Zo aan het eind van het jaar ben ik wat aan het opruimen hier en daar. Niet alleen in huis maar ook hier op het blog. Het was een rommelig blog-jaar en er zijn hier en daar wat vragen onbeantwoord gebleven. Soms ook heb ik jullie dingen toegezegd en ben ik die vervolgens niet nagekomen. Daarom
bedacht ik de rubriek ' losse eindjes'. Zodat we straks het jaar opgeruimd af kunnen sluiten :-)
24 Januari bijvoorbeeld vroeg ik me af waar mijn schaatsen gebleven waren. Die heb ik weggegeven aan mijn dochter. Toen zij er niet meer in kon, zijn ze naar een nichtje gegaan en daarna weer naar een ander nichtje. Daarna waren ze versleten.
26 Januari beloofde ik zoveel mogelijk bij jullie op visite te komen en op jullie blog te komen lezen. Daar is in de praktijk te weinig van terecht gekomen. Als ik er was liet ik een reactie achter. Ik las nooit zomaar zonder commentaar te geven. Ik ga proberen om in het nieuwe jaar wat vaker langs te komen. Ik sprak zelf op 1 januari de wens uit dat mijn blog een plek zou zijn waar je graag op visite zou komen. Die wens is in ieder geval wél uitgekomen. Wat fijn dat er zo veel mensen mijn blogjes lezen. Ik krijg veel reacties op wat ik schrijf. Niet altijd onder het bericht zelf, maar via andere wegen komt het tot me. Ik ben er soms echt door geraakt. (tinekehendrikse@hotmail.com)
14 februari sprak ik in een nogal emotioneel bericht de wens uit om afscheid te nemen van de energievreters. Dat is gedeeltelijk gelukt, sommige mensen spreken toch een andere taal. Na september (de operatie) ging het als vanzelf. Toen had ik alle energie nodig om te herstellen. De mensen waar ik op 14/2 over sprak willen aandacht en als je ze die niet geeft (door wat voor reden dan ook) verdwijnen ze van de radar. Ik mis ze niet.
10 Februari liet ik de roze slinger zien en ik vroeg me af waar die naartoe gegaan was. Shame on me... ik zie die slinger namelijk twee keer per jaar. Als de kleine meisjes hun verjaardag vieren. O o, ik ben toch ook een oma van niks. Het grappige is wel dat de slinger dus altijd met de achterkant naar voor hangt. Elke keer zeg ik er wat van en volgende keer hangt ie weer zo. Ach, wat maakt het uit.
In Maart, ik weet niet meer precies wanneer maakte ik het verschil tussen vrienden en kennissen. Ik heb dit jaar weer nieuwe kennissen gekregen en ben wat vrienden kwijtgeraakt aan de dood. Dat is lastig en moeilijk maar ik heb vrede mee. In het nieuwe jaar zal ik onderscheid blijven maken tussen vrienden en kennissen. Het is misschien wat ouderwets maar ik voel me er toch prettiger bij.
13 maart zou het piratenschip op reis gaan naar Zuid- Afrika. Op het allerlaatste moment ging dat niet door maar toen was het blog al geschreven. Het staat hier nog steeds boven te wachten op iemand die het mee wil nemen. Tot die tijd spelen de meisjes er mee als ze hier zijn.
16 maart werd onze kleinzoon geboren. Ik heb hem nog steeds niet kunnen knuffelen. Het staat heel hoog op mijn verlanglijstje. Intussen is bekend geworden dat hij in de zomer van 2018 een broertje of zusje gaat krijgen. Misschien is dat een mooi moment om dan zelf het piratenschip te gaan brengen? Ik hoop dan weer aardig pijnvrij te zijn. We zullen het zien :-) Tot zover het eerste deel van de losse eindjes. Dagdag! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten