Pech...

Dinsdag 5 december. Enigszins hersteld van de schok van gisteren, probeer ik de draad vandaag weer op te pakken. Want dat is zoals het steeds weer gaat in het leven. Je hebt tegenslag maar je weet dat er ook weer een periode zal komen dat het je beter zal gaan. Na een langdurige periode van pijn en ongemak voorafgaande aan de operatie, de pijn tijdens de operatie en daarna gedurende de revalidatie in de eerste twee maanden mocht ik langzaamaan ervaren dat het de goede kant op ging. De pijn werd minder, ik werd meer mobiel met als voorlopig hoogtepunt het zelfstandig naar therapie gaan met mijn eigen auto gisteren. Met enige hindernissen van buitenaf maar toch.. 

Maar in plaats van de stijgende lijn vast te houden voelde ik me die steeds meer ontglippen. Ik weet dat eerst aan het feit dat ik te druk was met de dingen van de dag. Ik weet van mezelf dat ik slecht ben in het luisteren naar mijn lichaam. Te lang heb ik in de overlevingsstand gestaan en moest ik doorgaan van mezelf en dat is lastig om af te leren. Ik weet ook dat het een drukke week was, afgelopen week. Zou het daar aan liggen vroeg ik de therapeut. Nee zei hij, dat is het niet. Zou het dan toch weer de reuma zijn die me parten speelt? Het weer is zo slecht geweest. Koud en nat? Nee, ook dat niet, zei de therapeut weer. Je hebt last van iets anders. Ik had het graag verre van je gehouden maar je hebt last van een Jumpers Knee. Aan beide kanten. Nog nooit had ik daar van gehoord. Jullie wel? Na een bezoek aan de huisarts, die de diagnose bevestigde, ging ik voor een second opinion naar het ziekenhuis. Ook daar werd deze diagnose gesteld. Verslagen voelde ik me. Ik wist het even niet meer. Als je zo lang pijn hebt en dan eindelijk geopereerd kan worden dan ben je zo gelukkig.

Als je daarna therapie volgt en heel trouw de oefeningen volgt ook al doen die pijn... Als je dan ziet dat het zijn vruchten afwerpt en je merkt dat je sterker wordt. Als je je leven terug begint te krijgen, ja, dan kun je alleen maar dankbaar zijn. En dat ook zeggen tegen je therapeut. En dat deed ik. Maar als je je dan daarna steeds slechter voelt en deze diagnose gesteld wordt, dan weet je het even niet meer. Een jumping knee komt vaak bij sporters voor. Het is een overbelasting van de kniepees. Die zit tussen je knieschijf en je scheenbeen. Eigenlijk zorgt die pees er voor de kracht van je spieren op je bot over te brengen. Het begint er mee dat de knie stijf is, maar ja, dat is logisch als je net geopereerd bent. Ik dacht niet dat dat iets anders zou kunnen zijn. Daarna kreeg ik last tijdens het belasten (vooral tijdens therapie) maar dat trok later weer weg als ik rust nam. Ook dat klinkt toch niet zorgelijk. Tenminste niet in mijn ogen. Het hoorde volgens mij bij het proces van steeds een stapje beter. Maar toen ging de pijn dus helemaal niet meer weg. Overbelasting, repeterende bewegingen en nu dus flink ontstoken. Het gaat lang duren voor er verbetering gaat komen. Kniepezen genezen over het algemeen moeizaam omdat er weinig bloed doorheen gaat. Ik moet denken aan maanden i.p.v. weken.

Behandeling is mogelijk. Koelen met ice- packs ( drie keer per dag) en fysiotherapie. Maar daar is het juist ontstaan en dat maakt het moeilijk voor me. Ik had een blind vertrouwen in de dokter die me opereerde en me mijn leven terug gaf. Dat ik wat druk was de afgelopen week heeft er dus niks mee te maken. Het zijn de repeterende bewegingen die me schade brachten. Te zwaar belast. Ik deed dus dingen waar ik nog niet aan toe was. Het had me bij iedere therapeut kunnen gebeuren en dat houd ik mezelf ook voor. Hij heeft nog nooit een patiënt gehad waarbij beide knieën in een keer geopereerd zijn. Er is dus weinig expertise. Ook dat houd ik me voor. Ik liep best een stukje voor op de andere patiënten die aan 1 knie waren geholpen. Ook dat vond ik niet raar. Maar toch.... Heb ik een te hoge pijngrens ontwikkeld? Heb ik niet op tijd aangegeven dat het echt pijn deed? Heb ik het niet op de goede manier aangegeven en is het door de therapeut niet opgepakt? Ik weet het niet. Het heeft geen zin om me er het hoofd over te breken. Morgen ga ik weer naar hem toe maar het voelt nu anders. Het blinde vertrouwen is weg.
-
Daarom moet ik maar doen zoals Peter Pan dat deed. Eerst maar een kop thee drinken en dat het avontuur verder aangaan en hopen dat het op den duur weer de goede kant op zal gaan. Het is nu even moeilijk maar ik mag de moed niet verliezen. Ook niet in de nacht als ik van de pijn wakker lig en de gedachten met me op de loop gaan. Juist dan moet ik het vertrouwen hebben dat het allemaal goed gaat komen. Dat moet!!! Ooit moet het tij gaan keren toch? Tot die tijd drink ik thee en oefen ik (gedoseerd en rustig) verder. Gelukkig heb ik nog een mooie stapel boeken kunnen lenen van mijn schoonzoon afgelopen zondag. Lezen maakt rustig. Lezen maakt dat je even kunt ontsnappen naar een andere wereld. Het komt goed, zeg ik tegen mezelf. Het komt goed. En meteen daar achteraan denk ik.... maar wanneer dan. Ach ja...