Kerst...

Maandag 25 december. Eerste kerstdag. Zoals jullie uit mijn vorig blog waarschijnlijk wel begrepen hebben is eerste kerstdag eerst en vooral de verjaardag van mijn zusje. Daarnaast vieren we de geboorte van Christus deze dag. We geven elkaar nooit cadeautjes met Kerst omdat we dat met Sinterklaas doen. Iets waar we ooit als kind mee begonnen zijn bij onze ouders en daarna nooit veranderd hebben. Het is prima zo! 

Vandaag gingen we niet naar mijn zusje want dat deden we gisteren al. 150 kilometer heen en terug. Deze dag begonnen we relaxed met een lekker ontbijt. Krentenbrood met spijs (1x per jaar doen we dat) gekocht bij de beste bakker van allemaal en een koffie uit het nieuwe apparaat. Wat een fijn en rustig begin van de dag, zo temidden van alle kerstlichtjes.

We lunchten niet en vertrokken om twee uur richting het midden van het land. We waren uitgenodigd bij onze dochter. Nu iedereen een echt eigen huis heeft, ontwikkelt zich langzaamaan een nieuwe traditie. Sinterklaas vieren we hier. Kerst bij een van de kinderen. Nieuwjaarsdag wensen we elkaar alle goeds bij mijn Pa. Moeder en Vaderdag vieren we niet meer. Maar tweede Paasdag weer wel, dan komt iedereen hier voor een brunch. Het gaat op geheel natuurlijke wijze, er is geen dwang en ook echt niet van geen enkele kant. Dat is zo fijn! :-)

Eigenlijk is het ook wel fijn dat het zo duidelijk is. Dochter heeft te maken met kinderen uit een eerder huwelijk en dus een bijbehorende mama. Zoon heeft door de scheiding ook te maken met een andere agenda voor de kleine meisjes.. enz. Dan is het fijn als het hele jaar vaststaat dat we eerste kerstdag met 'ons' cluppie bij elkaar komen. Waar... is dan van ondergeschikt belang ;-) Dit keer gingen we naar de dochter. En oh wat een gastvrouw is zij. Ik herken mijn moeder in haar. Grondige voorbereiding en stressen tot het moment dat de gasten het pad oprijden. Bij ma was dat ook zo. Op het moment dat de eersten aanbelden, deed ze haar schort af, keek op weg naar de voordeur even in de spiegel, rommelde wat aan haar haar (wat altijd goed zat) en deed dan met een zwierige zwaai en een grote glimlach de deur open. Precies zo bij onze dochter. Leuk dat je dat dan weer terugziet :-)

Twee jaar geleden was ze net bevallen van haar zoontje en vierden we kerst bij haar broer. Vorig jaar wilde ze heel graag dat we naar daar kwamen en draaide ze een 5 (!) gangen menu in elkaar. Het was perfect maar voor de kleintjes was het best een lange zit. Daarom nu de bekende gourmet-maaltijd. Ik denk dat de helft van Nederland gourmet met kerst. Het is ook zo fijn voor de gastvrouw. De tafel was perfect gedekt, het vuur in de haard brandde, heel zachtjes hoorde je kerstmuziek op de achtergrond en waren we heel erg welkom. Oh, ik vergeet nog te zeggen dat we Pa ook ophaalden. Niet thuis, maar halfweg op een carpoolplaats. We hoefden maar heel even van de weg af. Superhandig! En gezellig. Ik zat lekker achterin en de mannen voor in de auto konden kletsen over voetbal, auto's en allerlei andere dingen waar mannen graag over praten ;-)

We brachten dit keer wel cadeautjes mee maar die waren voor de schoonzoon want hij was de 21e jarig en vierde dat meteen vandaag. Hij was blij met wat we voor hem meebrachten en bedankte ons uitbundig. Het is een lieve man die echt van onze dochter houdt. Je ziet het vooral in kleine dingetjes tussen de regels door. Ontroerend om te zien. Hij kan goed opschieten met mijn vader en ook dat is leuk om te zien. Pa voelde zich geen vijfde wiel aan de wagen maar juist erg welkom.

Net als wij, wonen ook zij in een oud huis. Dat soort huizen is op zijn best als er veel mensen in zijn. Zoon en de kleine meisjes maakten het feestje compleet en helemaal was het leuk dat ook de moeder van de schoonzoon haar opwachting maakte. Een generatiegenote van mijn vader. Die hadden zo hun eigen feestje want e i n d e l i j k konden ze ongehinderd over de goeie oude tijd praten :-)))) Nee, grapje hoor! Het was gewoon gezellig. We aten een hapje, dronken een sapje en reden daarna door de donkere avond weer terug naar de carpoolplaats. Gelukkig stond de auto van Pa er nog. We namen afscheid en wachtten even tot hij wegreed. Een grote armzwaai door het open dak en weg was ie.
-
Samen reden we verder naar het westen, naar huis. Ondertussen luisterend naar de radio. Ook de Top 2000 is onderdeel van de traditie aan het worden. Nog geen uur geleden waren we er vlakbij in de buurt, nu luisterden we er naar onderweg in de stille avond. Woorden waren niet nodig. Af en toe zong een van ons zachtjes wat woorden mee. Het was fijn. Het was goed..... wat is er veel om dankbaar voor te zijn.....