Tegenslag...

Maandag 4 december. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben niet in goeden doen op het moment. En aangezien ik hier het eerlijk verhaal wil vertellen schrijf ik het op zoals het is. Allereerst zijn daar de 'nieuwe' buren. Zij gooiden drie mooie oude huizen plat om er één groot huis voor terug te bouwen. Hun goed recht, maar wat zonde van het karakter van ons oude straatje. Gelukkig staat het huis naast dat van de buren en heb ik er niet direct zicht op. Dat ze de zonder aarzelen de oude kastanjebomen kapten, vind ik nog steeds verschrikkelijk verdrietig. Maar ook dat is hun goed recht. Nieuwe buren mogen zelf weten wat ze doen en hoe ze het doen. Het huis is, na een jaar bouwen, nu bijna af. Met kerst willen ze er wonen. En nu wordt alles op alles gezet om dat voor elkaar te krijgen. 

 En waar tot nu toe iedereen in dit kleine straatje rekening met elkaar hield, hebben nieuwe buren daar lak aan. De hele straat staat vol werkbussen. Alleen de tuinmannen zijn al met drie werkbussen. En die zetten ze, zoals je hierboven op de foto ziet, gewoon aan de achterkant van het huis op het trottoir. En daar ben ik bijna onderdeel van een ongeluk geweest. Ik kwam van rechts (vanuit mijn huis) en liep met de rollator op het trottoir. Omdat de bussen er stonden moest ik uitwijken naar het fietspad. Ik keek goed of er iets aankwam en liep toen het stukje op de weg. Ineens kwam daar uit de wijk (op de foto niet te zien maar ongeveer rechts in het midden op de foto) een brommer. Die daar niet mag rijden maar dat terzijde. Hij zag mij wat laat en week uit naar de rijbaan. Maar daar reed juist een auto met best wel hoge snelheid. Die schrok van de brommende jongen en week uit naar de de tegenoverliggende weghelft waar dus net een vrachtwagen aankwam. Het ging maar nèt goed. Hevig geschrokken ben ik maar omgedraaid en naar huis terug gegaan. How fragile we are.... Nieuwe buurman, of de werkmannen hier op aanspreken heeft geen zin. Want er zijn gewoon teveel bussen en ze weten ze gewoon nergens anders te parkeren. (op het moment van schrijven tel ik 13 (!) bussen en 6 (!) gewone auto's.

Hier de situatie aan de voorkant van het huis. Je kunt mijn huis nog net zien aan het eind rechts. Dit is dus hoe groot het straatje is. En waar het normaliter al passen en meten is, zijn er nu helemaal geen parkeerplekken meer te vinden. En dit met die stenen voor de tuin, duurt al meer dan een week. Gelukkig is het achter ons huis nu minder druk doordat de andere weg weer open is, maar ik zal zielsblij zijn als alle drukte aan de voorkant ook weer voorbij is. Dit is geen doen zo. Zo ook niet vanmiddag toen ik naar therapie ging. Voor het eerst weer zelf met de auto. Ik was best nerveus maar wilde het toch proberen. De man had de auto al de goede kant op gezet ;-) en de stoel in de goede stand ;-) zodat ik alleen weg hoefde te rijden. Op het moment dat ik dat wilde doen, kwam er net weer een enorme vrachtwagen de straat inrijden en stopte dus recht voor mijn auto. Ik kon er niet meer langs. En waar ik dus met pijn en moeite (letterlijk) me in de auto had gezet, moest ik er nu weer uit om de chauffeur vriendelijk te vragen of hij even iets door kon rijden. Die man kon er ook niks aan doen natuurlijk. Ik stapte weer uit, vroeg hem of hij... nou en toen kreeg ik de wind van voren. Of ik niet heel even kon wachten, mensen hadden tegenwoordig alleen maar haast, of ik niet wist hoe hij zijn best moest doen om alle auto's (aan twee kanten geparkeerd) mis te houden, enz enz. Ik was werkelijk in tranen.... het voelde zó oneerlijk. Voor het eerst in tien weken wilde ik mijn eigen straat in mijn eigen auto uitrijden. Iets wat toch al zo moeizaam ging allemaal... en dan dit. Gelukkig ging hij al mopperend een stukje achteruit, maar zó weinig dat het maar net ging. Ach toch.... Ik reed weg maar alleen omdat ik me niet wilde laten kennen en omdat de man niet thuis was en ik toch naar therapie moest.... wat een toestand.

Ja lieve mensen, het is een groot tranendal hier op dit moment. Ik kan er niks aan doen. De werkmensen ook niet. Die chauffeur ook niet maar het is dan zo'n samenloop van omstandigheden die je de das omdoet. Op de foto hierboven zie je, net voor de bus, het huis aan de andere kant van het water. Rechts zie je nog een stukje van de witte brug. Ik dat huis woont een oud echtpaar. De vrouw is heel erg lief. Echt zo'n schat van een mens. Altijd maakte ze even een praatje en ze werkte graag in de tuin. Zij is overleden nu en het deed me zo'n verdriet dat zelfs tijdens de condoleance aan huis de mensen die kwamen, niet eens fatsoenlijk konden parkeren en hun blijken van deelneming moesten overbrengen in een soort van kakofonie van bouwgeluiden. Ook dat is een toevallige loop van omstandigheden maar toch... Rekening houden met elkaar ging ons altijd goed af hier in de straat en nu door een nieuwe bewoner is alles ineens anders. Is dat de macht van het geld? Of is het gewoon onfatsoenlijk? Of lomp? Of egoïstisch? Een van de buren heeft geprobeerd een gesprek met de nieuwe bewoner aan te knopen maar kreeg de kous op de kop. De rest laat het maar over zich heen komen. Politie en gemeente doen ook niks helaas.

Met veel pijn en moeite reed ik naar therapie. Ik stapte uit en wachtte in de wachtkamer tot ik aan de beurt was. Daar vertelde ik dat ik zoveel pijn had de laatste dagen. En dat, terwijl het de laatste twee weken juist zoveel beter ging. Misschien heb ik me te druk gemaakt afgelopen week zei ik. Misschien heb ik toch weer niet goed naar mijn lichaam geluisterd, zei ik. Misschien toch maar wat meer rust pakken, zei ik. Maar dat zei de therapeut niet. Die zei wat anders. Maar daarover in mijn volgend blog meer. Na therapie reed ik voorzichtig weer naar huis. Alles ging goed, tot ik thuis in de straat aankwam en nergens kon parkeren. Zelfs niet voor mijn eigen hek op de dam. Ten einde raad heb ik de auto maar op de oprit van de buren aan de overkant gezet en ben daarna huilend naar huis gelopen. Ik wist het werkelijk niet meer. Ik dronk kamille thee om rustiger te worden en na en uur vertrokken de eerste werkbussen en kon ik de auto van de oprit bij de overburen weghalen. Pfft, wat een opluchting was dat. Ik ben de rest van de dag wiebelig gebleven. En huilerig. Toen ik naar bed ging en voor het slapengaan mijn zegeningen wilde tellen bleef het angstig stil. Soms heb je van die dagen. Eigenlijk stelt het helemaal niet zoveel voor maar als de dingen op het verkeerde moment bij elkaar komen heeft het best een impact op je. Gelukkig is er steeds weer een nieuwe dag, met nieuwe kansen.