Losse eindjes (5)...

Zo aan het eind van het jaar lees ik mijn blogs nog eens door. Het was een jaar waarin veel gebeurde. Over sommige dingen wil ik nog wat zeggen en sommige vragen bleven onbeantwoord. Hier en daar doe ik een belofte en maak ik alvast een brugje naar het nieuwe jaar. Bij de geschreven tekst laat ik foto's zien uit mijn collectie oude ansichtkaarten. 

22 juli deed een nieuwe huisgenote haar intrede in het mooie oude huis. De bedoeling was dat ze tijdelijk hier zou komen logeren. Tot aan de operatie om precies te zijn. Het ging over een ding en het was voor mij een 'dingetje' om over haar te schrijven en om (nog erger) haar te gaan gebruiken. Daarom gaf ik haar een naam. Karrie. Karrie is er nog steeds. Ze is, ook na de operatie een onmisbaar lid van de familie geworden. Bijna mocht ze terug naar mijn vader, waar ze eigenlijk thuishoort, maar ze kan hier nog niet gemist worden. De ontsteking bracht me terug bij af en ik ben blij dat ze me nog een poosje blijft ondersteunen. Grappig toch dat sommige dingen zo anders uitpakken dan vooraf gedacht.

Ik dacht: tot aan de operatie met hulp van Karrie de rollator de tijd door te komen. Daarna zou ik 6 weken met krukken lopen en dan met kerst was ik zo goed als nieuw. Na de operatie bleek dat mijn ene knie veel anders genas als de ander en had ik last van evenwichtsstoornissen. Dan heb je meer aan een rollator dan aan krukken. Ik herinner me nog de eerste keer buiten met Karrie. Vreselijk vond ik het. Nu ben ik de schaamte voorbij en blij dat ik er steun aan heb.

22 juli mocht de rollator voor het eerst mee naar een uitje. Ik vertelde over de high tea in Vlaardingen. Die was fantastisch. Later ging ik er met de man nog een keer heen om een gewoon broodje te eten. Ook dat was een aanrader. Erg lekker. We konden die dag nog nèt buitenzitten. Een van de laatste mooie dagen.

En dan was er de 'pech' dag met eerst de aanrijding en daarna de beet van de hond van de buren. De jongeman uit Somalië liet me niet los en ik heb later navraag naar hem gedaan bij onze buurtagent. De man bleek niet alleen onverzekerd rond te rijden met een telefoon in de hand achter het stuur. Hij was ook niet legaal hier in het land. Och toch!

De wond die de hond van de buren aanbracht bij de man is uiteindelijk redelijk genezen. Je kunt het nog steeds wel zien maar het is gelukkig niet gaan ontsteken. Wel is de hond daarna nog een paar keer meer uitgevallen naar mensen en heeft ook twee keer gehapt. O.a. een keer naar tuinman Leen. Nu draagt hij een muilkorf als hij uitgelaten wordt. Het blaffen gaat nog steeds onverminderd hard door.

25 juli. Het is goed om je blogs nog terug te lezen. Want ik schreef destijds dat ik 85 % kans op volledige genezing zou hebben na de operatie. Die resterende 15 % zou kunnen bestaan uit het ontsteken van de wond, allergie voor bepaalde medicijnen, een haperende revalidatie maar ook daar zou het ziekenhuis zijn uiterste best doen om me daarin te begeleiden.

Tot ik het teruglas heb ik nooit meer aan die 15 % gedacht. Ik ben er zo vanuit gegaan dat ik zou horen bij de grote groep van 85 %. Nu blijkt dat niet zo te zijn en dat is jammer. Wel komen zij het tweede gedeelte na. De begeleiding is nog steeds erg goed en adequaat. Dat het soms zoeken is naar evenwicht, daar kunnen zij ook niet alles aan doen. Het blijft maatwerk.

1 augustus vertelde ik over de jurk van Nijnie, de beste vriend van het kleinste meisje. Nijnie draagt het jurkje nog steeds maar het ziet er inmiddels smoezelig en zelfs een beetje viezig uit. Zo gaat dat meestal bij favoriete knuffels denk ik. Zal ik het jurkje eens wassen, vroeg ik klein meisje. Ja, maar niet nu want dan krijgt Nijn het koud. Zullen we dan wachten tot de volgende vakantie? Als de zon schijnt? Ja, dat is een goed idee zei ze. Lief toch? :-)

2 augustus vroeg ik me af hoe het zou zijn als je elke dag zou beginnen met twee uur spelen. Knippen, plakken, knutselen, mooie dingen maken enz. Hoe zou dat zijn? Ik heb een paar keer een poging gedaan maar ik bleef me schuldig voelen om alle andere dingen die nog gedaan moesten worden. Ik denk dat zoiets alleen maar werkt bij mij als ik naar een ander locatie zou gaan. Een atelier buitenshuis. Maar waarom zou ik dat willen als ik hier de mooiste werkkamer van allemaal heb? Het blijft dus bij de oude situatie ben ik bang. Maar het was het proberen waard.

4 augustus... de verkleedkleren. Ach en daar is het ook nog steeds niet echt van gekomen. Alles gaat gebeuren maar mijn hoofd liep een beetje voor op mijn lichaam dit afgelopen jaar. Als ik met kerst weer zo goed als nieuw was geweest, was het misschien anders gegaan. Niet getreurd. Wat in het vat zit verzuurt niet. Lukt het niet om alles zelf te maken, dan is er altijd nog een hele reeks kringloopwinkels waar ook van alles te vinden is.