Terug naar Zuid- Afrika of toch niet...

Vrijdag 30 maart. Een dag waar ik als een berg tegenop had gezien. Want heel vroeg in de nacht (om 04.00 uur) zou jongste met zijn gezin teruggaan zijn naar Kaapstad. Gezien het vroege tijdstip van vliegen zouden we hem niet uitzwaaien en dus al eerder afscheid nemen. Wat vond ik dat een naar idee, ik kon er bijna niet van slapen maar...

Toen bleek dat ze nog een nachtje extra konden blijven. Ze vlogen namelijk terug via Frankrijk. Dat was goedkoper (ik geloof dat het 600 euro scheelde). Nadeel was wel dat ze dan op een onmogelijk tijdstip zouden vliegen maar dat werd op de koop toe genomen. En toen bleek dat er op Charles de Gaulle gestaakt werd en ze dus niet weg konden. Oei! Geprobeerd werd om het BnB huis een dag langer te verhuren maar helaas, dat lukte niet.

Zaterdagochtend zouden ze met een rechtstreekse vlucht vanaf Schiphol kunnen vliegen. Zonder extra kosten. Dat was fijn. Komen jullie dan een nachtje bij ons, vroeg ik hoopvol? Maar nee, dat wilde de schoondochter liever niet. Jammer. Ik wil zo graag even wat luxe zei ze. Och toch... liefde hebben we in overvloed maar luxe helaas niet zoveel. In ieder geval niet in de vorm van een ligbad. Ze wilde zo graag in een ligbad. Dan maar een hotel vlakbij het vliegveld.

Maar voor het zover was kwamen ze in ieder geval vrijdag de hele dag nog bij ons. Een bonusdag was het. Want het was een extra dagje waar we niet op gerekend hadden. Alle afspraken werd afgezegd of omgezet, boodschappen gedaan en het was alsof we nog een keer de slingers ophingen. Wat een feestje. Alles werd (letterlijk) uit de kast getrokken. Overal werd mee gespeeld. We lazen nog een keer voor aan de kleintjes. Knuffelden en kietelden ze en deden drukkies met ze. Het was feest feest feest.

Tot het dan toch echt tijd was om naar het hotel te gaan. Morgenochtend zouden we ze uitzwaaien. Met een vertrektijd van tien uur was dat goed te doen. We spraken om 8 uur af op het vliegveld. Andere zoon zou ook komen met de meisjes zodat het een gezellige boel zou worden. Het was een bitterzoet afscheid. Maar ook konden we zeggen; tot morgen. Pfft.

Als ik verdriet heb kan ik altijd maar het beste aan de slag gaan want dan werk ik het weg. Al doende krijgt het dan een plekje. Maar omdat de fysiek dat niet toelaat, ben ik maar begonnen met het maken van de legpuzzels. Alle stukjes lagen door elkaar. Gelukkig wel allemaal op tafel dit keer. Vorige keer was het nogal een zoektocht om ze bij elkaar te zoeken.

Zoals jullie kunnen zien hebben ze nogal wat schade opgelopen. De dozen zijn vrijwel allemaal gehavend uit de strijd gekomen. En er ontbreken nog wat stukjes hier en daar. Ik heb al gezocht maar tot nu toe niets gevonden onder de bank, kast, stoelen, in de stoelen, onder het kleed, tussen te planten, in de bloemen, in de gootsteen, de wc, badkamer, en op al die andere plekjes van de vorige keer. Ze komen vast ergens boven water.

Tot die tijd liggen ze op tafel te wachten tot ik de ontbrekende stukjes gevonden heb. Eigenlijk vind ik het wel goed zo. Het is zo ongeveer als ik me voel. Gehavend, hier en daar mist er iets. En och, nu is het kind nog niet eens echt weg. Hij is deze nacht nog gewoon op een uur afstand van hier... en morgen zie ik hem toch nog?