Woensdag 13 december. Vorig jaar had ik bij de datum van vandaag geschreven dat mijn schoondochter jarig zou zijn. Dat is ze nog steeds.... alleen is ze inmiddels mijn schoondochter niet meer. En dat is na al die jaren best raar. Ik kan er niet aan wennen. Maar zo gaat dat. Als je zoon en schoondochter het niet meer met elkaar kunnen vinden dan houdt het voor jou ook op. Zeker als je weet dat ze je zoon (al dan niet terecht) veel verdriet heeft bezorgd en dat je daar als moeder ontzettend veel zorg om gehad hebt. Hij heeft zich inmiddels wonderwel herpakt en hoewel ze niet meer bij elkaar wonen, houden ze allebei veel van hun kleine meisjes. En precies daarom kon ik haar vandaag toch van harte feliciteren met haar verjaardag en haar recht uit mijn hart alle goeds toewensen voor het nieuwe jaar. Want hoewel geen schoondochter meer, ze is nog wel steeds de moeder van mijn kleinkinderen :-)
Vorig jaar waren er al veel zorgen in en om het huwelijk deze tijd. Niet alleen bij deze zoon, maar ook was dat het jaar dat mijn moeder was overleden en er veel aandacht ging naar mijn oude schoonmoedertje. Ik kan me niet eens meer herinneren dat ik er zelfs maar aan dacht om het huis te versieren. Maar dit jaar was dat anders. Na de mindset besloot ik er toch aan te beginnen en maar te zien hoever ik zou komen. Ach en als ik dan de dekenkist opendoe. De kist die in de gang staat, onder het schilderij van Ramses. De kist vol kerstspullen. Dan vliegen je ook de herinneringen weer om de oren. Is het de tijd van het jaar? Is het mijn gemoedstoestand van dit moment? Is het de oude dag? Of het eind van dit jaar waarin zoveel gebeurde? Ik ben zo melancholiek als .... ja wat eigenlijk?
Ik begon er mee om alles op de grote tafel te zetten. Daarna was het tijd voor een koffiepauze. Ik moet echt heel goed doseren nu. Qua energie. Na de koffie zocht ik het trapje met de twee treden en kon ik precies de ballen aan de kroonluchter hangen. Ik sprak hier eerder over traditie. Misschien is dit wel een nieuwe traditie want zolang we hier wonen begin ik altijd met het versieren van de kroonluchter. Het lukt me alleen niet om er een goede foto van te maken. Er is altijd ergens verkeerd licht. Maar goed, dat maakt niks uit.
Muziek aan en versieren maar. Heel langzaam, heel rustig, met aandacht en mezelf de belofte gevend dat ik elk moment zou kunnen stoppen en dat het dan ook goed genoeg zou zijn. Dat was het plan, maar ja... zo werkt het niet bij mij. Als ik begin, wil ik door. Gelukkig belde mijn zusje en kon ik stoppen. Ben je aan het oefenen vroeg ze me... je bent zo aan het hijgen ;-) Nee ik ben bezig met de kerstversiering, antwoorde ik. Haha! Nou je klinkt niet gezond hoor, zei ze weer. En meteen er achteraan.... zullen we even koffiedrinken? Ja gezellig, zei ik terug. Mijn zusje en ik wonen niet bij elkaar maar we drinken toch regelmatig een 'bakkie' samen. Dan zijn we aan de telefoon en zetten we tegelijkertijd de koffiepot aan. En vertellen we wat we er voor lekkers bij eten, oh oh! :-)
Omdat we allebei wat in de lappenmand zitten, begonnen we het gesprek daarover. Daarna ging het al snel weer over allerlei andere dingen. Ook haalden we herinneringen op aan vroeger. Aan de rituelen van onze moeder. Zij wist er nog een paar te noemen die ik alweer vergeten was. Wat is dat toch fijn als er iemand is die jou al zo lang kent. Waar je eindeloos mee kunt delen en weet je nog... zeggen. We kletsten nog wat tot haar echtgenoot thuiskwam. Daarna was het al weer tijd voor de avondmaaltijd. Tijdens het klaarmaken daarvan had ik nog napret want steeds schoot me weer wat nieuws in gedachten van vroeger. Wat heb ik toch een ongelooflijk fijne jeugd gehad in dat kleine dorp, weggestopt achter de hoge rivierdijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten