Dinsdag 20 maart. Eindelijk, EINDELIJK was hij daar weer. Mijn jongste zoon die ik zo heel erg gemist had de afgelopen jaren. We hebben veel gemaakt, jongste en ik. Extreme dingen. Dingen die de band tussen ons sterk en onverbrekelijk gemaakt hebben. Daarom was het zo pijnlijk (van beide kanten) om afscheid te nemen. Hij vertrok naar de andere kant van de wereld. Er waren zoveel redenen om dat Niet te doen. Maar er waren even zoveel redenen om het Wel te doen en die wogen voor hem zwaarder. En hoeveel verdriet dat ook deed, ik begreep hem zo goed.
Net nu de winter nog even zijn gezicht liet zien en de laatste ijsbloemen op de ruiten stonden. De laatste sneeuwbui te zien was op het dakraam. Net toen dat laatste koude weekend voorbij was, begon op de dag van aankomst de zon te schijnen. Alsof hij begreep dat hij nodig was voor dat gezin uit dat warme land. Ze waren gisteren al aangekomen maar erg moe van de reis. Schoondochter is in verwachting van nummer drie en de jongens zijn nog maar drie en net één jaar. Ze moesten even tot zichzelf komen na 12 uur lang in een vliegtuig gezeten te hebben. Grote broer (middelste) had vrij genomen om ze te verwelkomen op Schiphol en ze wat op weg te helpen.
Er moest een auto gehuurd, het huis wat gehuurd was via Airbnb moest gezocht en gevonden worden. Hulp kwam daarbij goed van pas. Want het huis was niet heel schoon en er moest meteen gesopt worden en dat kan middelste best goed. Boodschappen moesten gedaan (dat deden de broers samen) en nog veel meer. Alles kwam uiteindelijk (zoals altijd) op zijn pootjes terecht. Ik was ondertussen in het ziekenhuis. Via whatsapp kregen we bericht dat ze geland waren en later dat ze de auto en het huis ook gevonden hadden. Hoera. Ze zouden vandaag (dinsdag) om 1 uur bij ons zijn. Kunnen we mee-eten vroeg jongste? Ik heb zo'n zin in jouw eten mam :-)))) Natuurlijk kon dat. Nog niks veranderd, dacht ik. Hij dacht altijd en overal aan eten :-)
Vol spanning keken we uit naar hun komst. De man had een afspraak om vier uur maar hij kon dan in ieder geval nog drie uur genieten van de eerste ontmoeting. Maar die kwam (geheel op Afrikaanse wijze zou ik bijna willen zeggen) niet. Niet om 1 uur. Niet om twee uur maar om drie uur. Gelukkig ben ik een expert in het maken van flexibele kost. En toen kwamen ze er dan toch eindelijk aan. Wat een weerzien was het. Twee mini versies van jongste zoon met het kleurtje van mama. Mama was moe en had het heel erg koud. Zij ging op de bank zitten onder een dekentje met een kruik in de armen en is er niet meer afgeweest. Ik had zo met haar te doen. De jongetjes voelden meteen vertrouwd. De kleinste voelt als zijn neefje als je hem optilt. Watervlug is hij. Ik heb nog nooit een kind van 1 zo snel zien hollen. Echt een heerlijk ventje. Oudste is een kopie van zijn vader. Dat voelde ook meteen eigen en goed.
Oh en toen jongste..... mijn baby.... want ook al is hij twee meter lang, hij blijft toch altijd mijn kleintje. We moesten hard slikken allebei. Veel emoties. Al snel schoven we aan tafel. Schoondochter wilde liever onder het dekentje op de bank blijven zitten en alleen in de kamer zijn. Wij aten in de keuken want daar stond alles al klaar en de tafel was er gedekt. Gelukkig vonden de kleine mannetjes het eten van Ouma ook lekker. Jongste schepte drie keer op. Daar had ik al rekening mee gehouden ;-). Meteen na het eten moest de man naar een afspraak. Dat was jammer. Maar niet zo heel erg want we zouden ze nog veel gaan zien de komende dagen.
We kletsten, vertelden, dronken koffie (met zelfgebakken boterkoek), knuffelden, lachten, huilden, rilden (arme schoondochter) en puften van de hitte (wij) het was super super superfijn. Op het bordje staat dat ik Maarten welkom thuis heet. Dat was ook zo. Hij was erg welkom en met hem zijn Hele gezin. Maar zoveel letters had ik niet in voorraad :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten