Hoe nu verder...

Dinsdag 12 december. Net als je jezelf dan belooft om het niet meer over je 'narigheid' te hebben word je er toch weer in alle hevigheid mee geconfronteerd. Zo ook vandaag. Ik ontkwam er niet aan. Pijn bij het opstaan. Pijn de rest van de dag. Elke dag. Elk moment van de dag. Wekenlang bracht de man me naar de therapeut (hoe lief) maar de laatste keren ging ik zelf. Want het ging wat beter. Maar nu niet meer. Nu ging het slechter, was de man niet thuis en was het ook nog eens 'slecht' weer. Ik ging met lood in de schoenen naar het dorp hier verderop, glibberde de parkeerplaats op en stapte vervolgens uit om naar de praktijk te lopen.

Wat was ik blij dat ik heelhuids de deur bereikte. Ik veegde de voeten zo goed als mogelijk. Daarna nog een keer binnen op de mat met de dweil er omheen. Die was daar voor de zekerheid neergelegd. Je bent bij een therapeut of niet toch? :-) Alle hindernissen werden genomen en ik was blij dat ik even   kon herstellen van alle avonturen voor ik aan de beurt was. Ik keek eens rond en maakte wat foto's van de kerstversiering hier en daar. Een goede fysio hoeft nog geen groot decorateur te zijn, toch? :-)

Ik was aan de beurt en wilde opstaan. En toen ging het alsnog mis. Wat er precies gebeurde weet ik nog steeds niet maar ik viel de goede man min of meer in de armen. Och hemel toch! Die arme ziel! Gelukkig ving hij me behendig op. Was het randje van mijn schoen niet goed droog en gleed ik uit op de gladde vloer? Misschien was het dat. Of zakte ik gewoon door mijn knieën? Dat heb ik ook bij tijd en wijle. Dan houdt een van de twee er gewoon mee op. Gelukkig mocht ik eerst naar de behandelkamer voor een 'goed' gesprek van hoe nu verder. Daarna kreeg ik twee pleisters om de knie. Dat helpt bij de ondersteuning en ontlast de pezen een beetje.

Het hoe nu verder gesprek verliep constructief. Lichte oefeningen die ik thuis kan doen en nu ging oefenen in de oefenzaal. Verder doorgaan met ontstekingsremmers, extra controle in het ziekenhuis en tot slot nog een massage om het vocht langs de gewrichten wat weg te laten gaan. Na een half uur mocht ik de reis naar huis weer aanvangen. En ja... ik was blij weer thuis te zijn. Vanwege het gerommel aan mijn gewrichten deed het weer extra pijn en sliep ik weer slechter dan ooit. Daar word je toch zo moedeloos van. Maar dat heb ik hier al honderd keer verteld. Dat is nu wel bekend. Vrijdag voorlopig voor het laatst. Ik moet er nog even aan wennen....