Donderdag 15 maart. Ik kan jullie deze maand niet net als vorige maand een mooie rij boeken aanbevelen. Ik las de afgelopen tijd niet veel. Of eigenlijk las ik wel veel maar niet in boeken. Dat heb je soms wel eens. Ik was druk met andere dingen. Toch maakte ik een begin....
Een begin met het lezen van een boek wat me aanbevolen werd door mijn vader. Hij heeft een totaal andere boekensmaak als ik, maar dat maakt het juist interessant. Zo gaf hij me een lijvig boekwerk. Meer dan 380 bladzijden en het weegt ruim een kilo. Herder in de noodkerk is de titel. Het leven en werk van ds. L. Boone. Een foto van de bewuste dominee op de voorkant deed me meteen al vermoeden dat het geen 'lichte' kost zou zijn. Dit was weer echt een boek van pa ;-) Een boek waar je voor moet gaan zitten.
Ik zeg jullie eerlijk dat ik zelf waarschijnlijk nooit gekocht zou hebben. De materie staat te ver van me af. En toch... toch is het boeiend om te lezen. Het is namelijk niet alleen een verhaal over geloven, fijnslijperij, kerkgang, ruzies, afscheidingen,geloofsworstelingen en zo, maar veel meer. Het is ook het beeld van een tijd. Van de wisseling van de eeuw. Het geeft ook een stuk van de geschiedenis van Zeeland weer. Van de ongelooflijk moeilijke omstandigheden waaronder mensen moesten zien te overleven. Ik ben nog maar op de helft maar heb me echt al verschillende keren afgevraagd hoe deze mensen dat volhielden. Zij wisten niet beter denk ik dan maar. Iedereen had het moeilijk.
Ik ben nog niet aangekomen bij wat als ondertitel vermeld staat: de feiten van 1907. Ik ben benieuwd wat er destijds gebeurd is. Het zal vast ingrijpend geweest zijn, anders zou het niet apart vermeld worden op de omslag. Op de achterkant wordt alvast een tipje van de sluier opgelicht. Ik moet ook al lezende weg denken aan het moeilijke leven van de vrouwen van toen. De vrouw van ds Boone leefde in haar huwelijkse leven in 7 verschillende huizen, kreeg een heel rijtje kinderen die soms niet eens volwassen werden en moest als vrouw van de dominee altijd opletten en in de pas lopen. Dat zal best moeilijk geweest zijn voor haar. Met haar man kon ze dat niet bespreken want de beste man was werkelijk altijd op reis om ergens te preken.
Mocht je het wat vinden (zei pa) dan zijn koop ik nog eens wat van deze schrijver. Hij heeft genoeg gepubliceerd. Heb je het zelf eigenlijk al uit, vroeg ik argwanend..... Nou, ik ben er in begonnen zei hij aarzelend.... Het is zware kost. Maar wel interessant.... en dat ben ik met hem eens. En dan die naam op de laatste foto? Dat is de naam van pa. Hij heeft voor zijn leeftijd (83) nog een vast en mooi handschrift. Hij is nog van de generatie die nog echt heeft leren schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten