Donderdag 20 maart. Is er veel veranderd, vroeg ik jongste op een rustig moment. We zaten even samen in de keuken. Schoondochter deed een dutje en opa was op stap met de kleinzoons. De had nog wat kwaliteitstijd met ze in te halen. Ja best, wel zei het kind. Het valt me op dat er zoveel meer Engels in de Nederlandse taal is binnengeslopen. Jullie gebruiken echt veel Engels. Ook in reclame op tv en in de winkels. Het was hem opgevallen. En hij vond het echt veel voller geworden. Op straat, in het verkeer op de weg. Overal eigenlijk. Ook zag hij veel meer donkere mensen op straat. En mensen uit het Midden Oosten. Het viel hem op. En zo vervielen we ineens in een gesprek over wit en zwart. Over de tegenstellingen. Over het verschil tussen Nederland en Zuid- Afrika.
Hoe anders er over dingen gedacht wordt. Hoe anders er over kleur gedacht wordt. In ZA is er een omgekeerde apartheid aan de gang. Hier is ook discussie over witte en zwarte mensen vertelde ik hem. En over de rol van mannen en vrouwen. Over de 'problemen' tussen oude en nieuwe Nederlanders. Het was gewoon een mama en zoon gesprek en toch waren er een paar dingen die me bijgebleven zijn. Heel voorzichtig vroeg ik of zijn vrouw het wel leuk vond hier in Nederland. Een lastige vraag want in had nog geen moment dat gevoel gehad. Hoe we ook ons best deden (allemaal) er kwam gewoon geen respons. Net als teflon gleed alles van haar af. En dat vond ik zo jammer voor haar want ze voelde zich vast heel alleen en dat was precies wat ik niet wilde.
Gelukkig bleek het haar normale gedrag te zijn. Pfft, wat een opluchting :-) Het is ook niet niks als je van de warmte in de kou komt, zonder full time nanny om je heen om voor de kinderen te zorgen. Zonder werkster die alles voor je opruimt, die kookt, die wast en alles voor je klaarlegt. Die de afwas voor je doet. Ze vond het 'raar' dat ik dat zelf deed. En ook de andere vrouwen in mijn familie. Waarom zou je dat zelf doen? Tja..... dat vraag ik mezelf ook wel eens af, haha. Ze leeft daar zo'n ander leven, terwijl Jongste juist terugzakte in zijn Nederlandse modus. Het gaf wat frictie. Zo zie je maar hoeveel verschillen er zijn op de wereld. Al die culturen. Al die gewoontes. Het was goed e.e.a. uit te wisselen. Ik voelde me niet langer schuldig. En kind hoefde niet steeds te 'middelen' tussen twee werelden.
We liepen samen wat door de tuin en keken hier en daar naar wat er al begon te groeien en bloeien. Zo bewonderden we samen de winter kamperfoelie en vertelde ik hoe lekker deze soms ruikt in de avond. Hij vertelde op zijn beurt over de geuren van Afrika. En samen deelden we de geuren van het Midden Oosten. Weet je nog.... zei hij.... als we dan uit het vliegtuig stapten in Caïro? Die warmte en die kruidige geur? Nederland heeft ook een eigen geur zei hij. Ik rook het toen we op Schiphol aankwamen. Een soort van frisse zilte zeelucht. Van de geuren van het land ging het al snel over de geuren van de keuken.
Ik heb nooit meer verse appelmoes gegeten in ZA zei hij. Dat vond ik altijd zo lekker ruiken. We woonden destijds in de Betuwe en ik maakte vaak appelmoes van de afgevallen appels. En appeltaart. En appelflappen. Na de appelflappen vertelde hij over de dingen die hij nooit meer gegeten heeft sinds hij weg is. Appelmoes, oliebollen, frikadellen, kroketten, drop, Brinta (!), zelfgemaakte chocolademelk, pannenkoeken met spek en stroop en nog meer van die dingen. Jullie begrijpen dat hij veel van die dingen gegeten heeft in de dagen daarna. Wij aten biltong en boerewors. Lekker! Vooral de biltong vond ik heerlijk en ik was blij dat hij een zakje voor me had meegebracht.
Hij vertelde over de stokrozen. Van het zaad uit onze tuin. Ze zijn net weer uitgebloeid, zei hij. Hier gaan ze over een poosje weer groeien en bloeien, zei ik. Als het lente wordt. Onze stokrozen hadden het moeilijk. Ze hebben veel water nodig en dat is er niet. En zo vervielen we van het ene in het andere onderwerp. Zoals dat gaat. Een rondje door de tuin. Af en toe even stilstaan, wat kijken, wat mijmeren, wat praten, maar ook..... samen stilzijn. Hoe fijn is het als je met iemand stil kunt zijn. Dan voel je je zo verbonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten