Donderdag 29 maart. Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan, zei mijn schoonmoeder altijd. En de tijd van gaan is nu gekomen. Vannacht om vier uur gaan zoon en zijn gezin weer terug naar Kaapstad. Ik zeg het met een knoop in mijn maag want ik vind het verschrikkelijk.
Hoe zal ik die kleine mannetjes, die ik nog maar net heb leren kennen, gaan missen. Hun gezellige geluidjes, hun knuffeltjes die ze 'drukkies' noemen. Op de vraag: oma drukkie doen nam ik de oudste mee naar de wc. Tot zijn grote hilariteit. Wist ik veel..... :-) Ik zal ze missen die kleintjes. En ook hun vader. Mijn kleintje want dat blijft hij altijd.
Voor de mama zal het een opluchting zijn. Ze vond het hier niet fijn. We deden allemaal ons best en soms meer dan dat. Maar we konden onze Hollandse voorjaarszon niet warmer maken voor haar. We konden het eten zoveel mogelijk aan haar wensen aanpassen maar het was niet haar eigen eten. We hadden geen werkster om haar airbnb huis schoon te maken. En ook geen kaboutertjes ;-)
We deden allemaal ons best maar we konden met elkaar de nanny van thuis niet vervangen. Lieve schoondochter, straks mag je weer fijn in de zon zijn. Lekker opwarmen. In je eigen bed slapen en bij je eigen familie zijn. Die familie die is zo anders als wij. We deden ons best maar het was niet genoeg. Ik zag het aan je. Gelukkig waren het maar twee weekjes en sliep je veel. Volgende keer komen we naar jou toe. Dat is voor jou in ieder geval veel fijner denk ik. Ja, we zullen ze missen. Ieder op onze eigen manier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten