En dan schrijf ik nu voor het laatst in 2017 een verhaaltje hier. 365 zijn het er in totaal geworden. Net zoveel dagen als er in het jaar waren. Het schrijven ging met horten en stoten maar het lukte. Het was fijn dat jullie hier zo trouw kwamen lezen en meeleefden met alles waar ik mee te maken kreeg. Ik hoop dat jullie het fijn vonden om hier zo af en toe langs te komen en in gedachten even aan wilden schuiven aan de tafel in de keuken. Koffie en thee erbij en wat praten over de dingen van alle dag. Dank jullie heel hartelijk voor alle lieve beterschapswensen, mooie kaarten, bloemen en andere cadeautjes. Ik waardeer het zeer.
2017 was een jaar waar veel verdriet werd verwerkt en waarin de pijn bleef. In het hart en in het lijf. Maar er gebeurden ook heel speciale dingen dit jaar. Wie had 1 januari kunnen denken dat ik nu hier zou zitten met twee nieuwe knieën? Het is toch niet meer dan een wonder? Er is wat tegenslag nu maar wat ben ik al dankbaar dat ik zover mocht komen.
Dankbaar ben ik ook voor alle lieve mensen die ik tegenkwam dit jaar. Ik heb vooral van de gewone gesprekken genoten. Eén op één van mens tot mens. Er was oud verdriet in 2017, er kwam nieuw verdriet bij. Mensen gingen voorgoed van hier weg maar ook kwam er weer nieuwe mensen voor terug. Het was een jaar van verdriet; van tranen. Maar ook was 2017 een jaar van hoop, van geluk, van dankbaarheid en van liefde. En is dat laatste niet het allerbelangrijkst? Voor nu sluit ik het blog af. Hier is het jaar voorbij. Dagdag! ;-))
Geen opmerkingen:
Een reactie posten