we in de vooravond weer naar huis. Nagenietend van een heerlijke dag.

Thuisgekomen deden we niet veel meer. Ik zocht nog wat tekenspullen uit maar dat vergde niet veel energie. Dat was alleen maar leuk om te doen. Ik heb echt zin in mijn nieuwe project. Maar dat moet nog wel even wachten tot het nieuwe jaar. Maar genieten en voorpret hebben mag nu natuurlijk al wel. Toch? :-)

Kleurrijk...

Vrijdag 15 november 2018. Als hij nog geleefd had, was mijn schoonvader vandaag jarig geweest. Hij is al sinds 2002 niet meer onder ons maar toch denk ik nog regelmatig aan deze stille erudiete man. Hij was altijd op de achtergrond aanwezig. Nooit had hij het hoogste woord en toch was hij er. De laatste jaren gaat de man een beetje op hem lijken. Niet alleen zijn uiterlijk maar ook zijn manier van doen. Grappig dat je uiteindelijk toch op je ouders gaat lijken. Hij is er niet meer maar we denken zeker aan hem vandaag. 

Heel langzaamaan begint zich hier een nieuwe weg af te tekenen. Eerst was het een idee, daarna een plan en nu voelt het als een avontuur. In het nieuwe jaar (2019) ga ik mezelf toeleggen op het werken met papier. Ik ben daar altijd een beetje bang van en daarom is het goed de uitdaging aan te gaan. Het is tijd dat ik mezelf een creatieve schop onder de .... ga geven. Elke dag iets met papier? Dat klinkt wel weer heel ambitieus vinden jullie niet? En om het nog extremer te maken ga ik daar niets voor kopen. Dus ik doe het met wat hier in huis te vinden is. Dat wordt denk ik nog de grootste uitdaging van allemaal.

Ik ben alvast een beetje aan het bedenken hoe ik dit ga doen. Want elke dag iets laten zien vereist wel een zekere mate van planning toch? Hoe langer ik er over nadenk, hoe leuker ik het idee vind. Het voelt echt als een avontuur; als een nieuw begin. En geloof me..... daar heb ik zo'n behoefte aan. Na de pijn, de operatie, de revalidatie is er behoefte aan iets nieuws. Ik heb de laatste jaren veel gebreid, gehaakt en op andere manieren met garens gewerkt en ook daar ben ik op uitgekeken. Ik zou werkelijk niet weten wat ik nu nog zou kunnen maken. Voor dit blog zal het ook gevolgen hebben. Dat gaat ook veranderen. Want weten jullie.... ik heb het gevoel dat ik alle verhalen al een keer verteld heb.

Dit blog bestaat nog niet zo lang maar als ik alle blogs hiervoor meereken blog ik wel al jaren en jaren. En ook al bestaan die blogs, om verschillende redenen, niet meer... in mijn herinneringen hoor ik mezelf weer praten en vertellen. Steeds weer opnieuw deel ik en deel ik. Laat ik meekijken wat er speelt in mijn leven, hoofd en hart. Steeds weer heb ik het gevoel dat ik alles al eens heb verteld. Misschien ben ik wel een beetje uitgepraat. Ik heb geleerd meer dingen op gevoel te doen en hoe e.e.a. zich hier gaat ontwikkelen weet ik niet. Het gaat veranderen maar hoe en wanneer en in welke vorm zal zich vanzelf laten zien. Ik zocht vast wat dingen op om straks mee te gaan werken. De verfdoos. De tubes met verf. Ik probeerde de viltstiften en gooide meer dan de helft weg omdat ze uitgedroogd waren. Ze staan vast klaar om gebruikt te gaan worden in het nieuwe jaar. Ik heb er zin in :-)

Ogenschijnlijk...

Woensdag 14 november 2018. Na een druk weekend met aansluitend breiclub en allerlei klussen die gedaan moesten worden is er nu eindelijk weer eens tijd om wat foto's uit te zoeken. Ik vond drie foto's die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben maar eigenlijk toch ook weer wel... 

Op de eerste foto zie de je polsen van twee dames op leeftijd. (Ik moest dat er van ze bijzetten hoor). Ze dragen allebei een zelfgemaakt loom armbandje. Je ziet het doosje met de rest van de bandjes nog net bij de hand van de dame met de groene trui. Ik heb hen geleerd zo'n bandje te maken. Vonden ze geweldig! Leuk he? 

De dames zijn vrijwilliger in een winkeltje voor het goede doel. Ze krijgen veel donaties van oud-verzamelaars die overlijden of te oud worden. De dames geven deze weer weg aan mensen die verzamelen. Omdat mijn vader vaak de telefoon niet opneemt omdat hij daar geen zin in heeft ( o o o) krijg ik soms een berichtje van ze dat er iets klaarstaat voor pa. Ik haal dat dan op en bedank de dames uitbundig. Een donatie in hun spaarvarken is natuurlijk bij dat bedankje inbegrepen :-) Soms drink ik even thee maar soms ook niet.  Het ligt een beetje aan de tijd die ik beschikbaar heb. 

Hieronder zie je pa met nieuwe sigarenbandjes die de dames me gaven. Speciale bandjes zijn het. Merk: Willem 2 en dan alleen de hele kleintjes. Hij haalde meteen het album erbij om te zien of hij ze al had. Hij had er 20 (!) nog niet. Ik zat aan de overkant van de tafel en keek zo een kwartier lang naar de bovenkant van zijn hoofd. Echt! Hij was gewoon vergeten dat ik er was. Zo ging hij op in zijn verzameling. Grappig toch? Ik las ondertussen het kerkblad en de streekkrant. Hij bewaart ze altijd voor me en ziet dan aan de hoeveelheid kranten hoe lang ik niet geweest ben :-)

Ik kreeg van de dames een stel oude houten kleerhangertjes. Iemand- geen idee wie- hing ze op een soort van creatieve manier tussen de takken-mannetjes die tijdelijk logeren in mijn kaartenrek. Het gaf een grappig effect. Drie ogenschijnlijk onbelangrijke en niet bij elkaar horende foto's. En toch.....

Stempelen...

Dinsdag 13 november 2018. Weten jullie nog dat ik een paar posts geleden de blokken liet zien die ik kocht. De blokken voor kleine man die zo graag bouwt? Ik vertelde dat ik zou laten zien wat ik er mee zou doen als hij er niet meer mee zou spelen. Ik dacht daar weer aan toen ik net een van de laden van mijn kast opruimde. Daar bewaar ik o.a. ook de kleine blokjes van vroeger. Ik heb er heel veel van en de kinderen van nu spelen er niet mee want ze zijn voor hen denk ik niet aantrekkelijk. Ik laat jullie nu zien waar ik ze voor gebruik.

Als jullie de foto hieronder ziens wordt w.s. al een en ander duidelijk. Regelmatig zie ik dit soort setjes met stempels in de kringloopwinkel liggen. Hier en daar ontbreekt er wat en niet alle aanwezige stempels zijn nog in even goede conditie en daarom zijn ze vaak voor een habbekrats te koop. Zo kwam ik laatst dit setje tegen. Het is geprijsd voor 20 cent maar uiteindelijk kreeg ik het van de verkoopster voor minder want ze was blij dat ze het kwijt was. Ik ben blij dat jij het meeneemt, zei ze :-)

Nu is het zo dat ik wel een houdertje heb voor deze stempel maar dat blokje is niet heel groot. En als je stempel groter is dan het blokje kun je er dus geen druk op zetten en krijg je geen mooie afbeelding. En ja.... daar komen dus de blokjes in beeld. Ik plak de grotere afbeelding gewoon op zo'n houten blokje en klaar is kees. Zo krijgt het een nieuwe functie en kunnen de stempels weer gebruikt worden. Het kost alleen een beetje lijm en moeite. Leuk toch? :-)

Weeskinderen...

Maandag 12 november 2018. Voor ik mijn blog begin te schrijven, zoek ik altijd eerst wat foto's bij elkaar die ik dan vervolgens plaats. Maar dat ging niet bij dit blog. Want hoewel er foto's gemaakt zijn, wilden de gefotografeerden niet hier 'tentoongesteld' (hun woorden) worden. Natuurlijk respecteer ik dat. Daarom een foto van de achterdeur en wat kralen die ik volgens mij ooit al eens eerder heb laten zien. Toen ik laatst naar beneden kwam scheen de zon op het raam van de achterdeur terwijl het gordijntje nog naar beneden was. Het gaf zulke mooie schaduwen dat ik er even een foto van maakte. De tweede foto symboliseert het gezelschap van gisteren. Allemaal anders en toch kinderen van één vader en één moeder. 

Het is nu anderhalf jaar geleden dat de moeder van de man overleed. Het duurde net zo lang tot alles rondom haar overlijden geregeld was. Vooral de belastingdienst liet -door een achterstand bij de afhandeling op de erfbelasting- erg lang op zich wachten. De man heeft eindeloos veel geduld gehad en aan de telefoon gewacht op reactie, antwoorden enz. Afgelopen week was alles klaar en kon het erfdeel aan zijn broer en zussen op de rekening overgemaakt worden. Ik zag aan hem dat dat best een ingrijpende gebeurtenis was. Het is het laatste wat ik voor haar deed, zei hij zachtjes en ietwat verdrietig. Nu is het echt voorbij. Ach toch...

We hebben broer en zussen met hun partners uitgenodigd hier voor een brunch om nog één keer bij elkaar te komen. Het is niet een heel hecht gezin en sommigen zullen uit zichzelf geen contact met elkaar opnemen. Ons huis is groot en de tafel groot genoeg om er met zijn tienen aan te zitten. Bovendien is de man een echt middelste kind. Een schakelkind. Iedereen kan goed met hem overweg en andersom ook. We maakten een uitnodiging en bedachten een menu. Zaterdag deden we de boodschappen en bakte ik alvast wat hartige taarten. Zondag waren we al vroeg in de weer en om elf uur was alles in gereedheid gebracht. Het zag er gezellig uit. De gasten arriveerden en de man hield een korte speech. Dat deed hij erg mooi en sommige van de zussen pinkten een traantje weg.

Voor het eerst na de begrafenis zijn we allemaal weer bij elkaar maar voor het eerst ook als kinderen en schoonkinderen zonder vader ren moeder begon hij zijn praatje ..... bijzonder dat hij dat zo zei. Hij gebruikte zelfs het woord weeskinderen. Na het woordje was er het gezellig samenzijn. Rond een uur of twee was iedereen weer vertrokken en ruimden we de boel op. Het was een bijzonder samenzijn. Volgend jaar weer, vroeg ik de man? Ja, lijkt me leuk, zei hij. Maar dan doen we het niet meer de dag na de hofdag, was mijn antwoord. Want oh oh oh wat was ik moe. We kijken terug op een heerlijk weekend. Het was echt genieten.

Versje van Toon (45)...

Zondag 11 november 2018. Op zondag hier op mijn blog altijd iets van Toon Hermans. Omdat zijn woorden te mooi zijn om vergeten te worden. Vandaag uit: Zet je hart uit je hoofd.

De donkerste dagen van je leven lijken zinloos, maar ze hebben wel degelijk zin en betekenis.
Ineens zie je de liefde helder, zoals nooit tevoren.
Niet alleen de liefde voor het leven, maar ook de liefde voor al de dierbaren om je heen, en vooral de liefde voor haar of hem die al een leven lang naast je staat.
Juist in die donkere dagen ga je dat duidelijker doorschouwen,
Je ziet de toewijding en gaat beseffen dat wat zinloos leek, de liefde verdiept.
Je voelt weer eens de waarachtige waarde van het eenvoudige woord 'samen', van het een echt-paar zijn.

Ik ben zo blij met de woorden van deze wonderlijke man. Fijne zondag!

Hofdag...

Zaterdag 10 november 2018. Vandaag werd in het verzorgingshuis in mijn geboortedorp weer de Hofdag gehouden. Een jaarlijkse verkoopdag om geld in te zamelen voor een speciaal project. Vorig jaar was dat een belevenis-tafel. Dit keer een home trainer met een soort van beeldscherm daaraan gekoppeld. Zo kunnen mensen binnen fietsen, maar toch het gevoel hebben dat ze buiten zijn. Ik probeerde de fiets uit met het filmpje van een schaatser. Hoe harder ik fietste hoe sneller de schaatser over het ijs vloog. Echt superleuk! Voor de derde keer was mij gevraagd of ik ook wilde komen om mijn spulletjes te verkopen. En dat wilde ik natuurlijk wel. Maar niet zonder de leukste en liefste vader van de wereld als verkoop assistent. 

En die wilde ook wel. Ik was, ondanks een wegomleiding wegens werk aan de weg, netjes op tijd en na het neerzetten van de spulletjes was er nog precies tijd om een kopje koffie te drinken en even snel bij te kletsen. Daarna kwamen de eerste klanten. Bij opening van de dag had ik het kraamgeld al verdiend. De foto hierboven is gemaakt na een uur verkoop en je ziet dat er al veel weg was. En voor het eerst was er even niemand aan de kraam en dus gelegenheid voor een foto. Wat hebben we weer veel plezier gehad. Pa kent iedereen en spreekt dus ook iedereen gericht aan. Hij woont zijn hele leven al op het dorp. Zelf woont hij niet in het huis maar in een appartementencomplex vlakbij. Hij gaat wel een paar dagen in de week eten in de hof. Iedereen is dol op hem en dat is zo fijn om te zien. Ik woon niet om de hoek en dan is het fijn om te weten dat mensen daar nog echt naar elkaar omzien.

Het werd warmer en warmer in het huis en hierboven zie je dat pa zelfs zijn mooie nieuwe vest heeft uitgetrokken. Het was een drukke warme volle ochtend maar ik had hem niet graag willen missen. Na afloop telden we de opbrengst en vulde ik een envelop met een bedrag voor hem als dankjewel en om een mooi boek te kopen. Hij had me er in de loop van de ochtend over verteld :-) Na een bezoekje aan de plaatselijke boekhandel was het tijd om naar huis te rijden. Met een hoofd vol zon kwam ik thuis aan. De spullen werden uit de auto gehaald en meteen weer opgeborgen hier in mijn kamer. Daarna was het tijd voor de boodschappen. Heel veel boodschappen. Want we gaan morgen eten met tien mensen. Daarover later meer. De hofdag (Hof van Ammers) was geslaagd en bij de vraag of we er volgend jaar weer bij willen zijn antwoordden we in koor: bij leven en welzijn..... graag :-)

Blokken...

Vrijdag 9 november 2018. Vandaag ging ik naar de bazaar van de kerk hier om de hoek. Ik vind het leuk om wat tussen de spullen van de rommelmarkt te snuffelen. Soms vind ik iets, maar vaker vind ik niks. Ik liep wat mensen tegen het lijf die ik al een tijdje niet gezien had. De complimenten waren niet van de lucht. Ze vonden dat ik er goed uitzag. Dat ik weer goed loop. Dat ik 'alles' weer kan en zo nog meer. Het werd voor me ingevuld terwijl ik alleen maar dacht.... zie je dan niet hoe ik er echt aan toe ben? Maar nee. Ik kan dus denk ik best goed toneelspelen bedenk ik me nu :-)))) 

Nu is zo'n bazaar natuurlijk ook niet echt de gelegenheid om iemand diep in de ogen te kijken. Bij een vluchtige blik kom ik best door de controle -van het gaat weer goed-. Ik laat het erbij. Het is wat het is. Ik kocht een mooie plant. En wat tijdschriften. Ik kocht wat bakvormpjes om er kaarsen in te maken. Ik heb ze hier wel eens laten zien volgens mij.

En ook kocht ik een zak warme oliebollen. Ze bakken daar heel erg lekkere oliebollen. Het is een ware kunst ze te pakken te krijgen want echt heel veel mensen vinden ze lekker. Het lukte me en blij ging ik naar huis. Gelukkig woon ik maar 250 meter van deze kerk en kon ik terug gaan om de rest op te halen. Eerst de plant in de fietstas met de bakvormen en de tijdschriften. Aan de andere kant de warme oliebollen. De tweede rit nam ik de ton met blokken mee. Die kocht ik voor kleine man om mee te spelen als hij hier is. Kleine man is een bouwer en stapelt graag. Als hij er te groot voor wordt ga ik ze voor mezelf gebruiken.

Maar daarover later meer. Ik hou er van om dingen opnieuw te gebruiken. Of gebruikte dingen te kopen. Nieuw boezemt me altijd wat angst in. Gebruikte dingen hebben een wat minder hoge drempel. Er mankeert meestal wat aan. Het heeft een gebruiksaanwijzing. En die heb ik ook. Misschien daarom ...... :-) Vanavond ging ik vroeg naar bed want voor morgen staat er een belangrijke gebeurtenis op het programma.

Rood...

 Donderdag 8 november 2018. Ik knip woorden uit tijdschriften. Tot nu toe bewaarde ik ze in plastic zakjes in een schoenendoos. Gesorteerd op letter. Dat ging prima maar nu vond ik een leuk kastje met heel veel lades er in.

Sorry, de foto is wat donker. Ik heb hem lichter gemaakt maar als ik hem hier plaats wordt hij toch weer donker. Het is een kastje met 35 kleine lades er in. Geschikt om de letters in te doen. Onderin zit een grote lade en daarboven twee kleinere lades. Ik werd blij toen ik het zag in de kringloopwinkel. Niet alles is meer compleet. Sommige greepjes ontbreken. Hier en daar zit er een scheur in. Voor mij is dat niet erg. Ik doe er de woorden in met de letters die ik niet vaak gebruik.

Het is van het merk Mars. Ik kan me vaag herinneren dat mijn schoonvader ook zo'n soort kastje had om er zijn schroeven en spijkers in te bewaren. Het is helderrood en dat maakt me gelukkig. Rood is mijn lievelingskleur. Ja, ik ben blij met mijn kastje.

Langzaamaan vormt zich een idee voor de toekomst. Maar het wisselt nog per dag. Ik moet weer leren leven. De ene dag gaat dat beter als de andere. Het komt goed.

Woorden...

Woensdag 7 november 2018. Ik heb heel sterk dat ik in een tussenfase in mijn leven zit. Na heel veel jaren pijn die mijn leven op het laatst volledig in beslag nam. Na de operatie. Na het revalideren en het herstellen van alle tegenslag ben ik nu in een nieuwe fase aanbeland. De fase waarin ik de draad weer op zou moeten pakken. 

Maar het gekke is dat ik niet goed weet hoe. Kijk, de dagen vullen zich vanzelf in. Er is in het grote oude huis altijd wel iets om schoon te maken of te herstellen. Is het huis min of meer op orde, dan is er de tuin die aandacht vraagt. Er zijn genoeg taken die gedaan kunnen worden. En die worden ook gedaan. Daarnaast is er in mijn hoofd een soort van rouwproces aan de gang. Een afscheid nemen van een leven wat ik jaren geleid heb. Een leven wat steeds beperkter werd. Kleiner. En nu is er ineens de mogelijkheid van een tweede kans. Wordt mijn leven weer groter. Kan ik weer veel meer. Maar het gekke is.... ik haak niet echt meer aan. Iedereen is in volle galop doorgegaan met zijn leven. De vriendinnen van toen hebben nieuwe avonturen beleefd. Nieuwe vriendinnen hier in deze streek zijn er nooit gekomen.

De wereld is een snelkookpan. En de streek waar ik woon is best heftig. Het is er druk, lawaaiig en ik mis het groen. Ik mis de rust. Iedereen is maar aan het hollen en rennen. Een echt gesprek kan ik niet voeren. Met niemand. Ik ga goed met iedereen om en aan de buitenkant lijkt het alsof ik weer helemaal op orde ben maar soms denk ik.... je moest eens weten hoe het er van binnen uitziet. Hoe het in mijn bovenkamer werkt. Wat een chaos en kortsluiting daar plaatsvindt. Ja en dat is iets wat ik eigenlijk ook niet eerder meegemaakt heb. Dat mijn buitenkant niet bij mijn binnenkant past.

Dat ik me anders voordoe dan ik me voel. Het maakt het allemaal lastig. Ik zit in de tussenfase. Straks als mijn hersenen aan het idee gewend zijn gaat het weer beter. Sla ik mijn vleugels weer uit. Ontmoet ik nieuwe mensen. Voel ik me niet meer zo alleen. Ik weet dat het een fase is. Iets tijdelijks. Wat in jaren opgebouwd is, kan niet in een korte tijd omgedraaid worden. Het heeft tijd nodig. Net als ik moest revalideren na de operatie moet ik nu revalideren in mijn hoofd. Ondertussen knip ik woorden uit tijdschriften. Om er later misschien iets mee te gaan doen. Of niet. Ik zie wel.......

Paarden, punch en wat draadjes....

Dinsdag 6 november 2018. Vanmorgen ging ik weer naar het breiclubje in Pluk! in Loosduinen/Den Haag. We waren maar met een paar meiden maar misschien was dat ook niet zo erg want dan kom je soms ineens tot een goed gesprek ;-) Een paar van ons hebben best heftige dingen meegemaakt de afgelopen tijd en het is fijn dat je dat dan wat kunt delen met elkaar. Vaak is er veel herkenning en begrip. 

Het is ook meteen altijd een gelegenheid om e.e.a. te vragen aan elkaar. Hoewel ik de meeste dingen zelf wel kan vinden heb ik heel soms ook wel eens hulp nodig. Ik zocht bijvoorbeeld al een poosje naar een corner punch. Een apparaatje om hoekjes af te ronden. Ik had er wel een maar die was heel bot geworden en eigenlijk niet meer te gebruiken. Ik had er wel een online kunnen bestellen maar ik ben een supporter van lokaal kopen. Hoewel ik veel kan kopen in mijn dorp kon ik deze niet vinden. De meiden verwezen me naar Pipoos in het centrum van DH. Goed idee maar een beetje gedoe voor zo'n klein ding. Ik ben dan meer aan reis en parkeerkosten kwijt dan dat apparaatje w.s. kost. Daarom een laatste poging gewaagd in het dorp hier verderop. Gratis en bijna voor de deur parkeren en ook nog keuze uit twee stuks. Hoera!

Na een bezoek aan de kringloopwinkel vlakbij was ik helemaal in mijn sas want ik vond daar een grote stapel Penny's. Oudste meisje is tegenwoordig helemaal into de paarden en bovendien aan het eind van de maand jarig. Ik weet zeker dat ze er blij mee zal zijn. Een geslaagde dag dus. Hoera! :-)

Wat is kunst...

Maandag 5 november 2018. Als ze nog geleefd had, was mijn schoonmoeder gisteren 93 jaar geworden. Helaas is ze al anderhalf jaar niet meer onder ons. Ik denk vaak aan haar de laatste tijd. Ik denk vaker aan haar dan aan mijn eigen moeder. Is dat niet vreemd? Vandaag denken we extra aan haar. 

En ook aan mijn nichtje. De dochter van mijn oudste schoonzus viert ook haar verjaardag. En ook aan  een neefje. De zoon van de oudste zoon van mijn schoonzusje. Zijn jullie er nog? Zal ik het samenvatten? Mijn schoonzus (de oudste zus van de man) vierde tot voor kort drie verjaardagen op 1 dag. Die van haar moeder, haar dochter en haar kleinzoon. Nu haar moeder er niet meer is heeft ze een heel klein beetje ruimte gekregen. Die heeft zich onmiddellijk ingevuld want nu kan ze eindelijk  bij haar kleinzoon blijven eten op zijn verjaardag. Dat kon al die jaren niet.

Maar goed, ik wilde eigenlijk schrijven over kunst. Ik had daar vaak discussies over met schoonmoeder. Ze was een boerendochter uit de polder en had, ondanks haar brede belangstelling, niet veel op met 'kunst'. Het leverde vaak hilarische taferelen op.

Ik moest even aan haar denken toen me vandaag iets grappigs overkwam. Bij gebrek aan een keukenrol, gebruikte ik een rol toiletpapier om de ergste troep van de grond op te rapen. Ik had een volle  ketchupfles laten vallen. De rol stond nog op het tafeltje en zou later teruggezet worden op de plaats waar hij hoort. In mijn zak had ik een leuke paperclip in de vorm van een bril. Nu viel de paperclip uit mijn zak (die een beetje los hing) en precies in het gat van dat rolletje.

Ik heb er even een foto van gemaakt en er een mooi achtergrondje achtergeplat. Oh en ik heb de foto een kwartslag gedraaid. Dat is alles. Wat is kunst? Ik vind het wel een kunstige foto. Mijn schoonmoeder zou gezegd hebben..... precies in het gat gevallen? Dat is pas kunst. Dat lukt je geen tweede keer.... :-) Mijn schoonmoeder... ik mis haar echt.

Versje van Toon (44)...

Zondag 4 november 2018. Op zondag op dit blog altijd een versje van Toon Hermans. Ze zijn zo mooi in al hun eenvoud. Vandaag uit: 75 woorden en 80 gedachten.

Wandelen

Wandelen is een wat afgemeten maat van lopen.
Niet te snel en niet te traag.
Daar voel ik wel wat voor.
Ik heb ooit eens in een liedje gezongen.....
Kuieren is het verticale luieren.

Fijne zondag allemaal. Dagdag! :-)

Weer...

Zaterdag 3 november 2018. Wat een hagelbui was dat ineens van de week hè? Het bleef maar doorgaan en doorgaan. Ik heb maar een keer eerder zo'n heftige hagelbui meegemaakt en dat was jaren geleden in Frankrijk. De auto zag er uit als een golfballetje. Helemaal vol met putten en butsen. We waren op vakantie en het was de dag van de verjaardag van ons dochtertje. Omdat we een ijstaart gekocht hadden, wilden we snel naar huis omdat hij anders zou smelten. De auto moest maar even buiten blijven staan. Hadden we dat maar niet gedaan. Wisten wij veel hoe heftig het in de bergen tekeer kon gaan. 

Deze bui was ook behoorlijk heftig. Ik zag ruim een uur later, toen ik koffie ging zetten, op het dag van de schuur van de buren, nog steeds hagelstenen liggen. Het was gewoon wit. In de woonkamer was het niet wit maar zwart. 

De hagel was via de vieze schoorsteen naar beneden gekomen en zo op de houten vloer in de kamer geland. Links zie je een stukje van de schouw, rechts het kleed en in het midden op het hout allemaal stipjes. Dat zijn gesmolten hagelstenen.

Arme hortensia in de tuin. Die heeft het ook aardig voor de kiezen gekregen. Gelukkig is het aan het eind van het seizoen gebeurd en zullen binnenkort de blaadjes gaan vallen. Aan de gaten kun je zien hoe het er aan toe ging.

Een enorme hagelbui en later, toen ik in het dorp hier verderop was en een foto nam van het patroon wat ik al eerder liet zien, liep iedereen weer met de paraplu rond. Nog even over het patroon. Om de bomen op het vernieuwde plein zijn mooie roosters gelegd. Als je goed kijkt, zie je er een bladerpatroon in. Hier zie je ze van een afstandje. Ik maakte er al eens eerder een close-up van. Ik ben de laatste tijd meer bezig met patronen en vormen. Ik weet niet waarom maar ze vallen me gewoon op.

Na regen komt altijd weer zonneschijn en zo ook dit keer. Een mooie gelegenheid om ons tuinbankje te fotograferen. Het gaat naar een vriendin die graag zo'n bankje wil hebben. Ik heb hem over en dus mag ze hem komen halen als ze dat wil. Hier en daar moet er nog wel even een schroefje ingedraaid maar daarna kan hij weer jaren mee. Volgens mij wil ze hem gaan schilderen. Ik ben benieuwd :-)

Ik geloof dat ze hem wil schoonmaken en daarna schilderen in verschillende kleuren. Ik ben benieuwd. Ik maakte afgelopen tijd al weer aardig veel uren in de tuin. Achterstallig onderhoud en de eerste bladeren beginnen ook al weer te vallen. Ik zou de dagen wel vast willen houden maar zo werkt het helaas niet :-)

Ordelijk...

Vrijdag 2 november 2018. Terwijl de man vertrok om daar met wat mensen een toernooi te spelen met mede eigenaren van auto's van het veilig merk, bleef ik thuis om het fort te bewaken. Dat was niet erg hoor want ik hou niet van golfen. Het is saai en om saaiheid te combineren met gepraat over auto's maakte mijn beslissing om niet mee te gaan nogal eenvoudig. 

Bovendien kreeg ik de meneer van de verwarming weer op visite. Hij begint zich thuis te voelen hier. Dit keer kwam hij weer voor de pomp. Die maakte eerst een raar geluid maar deed het nog wel. Daarna maakte hij geen geluid meer en deed hij ook niks meer. Ik liet het een beetje lopen want het was toch nog niet zo koud, totdat ik hoorde dat dat systeem ook voor de luchtcirculatie nodig was. En dus kwam de jongeman met de koffer weer naar hier. 

Hij was er flink lang mee bezig maar uiteindelijk kreeg hij het voor elkaar. Gelukkig maar. Nu werkt alles weer naar behoren. En van 60 watt verbruik gingen we terug naar 12 watt. Hoera! Dat kunnen we goed gebruiken zo'n besparing. Alle gereedschap werd weer netjes terug in de koffer gedaan en daarna werd ook nog de boel netjes gestofzuigd.

Na gedane arbeid was het goed rusten. Ik was zijn laatste klantje van die week. Hij bleef nog even een koffiedrinken en daarna was het ook voor hem weekend. Aan het begin van de avond kwam de man ook weer terug naar huis. Ook hij had een fijne dag gehad.

Paagman..

Donderdag 1 november 2018. Een nieuwe maand. Wat gaat de tijd toch razendsnel voorbij. Terwijl ik dit schrijf zijn we al weer hard op weg naar december. De kleur van deze maand is grijs. Ik weet niet waarom maar ik vind grijs bij deze maand horen. November is een drukke maand qua verjaardagen. Het is altijd even passen en meten om alles te vieren. Maar dat komt altijd weer goed :-)

Al jaren loop ik, als ik in de stad ben, even bij Paagman binnen. Iedereen die met enige regelmaat in Den Haag komt, of er misschien woont, kent Paagman. Het is een geweldige boekhandel. Goede service, mooie collectie, een gezellig cafe waar je je koffie kunt drinken. Ik kom er zo graag.

Ik begin meestal bij de kinderboeken. Met al die kleintjes in de familie is er altijd wel een die een boek wil hebben. Ze worden graag voorgelezen:-) Dan ga ik via de tijdschriftenhoek naar de grotemensenboekwinkel om daar mijn keuze te maken. Meestal heb ik al een verlanglijstje moet ik eerlijk bekennen. Daarna even een kop koffie en dan eindig ik in de kantoorboekhandel. Ik ben dol op pennen en papier en zo. Dus dat bewaar ik voor het laatst.

Gek genoeg ging ik in die afdeling nooit eerder de trap af. Ik dacht eigenlijk dat dat niet mocht. Totdat iemand me zei dat dat gewoon kan. Het voelde een beetje vreemd om daar rond te lopen. Het was een soort van opslagplaats- rariteitenkabinetachtige ruimte. Ik vond er mooie pergamijn envelopjes waarmee ik zeer in mijn nopjes was :-) Het was een leuke ontdekking zo in de gewelven van het gebouw. Of misschien moet ik zeggen gebouwen want het zijn meerdere panden. Het was fijn er weer eens even te zijn :-)

Lampje aan lampje uit....

Woensdag 31 oktober 2018. Vandaag vieren we de verjaardag van mijn nichtje. De dochter van mijn broer. Haar grote broer is laatst naar Zuid- Afrika vertrokken. Waar hij het overigens prima naar zijn zin heeft. Maar dat terzijde. Ik weet nog goed dat ze geboren werd. Zo'n lief klein hummeltje was het. Nu is ze 1.84 m en woont ze met haar vriend in een schattig huisje in mijn geboortedorp. En heeft ze zelfs plannen om een huis te gaan kopen. 

Ik vertelde laatst over de nieuwe vloerbedekking in de logeerkamer. Die is inmiddels gelegd en het ziet er weer als nieuw uit. Al eerder was alles fris geschilderd en nu moesten alleen nog een paar kleine hindernissen genomen worden. En zoals jullie misschien herkennen, kan dat soms even duren.

Zo hing er al jaren een peertje aan het plafond. Het was opgehangen toen we hier aan het klussen begonnen en het werd maar niet vervangen. Ik wist gewoon geen leuk lampje te vinden. Tot een paar maanden geleden.

Ik liep er bij toeval tegenaan. Dit waren nog eens leuke lampen. Simpel en mooi strak maar toch een beetje speels. Je kunt ze in lengte verstellen. Eventueel kun je er de stang tussenuit halen en hem dan als plafondlamp monteren maar dat is voor ons hoge huis geen optie.

Ik vond de lamp meteen mooi. Op de grote slaapkamer hangen nu twee varianten. Ze zijn net weer anders als deze. De man heeft weer een andere op zijn kantoor en in de logeerkamer hangt er dus ook een nu. (Ze doen me een beetje aan de stijl van Gispen denken.)

Net als een mooi lampje in dezelfde stijl op het nachtkastje staat. Daar heeft de man er ook twee van op zijn bureau. Het ziet er gezellig uit als je in de avond langs zijn kamer loopt. Ook zeiden al verschillende mensen dat het er van buiten ook mooi uitziet. Hij heeft wel wat sterkere lampjes er in als op de logeerkamer natuurlijk. Het verduisteringsgordijn in het Veluxraam is ook gemonteerd. Nu alleen nog een fijne stoel en een nachtkastje. Misschien geef ik dit nachtkastje wel een likje verf. Ik zie wel. Voorlopig is er weer een mooie stap gemaakt.