Maandag 19 maart. In tegenstelling tot wat boven in de titelregel van dit blog staat en ook nog eens op de foto gaat het niet over schoenen. Of eigenlijk wel want ik heb problemen met mijn voet. Al een kleine week. En het doet veel pijn.
Toen ik drie maanden na de operatie terugging naar het ziekenhuis voor de nacontrole had ik heel veel pijn. Pijn die ik eigenlijk niet meer zou moeten hebben. Ik bleek net onder de knie (aan beide kanten) een peesontsteking te hebben. Als gevolg van de te zware therapie kunnen we nu wel zeggen. Of misschien zei ik niet op tijd nee tegen de pijn. De pijn had een naam. Ik had Jumpers Knees. Een volley/basketbal blessure. Ik kreeg richtlijnen voor bewegen en een handvol pillen mee naar huis tegen de ontstekingen. Afgesproken werd dat een extra controlemoment ingelast zou worden. En dat moment was vandaag.
De ontstekingen zijn aan het verdwijnen maar nu is de mobiliteit van mijn linkerknie ernstig beperkt geworden. Ik kan hem bijna niet meer buigen. De pijn straalt door naar mijn voet waardoor ik veel moeite heb met lopen. In plaats van beter wordt het steeds slechter. Waar eerst sprake was van Jumpers Knees is er nu sprake van een Frozen Knee. Gelukkig alleen links. Ik werd er moedeloos van. Wat een tegenslag toch steeds en ik doe zo verschrikkelijk mijn best om beter te worden. De tranen waren moeilijk binnen te houden. De arts van dienst wilde me graag helpen (wat ben ik blij met al die toegewijde mensen) en wilde dat ik overleg zou hebben met de arts die me geopereerd heeft. Dat gaat eind maart gebeuren. Ik had echt zo gehoopt op minder pijn en meer mobiliteit na de operatie maar nee het duurt maar voort. Ik krijg het er in mijn hoofd moeilijk mee. Het is steeds terugkomen van achterstand en ik ben moe van het vechten. Maar toch moet ik dat wel blijven doen. En toch proberen positief te blijven en vooruit te kijken. Dat doe ik dan, maar het kost veel kracht.
Gelukkig is het niet allemaal narigheid wat de klok slaat. Er is ook fijn nieuws te melden. Vandaag komt namelijk jongste zoon met zijn gezin naar Nederland. Op het moment dat ik bij de dokter in de spreekkamer zat, vloog hij zo ongeveer over mijn hoofd richting Schiphol. Morgen gaan we ze weer zien. Hoera!!!! :-))
Geen opmerkingen:
Een reactie posten