Zondag 24 december. De dag voor kerst. Een zondag. Op zondag laat ik hier normaliter altijd een plaatje van hugs 'n kisses zien maar vandaag niet. Tussen de winterse plaatjes uit mijn verzameling oude ansichtkaarten door vertel ik jullie wat over deze bijzondere zondag. Many moons ago......
.... werd ik op een koude winterochtend (eerste kerstdag) wakker en nam mijn vader me mee naar de grote slaapkamer. Daar lag mijn mama maar ze zag er die dag zo anders uit. Mama had geen dikke buik meer. Toen ik dat zei, vertelde ze me dat ik maar in het wiegje moest kijken. En dat deed ik. In het wiegje lag een kleine baby te slapen. Het schijnt dat ik daar zo'n beetje de hele dag bij die wieg heb gestaan, zo mooi vond ik die baby. Toen mijn ouders me vertelden dat het een meisjesbaby was, vond ik dat nog leuker. Want met een zusje kon ik spelen. Hoe fijn was dat?
Het duurde nogal een poosje voor dat goed van de grond kwam natuurlijk. Die kerst was de mooiste ooit voor mijn ouders. Pas in de jaren daarna bleek het toch best gedoe te zijn om met kerst jarig te zijn. Het liep altijd een beetje door elkaar. Wij hebben thuis nooit de traditie gehad om elkaar met kerst cadeaus te geven maar dat altijd met Sinterklaas gedaan. Juist voor mijn zusje. Toen we klein waren woonden we rondom tussen de familieleden en iedereen kwam langs. Voor mijn moeder best een logistieke uitdaging denk ik nu. Want toen waren niet alle winkels in het dorp open en op zondag zeker al niet. Volgens mij hadden we in het begin niet eens een koelkast. Nou ja, ma was niet voor een kleintje vervaard en alles is goed gekomen.
We trouwden, kregen kinderen, woonden soms wel en soms niet bij elkaar in de buurt. Door ziekte en beperkte bewegingsruimte zagen we elkaar lang niet. Maar zoals jullie hier hebben kunnen lezen is ze laatst hier geweest. Samen met pa. Wat heb ik daar mooie herinnering aan. Ze is ondertussen verhuisd van het lieve huisje niet ver van de rivier de Linge naar een appartementencomplex in hetzelfde dorp. Ik was er nog steeds niet geweest. Operatie, revalidatie en de moeizame maanden daarvoor gooiden roet in het eten.
Maar nu is het er toch van gekomen. Mijn lieve chauffeur reed me er naartoe en zette me voor de deur af. Die voordeur moesten we trouwens wel even zoeken. Tot twee keer toe reden we er voorbij. In de gezellige winkelstraat wonen ze nu. Ik had niet gezegd dat we zouden komen want nu met die peesontsteking bezie ik de situatie per dag. Maar het lukte. En ik belde aan, de deur werd op afstand geopend en daar was ze. De lach op haar gezicht was onbetaalbaar. Armen wijd open en daar stond ze. Wat een welkom. Maar bij de omhelzing kwamen ook meteen bij ons allebei de tranen. Van blijdschap, ontroering, van ja... we vonden het gewoon zo fijn om elkaar weer te zien. Jij bent mijn mooiste cadeau vandaag, zei ze steeds weer.
Och toch... en nu zit ik weer met een brok in mijn keel te schrijven hier. We kregen een rondleiding door haar huisje (en dat van haar man) Echt heel klein, maar zij willen niet groter meer wonen. Ik denk dat mijn hele appartement in jouw woonkamer past, zei ze vrolijk. En daar moesten we ook weer heel erg om giechelen. Zoals ik dat met haar kan. Zo irritant voor de mensen die er bij zijn (zoals onze mannen) We dronken koffie, aten een taartje en een snackje hier en daar. En toen was de energie op. Bij haar, bij mij en gingen we terug naar huis. Met een hart en hoofd vol mooie momenten. Bij thuiskomst ging ik meteen naar bed en dacht ik met een grote glimlach terug aan de liefste van alle zussen. Morgen is het kerst. Voor mij was het dat vandaag al dankzij lief zusje :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten