Woensdag 21 maart. Ik heb afgelopen nacht geslapen als een roosje. Alledrie de kinderen binnen twee uur in de buurt is voor mij een ongekende luxe :-) Wat fijn om te weten dat ze alledrie in het land zijn. Alleen die gedachte al.Na een hele gezellige middag en avond vertrokken ze met volle buikjes weer terug naar hun tijdelijke huis. Maar met de belofte om elkaar de dag daarna (vandaag dus) weer te zien. De ochtend was vol met afspraken maar daarna was er weer alle tijd voor ze. Er gebeurde eerst nog een vervelend ongeluk recht voor mijn neus. Wat een schrik.
Op de weg achter ons huis is veel verkeer. Fietsers steken over en auto's hebben haast. Dat is geen gelukkige combinatie. Heel vaak gaat het maar nèt goed. Maar deze keer dus niet. Een mevrouw wilde oversteken maar werd aangereden door een automobiliste. Ze viel met (electrische) fiets hard op de straat. In een mum van tijd stond het verkeer vast. De automobiliste was erg geschrokken. Er waren meteen veel mensen om te helpen. Dat was fijn. Er werd een ambulance gebeld maar die liet lang op zich wachten. Ik denk dat de mevrouw wel een kwartier op straat gelegen heeft.
Wel waren er meteen mensen met dekens om haar warm te houden. Ook (en dat is me steeds bijgebleven) was er een kloeke jonge vrouw met een kinderwagen die niet aarzelde en meteen het verkeer ging regelen. Ze aarzelde niet, parkeerde de kinderwagen op een veilige plek en ging aan de gang. Ze kreeg een geel hesje van iemand en trok dat aan. Tot er een echte verkeersregelaar kwam en het van haar overnam. Daarna trok zij haar hesje uit, gaf dat terug aan degene van wie ze het geleend had, haalde de kinderwagen van de rem en liep door alsof er niks gebeurd was. Hoe bijzonder. Gelukkig bleek de fietsster niet ernstig gewond en mocht ze al weer snel naar huis. Wat zal ze geschrokken zijn!
Maar goed, terug naar het kind. Hij had in de middag met zijn opa (mijn vader) afgesproken om daar op bezoek te gaan. Daar had opa wel oren naar. Hij haalde taart bij de bakker en lekkers voor de kleintjes. Jongste wilde graag met opa naar het graf van oma en dat van andere oma. Hij was er in allebei de gevallen niet bij geweest toen ze overleden en begraven werden en had dat als een groot gemis ervaren. Omdat schoondochter ook graag meewilde naar de begraafplaats vroegen ze of ik ook naar pa wilde komen. Ik zou dan op de kleintjes passen in het appartement van mijn vader zodat zij in alle rust weg konden gaan met zijn drieën.
Ook dat verliep een beetje anders dan gepland. Waar ze bij ons een paar uur later kwamen, waren ze nu veel te vroeg en deed mij vader nog zijn middagdutje. Daarom gingen ze eerst naar mijn broertje en schoonzus. Gelukkig was zij net thuis uit haar werk en ja hoor, ze konden ook mee-eten :-) Daarna werden alle dieren bekeken. Mijn broer heeft er nogal wat. De jongetjes vonden het prachtig. Na een uur was het tijd om dan toch naar opa te gaan. Die nog steeds sliep. Want ze hadden immers om drie uur afgesproken? En niet om 1 of twee uur ;-) En als hij slaapt hoort hij niks. Dat doet hij alles uit. Hoorapparaat, telefoon, mobiel en ook de bel van de voordeur. Lang verhaal kort..... het kwam ook nu allemaal weer goed.
Ik was intussen ook gearriveerd en kreeg van de jongetjes allebei een 'drukkie'. Hoe leuk is dat. Ze drukken zich letterlijk tegen je aan. Als een soort superknuffel. Leuk is dat en hoe lief van ze. Binnen was het inmiddels veranderd in een soort oorlogsgebied. Ze hadden al het speelgoed wat pa klaargezet had maar uitgepakt en de kamer door gegooid. Maarten probeerde er nog enige orde in aan te brengen maar tevergeefs ;-))) Na de koffie was het tijd om naar de begraafplaats te gaan. Maar de schoondochter had geen zin. I'm not interested, zei ze letterlijk. Oei, dat was even pijnlijk voor iedereen. Vooral voor pa maar eerlijk gezegd kwam het bij mij ook aan. Want ik had echt mijn best moeten doen om daar te komen. Ik heb normaal al veel pijn maar zeker als ik een uur moet autorijden. En ik was speciaal gekomen zodat zij ook mee kon gaan.
Nou ja, dan gingen opa en kleinzoon samen en bleven wij achter met de jongens. Ook prima! Kon ik meteen wat nader met haar kennismaken. Want eigenlijk ken ik haar nog niet zo goed. Maar ook daar was ze niet in geïnteresseerd. Ze was moe. Van de reis, van het vieze huis waar ze logeerde, van het grijze weer, van het bezoek aan ons, van de zwangerschap, van het ontbreken van de werkster en de nanny waardoor ze (lees maarten) alles zelf moest doen, eigenlijk van alles. Och arm kind toch. Ze ging lekker slapen op het bed in de logeerkamer. Gelukkig is het bij pa altijd bloedheet en had ook hij een kruik. Koud zal ze het niet gehad hebben ;-)
Zo had ik de mannetjes voor mezelf. Oh wat een leuke kinderen zijn dat zeg. En wat fijn om in alle rust met ze kennis te maken. Ik kreeg een berichtje van jongste. We rijden nog even een extra rondje hoor mam. Hij wilde nog even langs het huis in het dorp waar hij de eerste jaren van zijn leven gewoond had, naar het oude huis van zijn ene oma (daar waar nu een neefje woont) en het oude huis van opa en oma waar hij zo vaak logeerde. Daarna keken ze nog even naar de rivier en haalden ze herinneringen op. Later bij zijn vertrek noemde hij deze uren met opa als een van de hoogtepunten van zijn bezoek.
Bij thuiskomst dronken we nog een glaasje en maakten de jongens mama wakker. We zwaaiden ze na tot we niet meer konden. Daarna hielp ik pa met opruimen en nam ook ik afscheid. Het was een mooie maar volle dag.
De boeken die je op de foto ziet zijn allemaal mee naar Afrika. Jongste is net zo'n boekenwurm als ik.
De laatste foto is van de dag dat ze bij ons waren. Het zal nog lang duren voor alle puzzelstukjes weer in de goede doosjes zitten. En die van de kwartetspellen. En de memory spellen. Maar ach, als er mee gespeeld wordt is dat helemaal niet erg. Toch? :-)))))
Geen opmerkingen:
Een reactie posten