Restjes opmaken en opruimen...

Dinsdag 3 april. Langzaamaan probeer ik weer in mijn 'gewone' modus te zakken maar dat valt nog niet echt mee. Gisteren ben ik begonnen met het opruimen van het huis. Het is me gelukt om alle bedden te verschonen, te stoffen, stofzuigen, op te ruimen, uit te zoeken en zoveel mogelijk schoon te maken en op hun eigen plekje terug te zetten. Daarna was de energie op. Vandaag maakte ik de badkamer schoon. Hoewel ik een hekel heb aan huishoudelijk werk, hou ik er wel van dat het netjes is in huis. Van een schone badkamer kan ik heel erg genieten, hoewel ik het een lastige klus vind. Ik heb veel pijn op het moment en kan slecht mijn balans vinden. Op een gladde natte badkamervloer is dat dubbel lastig. Ik val vaak om en stoot me dan. Armen en benen zitten vol blauwe plekken. 

Boven is het nu weer netjes. Straks, als ik dit blog geschreven heb ga ik de trap schoonmaken. Een sopdoekje over het houtwerk want al die kleintjes met hun kleverige handjes hebben hun sporen nagelaten. Op hun hoogte plakt het gewoon en beetje hier en daar. We hebben nog een ouderwetse traploper liggen, met koperen roeden. Die loper moet goed gestofzuigd en daarna opgefrist met een doekje met azijn. Net als mijn oma en moeder dat deden met hun traplopers. Zou er nog iemand in Nederland zijn die dit ook doet vraag ik me nu af?

De traproeden poets ik op een later moment. Dat doe ik het liefst buiten want ik houd niet van de lucht van koperpoets (Brasso). Buiten in het zonnetje vind ik het minder erg. En het ziet er altijd weer zo mooi uit als het gedaan is.

Zo rommel ik een beetje de dag door met van alles en nog wat. Zo eten we ook nog wat rommelig. Ik maak alle restjes op die nog in de koelkast liggen. En in de kast. Voorlopig hebben we nog geen honger. Het maakt me ook wel vindingrijk want het kost wel wat fantasie om van restjes iets lekkers en gezonds te maken. Een uitdaging maar ik ga hem niet uit de weg.

Morgen begin ik aan de benedenverdieping. Daar is ook nog genoeg te doen. Als ik daar klaar ben ga ik buiten beginnen. De tuin schreeuwt om aandacht. De glazenwasser heeft zich ook al lang niet meer laten zien, ik ben bang dat hij niet meer komt Dat betekent dat ik alle 42 ramen zelf mag wassen en daar kijk ik niet naar uit. Een trap op en af klimmen is verdraaid pijnlijk. Alles is zo hoog hier. Als ik de bovenste traptrede sta kan ik er nèt bij. Nog maar duimen dat de glazenwasser toch op een dag ineens voor de deur staat dan maar? Duim duim duim duim.

Ach, uiteindelijk valt alles vast weer op zijn plekje. Ik heb er gewoon wat meer tijd voor nodig dan iemand anders. Maar hopelijk wordt dat snel beter. Restjes, rommelig, achterstand, mopper mopper. Zo lees ik mezelf wel een beetje terug nu in dit verhaal en dat kan ik maar beter veranderen vinden jullie niet? Ik kan me voorstellen dat het dan niet leuk meer is om hier te komen lezen. En ik vind het juist zo fijn dat jullie met zoveel hier naartoe komen :-)

 
Ik heb mijn hele fotoalbum nagezocht en ik denk dat ik nu bij ben met het laten zien van alle haak en breiwerken. Als ik ze zo allemaal bij elkaar zie is het best indrukwekkend vinden jullie niet? Laatst vroeg iemand me of ik het niet vervelend vind om ze weg te geven? Maar nee, ik heb er geen emotionele binding mee. Het is jammer dat mensen ze niet willen kopen maar daar heb ik me bij neergelegd. Weggeven blijft dan over. Geen probleem. De enige voorwaarde die ik stel is dat ze goed terecht komen.

Ook deze sjaals, cols en omslagdoeken gaan weer in de opslag tot er zich iemand aandient die ze kan gebruiken. En daarmee heb ik alvast weer een heel klein stukje van mijn fotoalbum opgeruimd. Hoe fijn is dat? En nu ga ik eens even zien of mijn koffiezetapparaat nog werkt ;-) Dagdag! Fijne dag vandaag.