Spreekbeurt...

Vrijdag 23 maart. Ik herinner het me alsof het gisteren gebeurd is. Jongste zoon moest een spreekbeurt houden op school. Hij had zich goed voorbereid maar was zó zenuwachtig dat ik medelijden met hem had. Arm klein jongetje. Toch wist ik dat het goed zou komen en dat kwam het ook. Hij is nooit een groot spreker geworden. Sowieso is hij geen spreker maar meer een doener. Het liefst zat hij achter de computer om te programmeren. Maar....

... toen kwam de dag dat hij verhuisde naar het land aan de andere kant van de wereld. Zijn eerste baantje was het telefonisch verkopen van advertenties. En dat in een taal die niet zijn eigen taal was. In een land met een compleet andere cultuur en nog maar net gearriveerd daar. Dat viel niet mee. Maar hij heeft er wel van geleerd. Hij durfde meer, sprak meer, deed meer en ontplooide zich

Toen bekend werd dat zoon met zijn gezin naar hier zou komen voor vakantie vroegen de leden van Rotary of hij wilde komen vertellen over zijn leven daar. Van Westland tot de Westkaap om het maar zo te zeggen (de man is lid van Rotary). Dat wilde hij wel. Ik werd ook uitgenodigd en was misschien wel net zo zenuwachtig als hij destijds voor zijn eerste spreekbeurt. Het gebeuren zou om 6 uur beginnen maar voor de zekerheid had ik om half zes met hem afgesproken. Dat was maar goed ook. Want op geheel Afrikaanse wijze kwam hij een half uur te laat. Grrrr.

Maar jongste is een charmant kind en ontpopte zich tot een boeiend spreker. Hij is normaal gesproken een kopie van zijn vader maar het was grappig om te zien dat hij net zo presenteert als ik. Met wapperende handen en hij loopt ook net zoveel heen en weer. Ik was niet de enige die het zag ;-) Hij begon zijn verhaal bij de verhuizing naar hier. Naar waar we nu wonen en wat dat voor gevolgen voor hem gehad had. Hij eindigde bij zijn komst naar hier. Iedereen vond het jammer dat hij stopte met praten. De man en ik waren apetrots natuurlijk :-)

Na afloop bleef hij even koffiedrinken en konden we lekker bijkletsen zonder (door de kleintjes) gestoord te worden. We haalden herinneringen op. Hij vertelde over zijn leven daar, het echte verhaal. Wij vertelden over onze dingen en voor we het wisten was het tijd om naar zijn gezin in het tijdelijke huis te gaan. Ik hoef jullie niet te vertellen hoe lekker ik daarna sliep.