In de vroege middag van de laatste dag van het jaar 2017 kijk ik achterom en lees ik terug wat ik zoal schreef hier op mijn blog. Bij het nalezen bestond de behoefte om hier en daar wat dingen aan te vullen, vragen te beantwoorden en voorzichtig vast wat naar het nieuwe jaar te kijken. Daarvoor bedacht ik de rubriek losse eindjes... Dit laatste losse eindje begint bij het blog van 5 augustus en eindigt bij de dag voor de operatie. Daarna werd alles anders. Ik heb nog niet genoeg afstand genomen om daar wat van te vinden of om terug te komen/aan te vullen op wat ik daar schreef omdat ik nog midden in het proces zit.
5 augustus: ik vertelde over mijn wereld die steeds kleiner werd en hoe het zou zijn zonder pijn. Ik kan die vraag nog steeds niet beantwoorden want de pijn is heviger dan ooit en mijn wereld werd, in de weken na de operatie, nog veel kleiner. Ik zag alleen de hal en een stukje van de trap. Ik ben blij dat ik dat (en dat zei ik al eerder in andere blogs) niet wist wat me te wachten stond.
22 augustus: fietsen op mijn oude fietsje..... het is er nog niet van gekomen. Fietsen op de home trainer lukt af en toe. Ik fiets nu vooral op het fietsje met alleen de wielen van de therapeut. En dat gaat ook maar nèt. Wel loop ik elke dag langs de fietsenmaker ;-))
Ik speelde in datzelfde blog ook met de mogelijkheid om tijdens de revalidatie de kat na te breien die ik kocht op weg naar de kapper. Ook dat heb ik nog niet gedaan en ik denk ook niet dat het er van gaat komen. Maar.... zeg nooit nooit. Ik brei al weer wel een en ander en dat is ook alvast weer een stap in de goede richting. In de eerste weken na de operatie had ik daar totaal geen zin meer in. Op een gegeven moment ben ik gewoon maar begonnen.
Er lag een winkelwagentje van de nieuwe supermarkt in de slotgracht/ sloot. Het werd er uit gehaald, afgespoeld en voor het huis neergezet. Een telefoontje naar de supermarkt in het dorp leverde niks op. Een mail naar het hoofdkantoor ook niet. Het werd niet opgehaald. Nu staat het al weer een paar maanden achter het huis en spelen de kleinkinderen er mee. Als ik weer goed ter been ben, rijd ik het er wel een keer naar toe en zet ik hem terug in de rij.
Ach, en dan was daar het bericht van de laatste handletterkaart op zondag. Ik vond dat een leuk project maar ik liep niet over van talent. Misschien omdat ik linkshandig ben? Of heeft dat er niks mee te maken? Ik kan in ieder geval geen naar rechts overhellende letters schrijven. En naar links overhellende letters zien er altijd zo mal uit. Misschien dat ik er later, als ik er echt tijd voor maak, wel weer een paar kaarten getekend zullen worden. Misschien ook niet. Na de zelfgetekende kaarten was het behelpen met de kaarten van hugs 'n kisses. Niet dat ze niet mooi genoeg waren. Het was even zoeken naar een nieuw project maar ik denk dat ik voor het komend jaar iets leuks gevonden heb om te plaatsen op zondag. Of vertelde ik dat al eerder?
28 augustus de wereld met en zonder wielen duurt voort. Ik word er wel steeds handiger in en kan nu zelfs een deur openen, razendsnel de rollator naar binnen duwen (voor de deur weer dichtvalt) en naar binnen stappen. Sommige winkels blijven een probleem. Een van de boekwinkels in het dorp bijvoorbeeld heeft de boel zo vol staan dat ik bijna niet bij het tijdschriftenrek kan komen. Dat is vervelend maar wel weer gunstig voor de portemonnee.
Van het besluit om de mogelijkheid tot reageren uit te zetten op het blog is het vooralsnog niet gekomen. Ik speel nog steeds wel met de gedachte omdat de meeste reacties toch al via een andere weg tot me komen (tinekehendrikse@hotmail.com) Misschien dat ik het op een goede dag toch doe. Dat merk je dan vanzelf wel. Kom ik bij jou op visite, dan zal ik in ieder geval een reactie achterlaten. Ook dat is een al eerder genomen voornemen. Vaker op visite komen bij iedereen.
Ik kreeg in die tijd best wel eens een nare mail. Nadat ik 'dreigde' te delen hier in het openbaar was het voorbij. Prima toch?
De olieproeverij van de olijfbomen van Kees uit Egypte is inmiddels geweest. Jan de bakker heeft zijn olie inmiddels maar de olie van kok Leonard staat hier nog. Die is vreselijk druk met van alles en nog wat. Misschien vindt hij in het nieuwe jaar een gaatje. Anders ga ik het zelf gebruiken, ha! Kees is inmiddels weer in Nederland voor Kerstmis en Oud&Nieuw. Hij heeft beloofd nog een keer langs te komen voor hij weer naar de oase gaat.
12 september werd ik door fysiotherapeut Nico gewaarschuwd om niet te fanatiek te zijn in de voorbereiding naar de operatie. Na die tijd zei hij me dat ook nog. Had ik naar hem geluisterd, dan zat ik nu niet in deze situatie. Of misschien ook wel. Of niet en was er iets anders geweest. Het maakt niet meer uit, maar ik vond het grappig om terug te lezen dat er een waarschuwing was destijds.
20 september schreef ik over de Haagse Heren. Daar moest ik nog even goed over nadenken. Welke heren waren dat dan? Na een poosje begon het te dagen en samen met de man, kon ik het verhaal terughalen. Het verdient een blogje in het nieuwe jaar. Het is te leuk om het jullie te onthouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten