Een gewone dag...

Maandag 16 april. Maandag wasdag. Zo was het vroeger en zo is het hier nog steeds. Op maandag verschoon ik de bedden en maak ik alles op de bovenverdieping weer netjes. Toen ik nog in goeden doen was maakte ik op maandag ook de badkamer schoon maar dat gaat nu even niet. En dat doe ik dus nu op dinsdag. 

Toen ik nog geld genoeg had, was er hier een werkster die dat voor me deed. Maar dat is inmiddels ook al weer tien jaar geleden. Ze ging met pensioen. Zo gaan die dingen. Nu ben ik dus zelf de werkster. Alleen heb ik er niet zoveel plezier in als zij destijds. Zij kreeg er een flink bedrag voor aan het eind van de ochtend. Ik doe het voor niks ;-) Genoeg hierover.

Ik doe de ondertitel van mijn blog vandaag eer aan. Ik doe net als het lied van Ramses... Ik zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. Een schilderij met de woorden in zijn handschrift hangt hier aan de muur in de hal om me daar steeds aan te herinneren. Als ik in de ochtend mijn eerste kop koffie drink, zie en lees ik de woorden.

Werk en bewonder. Want wat je niet begrijpt moet je maar bewonderen zeg ik altijd maar. Er zijn veel dingen die ik niet begrijp. Reacties van sommige mensen op straat bijvoorbeeld. Loop je nu nog met die rollator, zeggen ze dan. Soms vertel ik hoe dat komt. Soms niet. Dan haal ik mijn schouders er over op. Het ligt er maar net aan hoe weerbaar ik me voel. Het is vaak de toon van de mensen die me laat schrikken. De hardheid en het ongeduld. Alsof ik het expres doe. Nou, niemand loopt voor de lol met zo'n kar kan ik jullie zeggen. Echt niet!

Nog een week en een dag wachten en dan mag ik voor een tweede behandeling naar het ziekenhuis terug. Ik hoop dat het verlichting zal brengen. Het is een 50/50 % kans op verbetering. Ik stel me er op in dat het niet gaat lukken. Pessimistisch misschien maar ik kan het niet meer aan om weer een teleurstelling te verwerken. Het zijn er teveel en te snel achter elkaar. Het gaat me in het hoofd zitten en ik krijg het er niet uit. Daarom de dingen maar eens van de andere kant bekijken. Misschien kom ik dan beter uit de strijd.
-
Niet dat ik de hele dag aan het mopperen ben hoor. Trouwens, wie zou me horen? Meestal ben ik alleen in het grote oude huis :-) Het is nog eens vrijstaand ook. Dus ook de buren gaan het niet horen. Nee, ik neem de dag zoals hij zich aandient. Soms valt het mee, soms niet.
-
Ondertussen valt er nog best veel te bewonderen. Kijk eens naar de mooie ranonkels die ik eindelijk kocht. Rechtstreeks van de kweker en dus supervers. Ik hou enorm van ranonkels in het voorjaar. Dan zijn ze echt mijn lievelingsbloemen. En dus bewonder ik de ranonkels. En zet is straks het lied van Ramses nog eens aan...... dat gaat me vast helpen :-)

Versje van Toon (15)...

Zondag 15 april. Op zondag altijd een gedichtje, versje, liedje van Toon Hermans. Omdat ze zo mooi zijn.  Dit keer uit: De danstent in de wei.


Gedonder

Ik zag twee wolken die elkaar niet mochten
en even later viel de eerste knal
ze hebben het toen samen uitgevochten
ik kon het gedonder horen in het dal
het was een fikse knokpartij
ze vochten echt als gekken
nu is het voorbij .... ik kijk omhoog...
en zie de blauwe plekken.


Fijne zondag! :-)

Het winkeltje van Tineke...

Zaterdag 14 april. Vandaag viert een van de nichtjes haar verjaardag. Het oudste nichtje van de familie bedenk ik me nu. Zij is de oudste dochter van de oudste zus van de man. Een lieve meid en een goede psychiatrisch verpleegkundige. Felicitaties zijn verstuurd. 

Vandaag laat ik jullie wat enveloppen zien uit het winkeltje. Ik ben ineens weer druk met mooie papiertjes. Als het weer mooier wordt en de temperatuur buiten stijgt raakt mijn zin voor garens over en meestal schakel ik dan over op papier. Ik hou veel van papier. Het is mooi om naar te kijken, om er in te knippen, mee te plakken of te vouwen. Ik deed bij het maken van dit project alledrie.

Zomaar ineens had ik zin in het maken van een serie enveloppen. Ineens zeg ik nu maar dat is natuurlijk niet zo. W.s. ben ik beïnvloed door wat er om me heen gebeurde. De kaarten die jullie en anderen stuurden t.g.v. beterschap en verjaardag. De verandering van het weer buiten. De nieuwe Flow die in de bus viel en ook het bezoek van de mevrouw hier uit de buurt zal meegespeeld hebben.

Mevrouw uit de buurt heeft een prachtige tuin in het dorp hier verderop. Als je er van houdt kun je de tuin bezoeken. Ze opent haar Spirit Garden op donderdag van 10.00- 16.00 uur. Je kunt er werkelijk je ogen uitkijken. Ik zal er, als ik weer gerepareerd ben, eens naartoe gaan en foto's maken. Wil je er zelf gaan kijken dan is het adres: Tuindersweg 13 Maasdijk. Volgens mij heeft ze ook een pagina op FB. Daar zullen vast ook mooie foto's te bewonderen zijn.
-
En dan het leuke nieuws: zij verkoopt er, sinds deze week, door mij gemaakte envelopjes. Is dat niet leuk? Ik vind dat best wel stoer als ik het eerlijk moet zeggen. En dat doe ik dus nu :-) Je kunt er fijn wandelen, af en toe zitten op een bankje, koffie of thee drinken en genieten van dat wat je ziet. Het is niet ver van Hoek van Holland. Misschien kun je eerst naar de Spirit Garden en dan nog even uitwaaien op het strand? :-)))

Hoge thee...

Vrijdag 13 april. Ik kreeg van mijn zusje en schoonzusje een leuk cadeau voor mijn verjaardag. Zou je het leuk vinden om met ons een high tea te gaan doen, vroegen ze? Jazeker vond ik dat leuk en zo geschiedde. Zus woont in de Betuwe, ik in Westland en schoonzus zo ongeveer in het midden. En in het midden zouden we de tea doen. De datum werd meteen vastgelegd en dat was fijn. Zo hoefde ik niet te lang te wachten, haha.

Schoonzusje vond een leuk adresje. Voor wie er ook eens naartoe wil: Graanbuurt, Doetseweg 34, Giessenburg. Je kunt er aan de overkant goed, gratis en royaal parkeren. Er is een invalidenparkeerplaats en er zijn veel leuke winkeltjes. De omgeving is prachtig, landelijk en je kunt er goed fietsen.

Daar waar je koffie kunt drinken en een boterham kunt eten, deden wij de tea. Drie gangen met lekkers. Jammie. Ik mocht kiezen waar te zitten en koos voor een plekje met uitzicht op het water. Het was nog nèt te koud om buiten te zitten. Het gezelschap was buitengewoon aangenaam en voor ik het wist was het alweer voorbij. Maar wel met een mooie herinnering toegevoegd aan mijn toch al dikke boek met moois.

Ik zie nu pas dat ik goed bij het tafelkleedje pas. Op de foto hierboven (geen idee wie die foto genomen heeft) zit ik in een echte Tineke houding. Een beetje scheef en ook wat naar voren. Ga eens rechtop zitten zei mijn moeder dan. Maar ja.... mama is er niet meer :-( Op de foto hierboven zitten we gezellig met zijn drieën. Schoonzusje rechts en zussie naast mij. Dank jullie wel allebei voor een prachtig verjaardagscadeau meiden.

Te laat en te hard...

Donderdag 12 april. Na het schrijven van mijn vorig blog liep ik naar de brievenbus om de post uit de brievenbus te halen. Nou, dat was weer een feestje. Weer een andere postbode en twee brieven met daarin een aanmaning voor het niet op tijd betalen van een boete. 

En dat viel me even rauw op het dak want de eerste twee boetes hebben we dus niet ontvangen!!!!! En nu dus wel twee keer een aanmaning. Daar ben ik echt beroerd van want het gaat om grote bedragen. De man heeft twee keer te hard gereden. Gezien het aantal kilometers dat hij aflegt is dat niet raar of ongebruikelijk. Zeker als je aan het eind van de avond/begin van de nacht over stille wegen rijdt. Daar zit hem voor mij het probleem niet. Het is nooit leuk maar je moet er niet moeilijk over doen is mijn stelling. Het mag gewoon niet en je moet het dus ook niet doen. Ze worden ook meteen betaald als ze binnenkomen. Juist omdat ik geen zin heb en een aanmaning en om extra te betalen.

Maar ja, hier is geen kruid tegen gewassen. Protesteren, vragen of mopperen helpt niet. Ik heb ze hier naast me liggen en ze worden nadat ik hier op de verzendknop heb gedrukt, meteen betaald. Bah bah bah. Ik ben bang dat we weer veel andere dingen niet kunnen doen nu. Want ja, je kunt je geld maar een keer uitgeven. Mopper mopper mopper mopper...... :-)

Moeilijk maar hoopvol...

Woensdag 11 april. Dit is een bijzonder moeilijke dag en ik ben blij dat ik niet op de dag zelf schrijf. Deze dag vierden we, nog maar een paar jaar geleden, veel. Mijn hartsvriend was jarig deze dag. Ik hield zoveel van hem. Op zijn verjaardag is hij overleden. Dat maakt het extra lastig. Ik kan er nog steeds niet echt over praten. Het gat in mijn hart is nog te groot. Soms denk ik dat het wat aan het dichtgroeien is maar dan ineens.... 

Op deze dag ook zou mijn moeder haar verjaardag gevierd hebben. Maar ook dat is niet meer het geval. Ik moest in de ochtend naar het ziekenhuis voor wat onderzoeken en die deden me behoorlijk veel pijn. Toch heb ik mezelf maar bij elkaar geraapt en ben ik naar mijn pa gereden. 60 jaar was hij met mama en hij mist haar nog zo heel erg. Hij zegt er niet heel veel over maar je voelt en ziet het als hij even niet oplet en de schijn hooghoudt. Hij is nog echt van de generatie die niet veel zegt over dit soort dingen. Sowieso zijn het in de polder van mijn jeugd niet van die 'praters'.

Ik bleef niet heel lang bij pa maar het was goed om even samen te zijn. Te praten over hen die er niet meer waren. Wat ze voor ons betekenden en hoe we ze willen blijven herinneren. Op de terugweg besloot ik door te rijden naar Hoek van Holland en even wat frisse lucht in te ademen. De zee helpt altijd en is troostrijk. Het hielp ook deze keer weer.

Maar goed.... even diep ademhalen nu want eigenlijk wilde ik ook iets anders aan jullie vertellen/laten zien. Namelijk alle kaarten die ik de afgelopen tijd gekregen heb. Het is nu ruim een half jaar na de operatie en er komen nog steeds beterschapskaarten binnen. Ook van jullie die hier lezen. Ik dank jullie uit de grond van mijn hart. Het is zó fijn als je je zo vervelend voelt dat er dan een kaart op de deurmat valt van iemand die aan je denkt. Echt dank jullie wel.

Zo kreeg ik tegelijk met de beterschapskaarten ook kerst en nieuwjaarswensen binnen. Maar ook felicitaties voor mijn verjaardag. Het liep allemaal een beetje door elkaar want we hebben problemen met de postbezorging. Het wordt niet bezorgd, te laat bezorgd of verkeerd bezorgd. Het is lastig er iemand op aan te spreken want we hebben geen vaste postbode meer. Nog steeds ben ik van plan om eens aan de buren te vragen hoe het bij hen is. Het is echt vervelend.

Wat betreft de kaarten waar ik nu over spreek was het ook wel prettig gestoord moet ik zeggen :-) Dat alles zo'n beetje door elkaar liep was best grappig. Als je zit te wachten op een nieuw rijbewijs is het wat minder leuk. Dat gebeurde ons bij de jongste zoon. Ze hadden het nieuwe rijbewijs naar ons toegestuurd maar het was niet aangekomen. Daarom werd een nieuw rijbewijs aangemaakt en dat kwam ook niet aan. Een derde poging lukte wel. Ze waren echt niet aangekomen maar dat werd steeds lastiger om uit te leggen. Ik voelde me gewoon een fraudeur. Van de week is rijbewijs twee hier in de bus gevallen. Twee maanden nadat het er had moeten zijn. Nu heeft jongste een reserve rijbewijs. Een voor Kaapstad en een voor hier. Laten we het maar van de positieve kant bekijken :-)

De post wordt hier ook zo laat bezorgd tegenwoordig. Zaterdag j.l. pas aan het eind van de middag. Heel irritant. Nou ja, first world problems zou jongste zeggen. Waar gaat het over mam, zegt hij dan. Maar toch, toch verlang ik stiekem wel naar de postbode van een paar jaar geleden. Die bezorgde stipt op tijd. Er waren nooit problemen. Hij was vriendelijk, vrolijk en kwam op de fiets. Die goede oude tijd.... ik word oud geh geh.

Aan alle dingen komt een eind...

Dinsdag 10 april. Aan alle dingen komt een eind. Zo ook aan mijn verjaardagsboeketten. Ik kreeg de bloemen op de foto hier onder van mijn schoonzusje. Drie hyacinten en nog wat andere bloemen erbij. Samen met wat paaseieren in een bloemstuk. Ik zette de bloemen in een krans op tafel. Het leek een soort nest. Dagenlang rook het hier heerlijk maar ineens was het voorbij. Zo gaat dat met bloemen en zeker met hyacinten. 

Ach en dan de tulpen die ik kreeg van dochter, schoonzoon en kleine man. Ik vond het leuk om een keer een kleurig boeket in huis te hebben. Meestal krijg ik witte bloemen van haar. Van anderen meestal gele bloemen omdat ik rond Pasen jarig ben. Maar nu dus niet. Ik heb het kaartje er af gehaald en dat wordt bij de andere kaarten bewaard. Als herinnering aan een bijzondere dag.

De ballonnen van de kleine meisjes beginnen ook wat scheef te zakken maar houden nog wel stand. Ik laat ze nog maar even staan als herinnering :-)

Ach en kijk nou wat een treurigheid. Dit zijn de bloemen die ik kreeg van jongste zoon toen ik hem voor het eerst na al die jaren weer zag. Hij kocht Gerbera's. Niet omdat we die zo mooi vinden maar omdat ze herinneren aan zijn eerste vakantiebaantje hier in Westland. We woonden nog maar twee dagen hier toen hij al aan het werk ging bij de buurman.

Zie je waar ik ze gekocht heb mam, vroeg hij. Ik keek op het kaartje. Ah, jazeker herkende ik de locatie waar hij ze kocht. Bij de bloemenstal aan de Laan van Meerdervoort. Daar kocht hij altijd zijn bloemen. Hij was er nu speciaal voor omgereden. Wat lief toch. De bloemen zijn weg maar ook dit kaartje wordt bewaard.

Wat lijkt het allemaal al weer lang geleden die verjaardag. Er zijn alweer zoveel mooie dingen gebeurd. Nieuwe herinneringen gemaakt. De lente is begonnen, de bomen worden groen, de bloesem begint te komen, de zon maakt de aarde weer wat warmer. Het is goed zo. Maar bij het zien van de foto's moest ik toch even slikken. Aan alle dingen komt een eind. Je weet het en het is wat het is.

Inspiratie...

Maandag 9 april. Naast alle huiselijke beslommeringen die veel tijd kosten probeer ik zo nu en dan ook nog op ander gebied bezig te zijn. Ik maak eens wat voor de verkoop in het winkeltje. Ik maak wat cadeautjes voor die en gene. Jarigen, nieuwe baby's, gewoon omdat het leuk is cadeautjes. Je kent dat wel. 

Het is geen geheim dat het op dit moment even wat lastiger is allemaal. Er gaat veel energie naar de pijn en het doen van de dagelijkse dingen. Dat is niet erg en hopelijk ook maar tijdelijk. Ik vouw dus maar eens wat, ik plak en knip eens wat. Meestal is het niks, of bijna niks maar toch gooi ik het niet weg want vroeg of laat komt het weer van pas. Dat pak ik wat van die halve dingen bij elkaar en voeg ik ze samen tot iets moois. Zo gaat dat.

Inspriatie. Ik dacht er zo wat over na. Waar haal jij je inspiratie vandaan vroeg iemand me laatst. Ik weet niet of ik haar echt goed antwoord gegeven heb. Het zal ergens halfweg zijn blijven steken. Het is een dooddoener om te zeggen dat ik mijn inspiratie overal vandaan haal maar eigenlijk is dat wel zo. Soms zijn het kleuren. Zoals nu het groen weer voorzichtig aan de bomen begint te komen. Soms zijn het geuren die uit je eigen keuken of die van ergens anders komen.

Smaken die nieuw voor je zijn. Of juist herkenbaar en je doen terugdenken aan vroeger. Zo zie je soms dingen onderweg die er ogenschijnlijk helemaal niet toe doen maar later ineens weer in je gedachten schieten en meestal precies op het goede moment. Deze blikjes bijvoorbeeld. Ik zou er niet aan denken om een plant in een blikje te zetten.

Of om te schrijven op een knijper. Iedere keer als ik deze foto's zie moet ik toch even om glimlachen. Het is alles bij elkaar, de mix en match van al die dingen die er voor zorgen dat je in een bepaalde gemoedstoestemming komt en dat noem ik dan Inspiratie. Het gevoel zorgt er voor dat ik dingen wil gaan schrijven, zeggen, maken en doen.

Nu mijn wereld klein is, merk ik dat ik anders naar dingen ga kijken. En luisteren. Het blijft letterlijk meer dicht bij huis. Ik zocht net naar een mooie kleur groen en terwijl ik probeerde te vangen hoe ik dat precies bedoelde keek ik naar buiten. Naar de heg, naar de klimop, naar het gras, naar de struiken. Nee niet dat groen, dacht ik. Het moet geler zijn. Daarna liep ik voor iets heel anders naar de koelkast en zag ik een potje olijven. Daar kwam mijn inspiratie van dat moment vandaan. Van de olijven. Precies het goede groen :-)

Je moet er voor openstaan denk ik. Of misschien moet je inspiratie niet teveel willen afdwingen. Het loslaten en gewoon maar laten komen. Dat werkt bij mij het best. En soms moet je het niet eens willen benoemen maar gewoon ergens beginnen en zien waar een en ander toe leidt. Niet te veel verwachten, niet teveel willen. Misschien is dat wel waar ik me nu op dit moment in begeef. In de fase van de half fabrikaten. Allemaal losse flarden en stukjes die straks hoop ik met elkaar weer een nieuwe Tineke gaan vormen.

Of misschien moet ik doen wat op het kaartje staat. Hey I'm still alive. En dat dan genoeg laten zijn. Tot het volgend blog :-)

Versje van Toon (14)...

Zondag 8 april. Op zondag altijd een versje van Toon Hermans. Of een rijm, een verhaal, een gedicht. Ze zijn te mooi om te vergeten toch? Vandaag weer iets uit het groot versjesboek.

Talen

Chinees is geen Turks
en Japans geen Javaans,
Hebreeuws is geen Urks,
Jordanees is geen Spaans,
Maar of je lacht in Manilla
in het Zwitsers of Frans,
in een krot of een villa
de lach heeft een kans
om het oog van de mensen
te doen stralen op slag,
want verder dan de taal
reikt de klank van de lach.

Fijne zondag!

Paars...

Zaterdag 7 april. Vorige week, bij het eerste blogje van deze maand vertelde ik dat ik altijd aan de kleur paars denk bij de maand april. Nu ook een collage in paars. Ze zijn zo leuk om te maken die collage's :-) Meestal maak ik ze als ik aan de telefoon ben. Of zomaar als ik na moet denken over bepaalde dingen. Lekker wat spelen. 

De meeste dingen hebben jullie al eerder gezien denk ik. Er komt wat uit de grote glazen pot hier in mijn werkkamer. Plastic popje en poedel bijvoorbeeld. Er zijn wat gehaakte prullen. Een hartje, wat vlinders en een bloemetje. Haaknaalden aan de linkerkant. Wat knopen. Oh en die leuke magneetkralen rechtsboven. Wat kralen en leuke kaartjes. Maken jullie ook wel eens een collage?

10 vragen aan mezelf (4)...

Vrijdag 6 april. Ook deze maand stel ik mezelf weer tien vragen. Voor jullie leuk om te lezen. Om mij een beetje op een andere manier te leren kennen. Misschien is het leuk als jullie deze vragen ook aan jezelf stellen? Of nog beter.... misschien wil je er 1 vraag uitkiezen en die bij de reacties beantwoorden? Niet verplicht hoor :-) Oké, hier gaan we:

 1. Welke drie vakken vond je het leukst op school? Ik vond lezen heel leuk. Nog steeds trouwens. En geschiedenis vond ik ook fijn. Vaderlandse geschiedenis wel te verstaan. Gelukkig had ik altijd onderwijzers die buitengewoon goed konden vertellen. In het vervolgonderwijs vond ik de lessen bewegen en drama fijn.

2. Welke drie woorden omschrijven jou het best. Oei, dat is een lastige om dat van je zelf te zeggen. Ik denk dat ik wel een doorzetter ben,  optimistisch en misschien ook dat ik behoorlijk introvert ben.

3. Welke drie dingen doe je op de computer? Misschien moet ik de vraag veranderen want ik doe veel op de computer. Daarom wat doe ik het MEEST op de computer? Bloggen natuurlijk. Mijn lust en mijn leven. Ook zet ik de advertenties voor mijn winkeltje op Marktplaats via de computer en ik schrijf er verhaaltjes voor de kleintjes om ze voor te lezen als ze hier zijn. Ooit maak ik er boekjes van. Het eerste is bijna klaar.

4. Hoe vervoer je jezelf over het algemeen? Op dit moment loop ik, kan ik niet fietsen en rijd ik met de auto als de rit niet langer dan een uur duurt. Ik hoop dat dat binnenkort anders zal zijn. Dat hoop ik echt want ik voel me behoorlijk beperkt nu. Teer punt. Gaan we het verder niet over hebben nu.

5. Wat verzamel je? Hahahaha. Wat verzamel ik niet kan ik beter zeggen. Ik verzamel boeken, mooie papiertjes, allerlei reutemeteut. Nou, jullie zien het hier regelmatig langskomen toch?

6. Welke hobbies had je als kind? Heel veel. Ik verveelde me werkelijk nooit. Ik zal er een noemen. Op zondagmiddag als mijn vader en moeder een 'dutje' deden knipte ik recepten uit reclamefolders. Of ik schreef ze over. Zo maakte ik mijn eigen kookboeken. Ik maakte ook kranten. Met nieuws uit het dorp. Waar gebeurd of verzonnen. Ook met een kookrubriek er in natuurlijk. Koken deed ik nooit. Mijn moeder was de baas in de keuken. Wij moesten ons daar vooral niet laten zien. In mijn huwelijkse leven ben ik de schriften gaan gebruiken en ik heb ze nog steeds. Zo leuk! :-) Ik zie mezelf nog zitten op die zondagmiddagen in het huis onder aan de dijk.

7. Wat zou je nog willen leren? Ik zou nog graag een nieuwe taal willen leren. Russisch bijvoorbeeld. En ik zou beter Arabisch willen kunnen spreken. Het begint te vervagen omdat ik het te weinig oefen.

8. Wat is je vroegste herinnering? Ik moest van kleine stukjes papier een propje maken en dat vervolgens op een tekening plakken. Het was een sneeuwman als ik het me goed herinner. En aan mijn vriendje van toen. Die klom in de boom en viel er uit. Hij bleef doodstil liggen en er was veel bloed. Het viel gelukkig mee. Ik was denk ik een jaar of drie.

9. Hoeveel boeken heb je? Wat een onmogelijke vraag is dat zeg. Ik heb er veel. Honderden denk ik. Misschien wel meer. De boekenkasten staan ramvol. Overal liggen stapels. Het zijn er echt heel veel.

10. Hoeveel daarvan zijn kookboeken? Oei, dat is ook een lastige. Meer dan honderd zijn het er zeker wel. Ik lees ze eerst als boek en daarna gebruik ik ze daar waar ze voor zijn.

Zo, dit zijn zo weer wat vragen die ik mezelf stelde. Ik vind het een leuk projectje om zo eens stil te staan bij een en ander. Volgende maand weer tien vragen aan Tien ;-)

Nog een keer ...

Donderdag 5 april. Nog een keer zegt jongetje als ik iets grappigs met hem doe. Als ik hem aan het lachen maak, of hem kietel of een gekke bek naar hem trek. Hij heeft een aanstekelijke lach en daarom voldoe ik graag aan zijn wens om iets nog een keer te doen. Er zijn keren bij dat ik iets wel tien keer herhaal. Soms moet hij zo hard lachen dat hij de hik krijgt of helemaal slap wordt. Hoewel hij nog maar twee is weet hij al precies hoe hij kan bellen via FaceTime met zijn moeders' telefoon :-) 

Meestal is er geen touw aan vast te knopen maar dan helpt mama even. Hij praat voor zijn leeftijd erg goed en elke keer dat ik hem aan 'de lijn' heb heeft hij weer nieuwe woorden geleerd. Laatst hadden we echt iets wat leek op een 'gesprek'. Zo leuk! Maar goed, ik dwaal af. Nog een keer, dat was waar ik het over wilde hebben.

Want nog lang niet alles wat in de grote glazen pot op mijn kamer zit, hebben jullie gezien. Daarom nog een keer een paar foto's. Later misschien nog wel meer (nog een keer :-). Zo zien jullie op de eerste foto wat kralen, een blikopener, een lampje om aan je sleutelhanger te hangen en zo het slot van je auto te vinden. Kun je nagaan hoe oud dat ding al is. Het is zeker drie auto's geleden dat ik hem daar voor het laatst voor gebruikte. Ik zie wat ringetjes en hangertjes. Deze dingen heb ik ook maar weer in een zakje gedaan want ik zie nog wel 'knutselmogelijkheden' in dit spul.

Zo ook op de tweede foto. Wat ik daar laat zien, gaat zeker nog gebruikt worden. Ik denk zelfs dat ik dat maar niet al te goed verstop want kleinste meisje heeft haar oog er al op laten vallen. De veiligheidsspelden op de foto hierboven bewaar ik ook. Maar de punaises, de drukknopen en de haken en ogen gaan naar de kringloop. Die ga ik niet meer gebruiken.

Net als de eerste spullen hierboven. Hier en daar zal ik er nog wat uitpikken maar de rest gaat weg. Hupekee en weg er mee. Ik kan gewoon niet alles meer bewaren. Eigenijk wil ik het niet eens meer bewaren. Van sommige dingen weet ik niet eens meer hoe ze hier terecht zijn gekomen. Ik denk dat het meeste van dit grut bijvangst is van de knopendozen die ik van diverse mensen kreeg. Want dat deden mensen vroeger (en nu misschien nog wel), dingen bewaren in de knopendoos. Het is ook makkelijk om het er even in te gooien.

De munten links op de foto hierboven zijn nog van de jongens. Die kreeg je ergens bij maar ik kan me echt niet meer herinneren waarbij. De flippo's waren bij de chips. Maar de munten weet ik niet. Misschien gaat er bij een van jullie een belletje rinkelen? Er staan voetballers op.

Hoe vaak ik in mijn leven al niet iets zocht maar iets anders vond.... Hier ook weer. Tussen de troep zit ineens een van de soldaatjes die we 'kwijt' waren. Hoera! De rest gaat weg. Het zijn runners van gordijnen van langgeleden. Het zijn maar kleine rommeltjes maar toch ruimt het weer op. Ik heb het hele boeltje in een mooi doosje gedaan en naar de kringloop hier in het dorp gebracht. Wie weet wordt iemand anders er nog gelukkig van. Nog een keer.... zegt kleine man dan. Misschien moet ik dat ook tegen mezelf zeggen bij het uitzoeken van de spullen. Nog een keer...... (wegbrengen naar de kringloop) en bij de gedachte daaraan word ik vrolijk.

Grote glazen pot...

Woensdag 4 april. Ik heb er hier wel eens eerder over verteld volgens mij. Over de grote glazen pot die ik hier op mijn werkkamer heb staan. Er zit van alles en nog wat in aan losse rommeltjes. Al het kleine spul gaat er in ( net als vroeger in de keukenlade) Soms loopt het uit de hand en dan wordt het tijd om e.e.a. weer eens uit te zoeken en te sorteren. 

Ik wacht daar meestal mee tot kleinste meisje (bijna vijf) hier is want je kunt haar blij maken door het haar te laten doen. Of haar te laten helpen. We besloten er dit keer foto's van te maken en daarna goed te bedenken of iets terug mocht in de grote glazen pot voor later of dat we het weg zouden gooien of geven of dat we er iets mee zouden gaan doen. Lees: iets van maken. Lees: knutselen :-)

Er is maar één manier om zo'n project aan te pakken en dat is de pot gewoon omdraaien en zien wat er uit komt vallen. En oh, dat was al weer zoveel meer dan de vorige keer. Zo vonden we (foto 1) een oud armbandje en wat losse kettingen. Die laatste komen van kleren van mij van het merk Avoca. Zij hangen er een label aan. Volgens mij komen die labels later nog langs. We besloten ze te bewaren en deden ze in een zakje in een schoenendoos met knutselspullen. Meisje legde ze mooi neer in de vorm van een gezichtje en ik maakte er een foto van. Later zochten we er samen met grote zus (7) een mooie achtergrond bij.

De spulletjes op de tweede foto zijn wat onbestemd. We konden er niet echt goed een soort bij soort voor vinden. De kleertjes gingen terug in de glazen pot want we vinden er vast ooit een popje bij. De andere spullen gaan we gebruiken voor knutselprojecten en gingen in een ander zakje in de schoenendoos. De knopen hierboven hebben we weggedaan. Maar eerst vertelde ik haar het verhaal van de slopen in het ziekenhuis waar we deze knopen voor gebruikten. En ook over de schort die ik als beginnend verpleegster droeg. Ik ben allang geen zuster meer en ook de slopen zijn tegenwoordig anders. Wat we er van konden maken wisten we niet en we konden ook niemand bedenken aan wie we ze wilden geven. Weg ermee (kringloop)

De foto hierboven laat twee huisjes zien van het monopoly spel. Daar gingen ze naar terug. De auto's zijn van een spelletje. Waar de rest gebleven is weet ik niet. Ze gingen terug in de pot, samen met het beertje.

Net als de borsteltjes hierboven. Want als we de haren van de Barbie's willen kammen hoeven we niet te zoeken maar kunnen we ze meteen pakken. Wat een logica voor zo'n kleintje hè? :)

Och ja, en dan een verzameling musketon haakjes, en ander sluitspul. Dat hebben we ook vast nog een keer nodig bij het knutselen. Daarom ook maar in een zakje gedaan en aan de andere spullen in de schoenendoos toegevoegd.

Och en dan de verhalen die je ondertussen aan elkaar vertelt. Over toen hun papa nog klein was, dat vinden ze altijd weer leuk. Heeft papa ook met deze soldaten gespeeld? Nee dat niet. We geven ze aan neefje besliste kleinste meisje. Want dat is een jongen en jongens spelen met soldaten. Heel duidelijk was ze daarin. Meisjes kunnen toch ook soldaat zijn, zei ik? Ja dat weet ik zei ze. Maar meisjes vinden het niet leuk om te schieten, die doen dat alleen als het nodig is. Poeh! Wat een wijsheid in zo'n klein mensje.

Dit zijn soldaten uit de Amerikaanse Burgeroorlog. Wat is een burgeroorlog vroeg ze. En dat heb ik geprobeerd om te vertellen. Ze vond het maar raar. Je gaat toch niet vechten tegen je eigen vrienden en familie en de mensen die in jouw land wonen. Nee dat bestond niet. Je mag best ruzie maken maar voor je gaat slapen moet je het weer goedmaken was haar mening. Misschien moeten we daar eens wat meer naar luisteren :-)

Restjes opmaken en opruimen...

Dinsdag 3 april. Langzaamaan probeer ik weer in mijn 'gewone' modus te zakken maar dat valt nog niet echt mee. Gisteren ben ik begonnen met het opruimen van het huis. Het is me gelukt om alle bedden te verschonen, te stoffen, stofzuigen, op te ruimen, uit te zoeken en zoveel mogelijk schoon te maken en op hun eigen plekje terug te zetten. Daarna was de energie op. Vandaag maakte ik de badkamer schoon. Hoewel ik een hekel heb aan huishoudelijk werk, hou ik er wel van dat het netjes is in huis. Van een schone badkamer kan ik heel erg genieten, hoewel ik het een lastige klus vind. Ik heb veel pijn op het moment en kan slecht mijn balans vinden. Op een gladde natte badkamervloer is dat dubbel lastig. Ik val vaak om en stoot me dan. Armen en benen zitten vol blauwe plekken. 

Boven is het nu weer netjes. Straks, als ik dit blog geschreven heb ga ik de trap schoonmaken. Een sopdoekje over het houtwerk want al die kleintjes met hun kleverige handjes hebben hun sporen nagelaten. Op hun hoogte plakt het gewoon en beetje hier en daar. We hebben nog een ouderwetse traploper liggen, met koperen roeden. Die loper moet goed gestofzuigd en daarna opgefrist met een doekje met azijn. Net als mijn oma en moeder dat deden met hun traplopers. Zou er nog iemand in Nederland zijn die dit ook doet vraag ik me nu af?

De traproeden poets ik op een later moment. Dat doe ik het liefst buiten want ik houd niet van de lucht van koperpoets (Brasso). Buiten in het zonnetje vind ik het minder erg. En het ziet er altijd weer zo mooi uit als het gedaan is.

Zo rommel ik een beetje de dag door met van alles en nog wat. Zo eten we ook nog wat rommelig. Ik maak alle restjes op die nog in de koelkast liggen. En in de kast. Voorlopig hebben we nog geen honger. Het maakt me ook wel vindingrijk want het kost wel wat fantasie om van restjes iets lekkers en gezonds te maken. Een uitdaging maar ik ga hem niet uit de weg.

Morgen begin ik aan de benedenverdieping. Daar is ook nog genoeg te doen. Als ik daar klaar ben ga ik buiten beginnen. De tuin schreeuwt om aandacht. De glazenwasser heeft zich ook al lang niet meer laten zien, ik ben bang dat hij niet meer komt Dat betekent dat ik alle 42 ramen zelf mag wassen en daar kijk ik niet naar uit. Een trap op en af klimmen is verdraaid pijnlijk. Alles is zo hoog hier. Als ik de bovenste traptrede sta kan ik er nèt bij. Nog maar duimen dat de glazenwasser toch op een dag ineens voor de deur staat dan maar? Duim duim duim duim.

Ach, uiteindelijk valt alles vast weer op zijn plekje. Ik heb er gewoon wat meer tijd voor nodig dan iemand anders. Maar hopelijk wordt dat snel beter. Restjes, rommelig, achterstand, mopper mopper. Zo lees ik mezelf wel een beetje terug nu in dit verhaal en dat kan ik maar beter veranderen vinden jullie niet? Ik kan me voorstellen dat het dan niet leuk meer is om hier te komen lezen. En ik vind het juist zo fijn dat jullie met zoveel hier naartoe komen :-)

 
Ik heb mijn hele fotoalbum nagezocht en ik denk dat ik nu bij ben met het laten zien van alle haak en breiwerken. Als ik ze zo allemaal bij elkaar zie is het best indrukwekkend vinden jullie niet? Laatst vroeg iemand me of ik het niet vervelend vind om ze weg te geven? Maar nee, ik heb er geen emotionele binding mee. Het is jammer dat mensen ze niet willen kopen maar daar heb ik me bij neergelegd. Weggeven blijft dan over. Geen probleem. De enige voorwaarde die ik stel is dat ze goed terecht komen.

Ook deze sjaals, cols en omslagdoeken gaan weer in de opslag tot er zich iemand aandient die ze kan gebruiken. En daarmee heb ik alvast weer een heel klein stukje van mijn fotoalbum opgeruimd. Hoe fijn is dat? En nu ga ik eens even zien of mijn koffiezetapparaat nog werkt ;-) Dagdag! Fijne dag vandaag.