Nog niet jarig...

Zaterdag 24 maart. Een dag om niet snel te vergeten! Niet eerder vierde ik mijn verjaardag zo uitbundig. Eigenlijk ben ik de 27e pas jarig maar in het midden van de week je verjaardag vieren als iedereen van ver moet komen is niet handig. Deze zaterdag kon iedereen komen. Niet alleen om mijn verjaardag te vieren maar ook was het een prima gelegenheid om de jongste zoon en zijn gezin te zien en gezellig bij te kletsen. 

Al voor tien uur was daar het eerste bezoek. Van het oudste familielid nog wel. De enige die er 60 jaar geleden bij was toen ik geboren werd. Mijn pa dus. En hij bracht gezellig zijn schoonzus mee. Mijn tante. Zij was hier nog nooit eerder geweest en vond het reuze gezellig om te komen. Er was taart, er werd voor me gezongen (in drie talen nog wel) en natuurlijk waren er vlaggetjes, ballonnen, en cadeautjes.

Wat voelde ik me verwend. Gezien mijn fysiek had ik wel een grens gesteld aan de verjaardag-vier-tijd. Van tien in de ochtend tot tien in de avond. Ik ken mijn familie en vrienden. Als ze eenmaal ergens zijn, krijg je ze zomaar niet weer je huis uit, hahahahaha! Gelukkig hielp mijn dochter een handje mee. Zij deed het loopwerk van keuken naar woonkamer, naar boven, naar de serre, naar mijn werkkamer. Want ook daar is mijn visite toe geneigd. Om zomaar ergens te gaan zitten, neer te strijken, wat te kletsen. Ik vind dat prima maar in de praktijk loop ik soms wel een paar ruimtes binnen om de koffie af te leveren. Dat gaat nu niet en ik was heel blij met de hulp van de dochter.

's Avonds op bed dacht ik terug aan de dag en voelde me onmetelijk rijk. Zoveel lieve mensen om je heen. Die het ook allemaal onderling goed met elkaar kunnen vinden. Ook is er altijd weer de steek in het hart om hen die er niet meer bij zijn. Dat zal blijven. Als je het gelukkigst bent, mis je ze het meest, vind ik altijd. Een dag met een gouden randje en ik was nog niet eens echt jarig ;-)