maandag 25 december 2017

Zij maken het verschil...

Dinsdag 19 december. Een dag die al even in de agenda gemarkeerd was. Vandaag was de drie maanden controle in het ziekenhuis waar ik geopereerd ben. Ik ging er met lood in mijn schoenen naartoe. Want ik had zo wel het zachte vermoeden dat ze daar niet blij met me zouden zijn vanwege de peesontsteking aan beide knieën . Ik was er al op tijd (dankzij mijn onvolprezen chauffeur) en in de wachtkamer ontmoette ik mijn lotgenoten die op dezelfde dag geopereerd waren als ik. Steeds zien we elkaar bij de controledagen. Het schept een band en voelt een beetje als een reünie. 


Al snel was ik aan de beurt en maakte ik kennis met een alleraardigste arts. Hij was nieuw voor mij, ik had hem niet eerder meegemaakt. Maar wat zou hij het verschil voor mij gaan maken. Weer zo'n bijzonder mens in dit toch al bijzondere ziekenhuis. Hij vertelde me meteen dat ik alles mocht vragen, dat er alle tijd voor uitleg was en dat hij, als hij zelf geen antwoord wist, hij meteen actie zou ondernemen om via een andere weg de vragen te beantwoorden. Je voorganger was in 10 minuten klaar. Die daarvoor ook, zei hij. Per persoon is er 30 minuten tijd + 20 + 20 = 70 minuten voor jou. Bam! Wat super! :-)


Nou, al die minuten heb ik gelukkig niet nodig gehad, maar ik kwam een heel eind. Want er waren veel vragen. We doorliepen nog een keer het proces van operatie, bekeken de röntgenfoto's (voor en na), de orthopeed kwam zelf even langs voor een controle. De mobiliteit werd getest en tenslotte werd het programma van de fysiotherapeut besproken. Want waar was het probleem nou ontstaan? Inmiddels was duidelijk dat dit geen gevolg was van de operatie. De pijn die ik beschreef kwam daar duidelijk niet vandaan. De arts vertelde me precies wat de herstelpijn was. Hoe die voelde. Die voel ik dus ook, maar dat is niet de pijn van de peesontsteking.


Zo kon, na ruggespraak met de reumatoloog ook uitgesloten worden dat het reuma-pijn was. Dat wist ik al want daar heb ik ruim ervaring mee. Het 'probleem' zat hem dus bij mezelf of bij de therapie. Dat wist ik eigenlijk ook al maar het was fijn daar toch een (4e) bevestiging van te krijgen. Ikzelf te enthousiast en te gedreven om beter te worden en met een veel te hoge pijngrens. En de therapeut die ook gedreven en enthousiast was om mij beter te maken bleek een fatale combinatie. Daarbij komt nog dat ik pijnstillers/ ontstekingsremmers kreeg waar de bloeddruk torenhoog van werd (zonder maagbeschermer) en daar voel je je ook niet beter van.


Veel technische dingen kwamen aan bod en overal kreeg ik antwoord op. En ik zal jullie eerlijk zeggen dat ik 10 kilo lichter het ziekenhuis uitging dan er daarvoor in. Ik heb nu nieuwe ontstekingsremmers, moet tot het eind van het jaar rustig aandoen en over drie maanden weer terugkomen voor een extra controle. Het geeft heel veel rust dat er zoveel dingen die in mijn hoofd rondspookten nu een verklaring hebben gekregen. Op het laatst denk je echt dat je gek aan het worden bent. Het laatste wat de arts zei was: als jij na een jaar zonder pijn kunt lopen, fietsen, autorijden en traplopen dan zijn mijn collega's en ik meer dan tevreden. Dat alleen al geeft me zoveel rust. De rest van de dag verliep rustig. Ik deed de dingen van de dag, deed wat boodschappen dicht bij huis en ging op tijd naar bed.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten