Vriendschap en zo meer...

27 november. Ik werd er vanmorgen wakker van. Van de regen die tikte op het zolderraam :-) Het was een gezellig geluid, zeker omdat ik nog niet persé hoefde op te staan. Ik bleef wat luisteren en dacht aan de dag die zou gaan komen. Allereerst de échte verjaardag van onze oudste kleindochter, die we afgelopen zaterdag al vierden. Hoewel ik dat bijna vergat ;-) Verder dacht ik aan de berg was- en strijkgoed die maar nooit opraakt. Ik moet er soms wel eens van zuchten. Hoeveel overhemden zal ik in mijn huwelijkse leven al niet gestreken hebben? Als je die achter elkaar zou leggen zou je er van schrikken denk ik. Maar aan de andere kant: hoe fijn is het dat ik dat allemaal weer zelf kan gaan doen? 

Ook dacht ik aan het nieuwe recept voor aardbeiencake dat ik vandaag uit wil proberen. Het is, zoals ik al eerder schreef, een soort van tombola om in mijn oven een cake te bakken. Het luistert nauw. Eerst maar proberen voor ik er een weg ga geven. Vanmiddag ga ik weer naar therapie. Twee keer per week mag ik me melden. En hoewel ik nu toch al een flink aantal keren geweest ben, heb ik maar zelden dezelfde oefening gedaan. Dat is wat je noemt een creatieve therapeut. Of niet dan? De man is de hele dag onderweg. Eerst naar Hoenderloo, daarna naar Vianen en tenslotte vanavond naar Dordrecht. Ik benijd hem niet. Al die kilometers in dit slechte weer. Ik hou altijd mijn adem een beetje in dan en ben blij als hij weer veilig thuis is. Vandaag heb ik dus een andere taxichauffeur om naar therapie te gaan :-) Zelf rijden is nog geen optie. Er zijn twee belangrijke doorgaande wegen naar het dorp hier verderop afgesloten. Alleen de route via de te smalle straatjes blijft over. Al het verkeer moet via die route en zelfs als je topfit bent is het nog spannend om er heelhuids door te komen. Gelukkig duurt de ene afsluiting tot 1 december. Dan is die belangrijkste route (na maanden en maanden) weer open.

Vanmiddag ga ik ook naar de verjaardag van een vriendin van het eerste uur. Ik weet nog dat ik hier twee weken woonde en door het winkelcentrum liep. Ik voelde me compleet ontheemd. Van de mooie Betuwe naar de drukke randstad was zo ingrijpend. Ik keek hier en daar wat in een etalage en zag mensen achter me langs rennen en hollen. Tot er iemand naast me stilhield. Een wildvreemde vrouw. Wat een mooie jas is dat zeg! Sta jij er ook naar te kijken, vroeg ze me? En dat alles in onvervalst Betuws. Hoe. leuk. was. dat? Ze bleek hier al jaren te wonen en herkende veel van mijn verhaal. Bel me eens zei ze, dan drinken we koffie. En eh.... dat meen ik hoor, zei ze nog.

Ik belde, we dronken koffie. Aten een broodje samen. Deden wat leuke dingen zo nu en dan. Gingen weg, bleven thuis, spraken over de Betuwe (vooral in het voorjaar hebben we heimwee). We deelden en delen lief en leed. Er is verdriet, er is vreugde. En ook al zien we elkaar maar een paar keer per jaar (ze woont in de zomer ergens anders) het is altijd goed. We raken nooit uitgepraat. Hoe fijn is dat? Een vriendschap met een gouden randje. We vierden haar verjaardag met koffie en taart en bloemen. En het voelde weer zo goed. Van haar huis naar de therapie was maar 300 meter en dat kon ik dus lopen. Door de stromende regen want dier regen, daar kwam geen einde aan. Na afloop werd ik opgehaald en veilig thuisgebracht door mijn chauffeur van de dag :-)