Dinsdag 13 maart. Je leest er nogal eens over in de krant, je hoort er over op de radio, je ziet het langskomen op social media. Verwarde mensen. En dan vooral verwarde mannen. Komt het vaker voor dan vroeger? Ik denk heel voorzichtig van wel. Maar ik heb daar niet echt zicht op. Je hoort het langskomen maar denkt er niet echt over na. Er is al zoveel om over na te denken in het leven. En je kunt hier zo weinig mee als 'gewoon' mens.
En dan opeens word je om half drie in de nacht wakker van de sirene's van ambulance, politie en brandweer. En verdrietig genoeg sla je daar dan ook niet echt acht op. Omdat het helaas vaak gebeurt. En heb je last van een soort gewenning. Zo ook deze nacht. Ik hoorde de sirene's en dacht: zo ergens is er serieus iets mis. Er was een verwarde man aangetroffen in ons kleine straatje. Bij de brug, 100 meter van ons huis. Er waren genoeg mensen om te helpen en aan nieuwsgierige buurbewoners was geen behoefte. Terug naar bed dan maar, maar van slapen kwam het niet meer.
-
En als de nieuwe dag begint en je boodschappen gaat doen in het dorp, dan kijk je toch anders naar die brug. En denk je.... hoop je.... dat het goed is afgelopen.
-
Op de terugweg hoor je dat de verwarde man een naam heeft. Alle verwarde mannen hebben een naam. Maar deze naam ken je. De verwarde man woont bij je in de straat. Maar verward? Ik ken hem als buitengewoon goedlachs en vrolijk. Hij komt uit een land waar de zon altijd schijnt en ik heb hem al zo vaak gezegd dat ik die zon terugzie in zijn gulle lach.
-
Zo zie je maar.... ieder heeft ook een andere kant. Achter zijn vrolijke lach gaat zoveel schuil dat hij er niet van kan slapen en in het midden van de nacht in de kou naar buiten moet. Even een sigaret roken. Even kijken bij het water. En dan het evenwicht verliest. En gered moet worden uit het ijskoude water.
-
Ik heb hem niet meer gezien en weet niet hoe het met hem is. Ik hoop dat hij ergens is, veilig, op een plaats met mensen die hem kunnen helpen. Dat hoop ik echt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten