Inhalen en zo...

Vrijdag 1 december. Soms wordt me gevraagd of ik het niet zwaar vind om elke dag te bloggen. En daar kan ik eerlijk op zeggen dat me dat niet zwaar valt. Het lukt me niet altijd om in de tijd te schrijven. Daar bedoel ik mee dat ik bij verdriet of narigheid of zoals nu tijdens de eerste weken van de revalidatie een zekere afstand in tijd moet hebben om er over te kunnen vertellen. Zeker nu mijn hoofd nog zo langzaam werkt, is dat fijn. De laatste weken ging het beter en kon ik er een paar blogjes per dag online zetten. Daar had ik dan weer geen enkele moeite mee. Ik merk dat ik, naarmate de operatie langer geleden is, ik wat meer in de tijd kan gaan schrijven. Ik merkt dat het zelfs wel eens zou kunnen zijn dat ik helemaal bij ben voor het eind van het jaar. Het was mijn voornemen om elke dag wat te posten en als je over het jaar bekijkt zal dat gelukt zijn. Ik had in januari, toen ik het plan verzon, niet kunnen denken dat e.e.a. zo in een stroomversnelling zou raken en mijn leven zo'n andere wending zou nemen.

In deze fase van het schrijven heb ik de dingen die ik wil vertellen zelfs een beetje in de wachtrij staan. Woensdag vertelde ik over de verjaardag van schoonzus Els en het bezoek over andere schoonzus Els en bleef er geen ruimte over voor het verhaal van Koperen Kees. Maar dat verhaal vertelde ik dus gisteren maar toen had ik eigenlijk willen vertellen over de verjaardag van Kleinzoon. Die ook al weer twee is geworden. Ik stuurde hem een kaart en hij vierde zijn feestje bij de opvang. Hij heeft ons dus niet gemist. Zondag a.s. vieren we zijn verjaardag!

Gisteren vierde ik ook dat het tien weken geleden is dat ik geopereerd werd. Tien (!) weken alweer. Ongelooflijk hoe snel het allemaal gaat. Gisteren bespraken we tijdens therapie de voortgang van e.e.a. Tot hoever ik ben gekomen, wat me nog te wachten staat, dat soort dingen. Ik blijf het zwaar vinden maar ik heb er aan de andere kant veel baat bij. Het lopen gaat beter en ziet er mooier uit. De spieren worden langer en sterker. De pezen geven niet meer zoveel problemen. Ik word niet meer zo vaak wakker van de kramp die zo'n pijn doet. Het evenwicht wordt beter en hoewel de knieën eerst verschillend herstelden is het nu zo dat de linkerknie een beetje aan het inhalen is en ik dus niet steeds meer omval. Over twee weken ga ik weer naar het ziekenhuis voor een nieuwe controle en zal dan ook daar de voortgang bespreken. Er is nog steeds veel contact tussen ziekenhuis en therapeut. Het komt dan ook niet veel voor dat er twee knieën tegelijk voorzien worden van een prothese.

Ik wilde jullie ook nog vertellen dat ik twee nieuwe cakeblikken kocht. Niet alleen de oven doet gewoon waar hij zin in heeft, ook mijn cakeblik was aan vervanging toe. Eigenlijk waren die blikken steeds aan vervanging toe en ik was er een beetje klaar mee, met die 'goedkope' dingen. Daarom deed ik dit keer een diepte investering en na therapie reden mijn chauffeur en ik naar de kookwinkel hier in het dorp. Zij heeft kennis van zaken en geeft veel product-informatie. Uiteindelijk bleven twee blikken over. Eén standaard cake bakblik met anti aanbak laag en een zelfde blik wat je dus uit kunt schuiven. Je kan het dus groter maken. Langer moet ik eigenlijk zeggen. Wél een bakpapiertje onderin leggen, zei de mevrouw, anders lekt het er doorheen en dat wil je niet. Kijk, daar heb je wat aan. Ik kocht beide blikken en heb ik het standaard blik inmiddels een goede cake kunnen bakken. Hoera! 

-

Hoe vinden jullie de plaatjes die ik vandaag liet zien? Mijn vader gaf ze aan me. Ik heb weer een poëziealbum en hij vond nog plaatjes ergens in een lade. Wil jij ze, vroeg hij? Ik zei: graag. Want niet iedereen die in het album schrijft heeft zelf nog poezieplaatjes in huis. Ik doe er altijd een paar los in het album en soms wordt er gebruik van gemaakt. Voor de foto legde ik er een paar in een groepje bij elkaar. Ik ben dol op het maken van deze 'collages'. Ze worden zoveel leuker als je ze in een groepje bij elkaar ziet. Zo, dit was het weer voor dit keer. Tot latersssss! ;-)