In mijn vorig blog verteld ik dat ik Toon een beetje kwijt was geraakt, maar ik heb hem weer gevonden hoor. Alle boekjes/ boeken met versjes liggen hier naast me op tafel terwijl ik schrijf. En lees en verdwaal in zijn woorden en daar weer van geniet. Daarom nog een versje van zijn hand. Omdat ik vind dat hij niet vergeten mag worden, daar was hij namelijk te bijzonder voor. Dit versje heet: Ik leef..
'Ik leef" zei ik, 'ik leef'
en ik hoorde dat ik het zei,
paar plotseling dacht ik: 'nee, niet ik,
maar er leeft 'iets' in mij...'
Het is dat wonderlijke iets,
dat zorgt dat ik besta
en ik? nou ja, ik ben er wel,
maar ach...ik kom en ga.
Want als mijn 'tikje' niet meer slaat,
dan staat mijn 'ikje' stop,
maar het grote iets, dat blijft en blijft,
het 'iets' dat houdt niet op.
En of ik zing of fluit of fiets,
rechtop zit in mijn bed,
ik voel van binnen steeds dat 'iets'
mij in beweging zet.
Toon Hermans
Uit: groot versjesboek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten