Ondertussen...

6 december. Ondertussen is er al weer aardig wat water door de Lek gestroomd, was een gevleugelde uitspraak vroeger bij ons thuis. En zo is het ook. De ontsteking wordt nog niet minder, de pijn ook niet. De revalidatie is aangepast, bezoekjes bij de dokters afgelegd en ik heb er wat nachtjes over kunnen slapen. Want hoe nu verder? Ik wist even niet hoe nu verder te bloggen en heb daarom een kleine time-out genomen. Want wat wil ik? Blijven opsommen hoe het proces van revalidatie verloopt? Ik weet dat veel van jullie meeleven en er zelfs steun aan hebben (dank jullie voor jullie lieve e-mails) Ik zou dus gewoon door kunnen blijven gaan en verslag uitbrengen zoals ik dat tot voor kort deed. Maar op een of andere manier heb ik heel erg de behoefte om uit het patroon te breken.

Want niet alleen vertel ik er hier over. Dat gebeurt in real life ook. Als iemand mij ziet is de eerste vraag steeds: hoe is het met je? Ook via andere wegen gebeurt dat. Hoe is het met je? Hoe is het met je? En dan wordt bedoeld: hoe is het met je knieën? Hoe is het met de ontsteking? Loop je nog met de rollator? Loop je nog met krukken? Rijd je nu nog auto of lukt dat niet meer? En zo nog veel meer van die standaard vragen. Lief bedoeld maar ik weet er bijna geen antwoord meer op te geven. Ik verlang er zo naar om weer Tineke, gewoon Tineke te zijn.

Er is er maar 1 die dat patroon kan doorbreken en dat ben ik zelf. Ik moet zelf laten zien dat ik uit meer dan een paar zere knieën besta. Toen ik na een paar vervelende dagen, tot die gedachte kwam (niet voor het eerst maar toch) leek het net of er iets openbrak. Alsof de zon een beetje begon te schijnen. Ik zag weer mogelijkheden. Net als op de plaatjes hierboven stelde ik me voor dat ik in een bootje zou varen, zoals ik dat vroeger met mijn allerliefste vriendje deed. Wat mijmeren. Eendjes voeren. Af en toe een feestje vieren. Zoiets... Ik werd blij van de gedachte alleen al. En ja, ondertussen was de pijn bij tijd en wijle onverdraagzaam... maar toch...

Ik sliep zowaar redelijk die nacht. Toen ik de andere ochtend in de spiegel keek gaf ik mezelf een knipoog. Och toch... hoe lang had ik dat al niet gedaan? Ik moest er om grinniken. Wat fijn dat ik dat nog kon. Om mezelf lachen... de humor was er nog. De therapie is aangepast, de pillen worden geslikt. Oefeningen doe ik niet meer. Het huiswerk van de therapeut wordt niet meer gemaakt. Het voelt als spijbelen, een beetje rebels. In plaats daarvan doe ik meer in en om het huis. Dit mooie grote oude huis. Zo lang is er niet meer naar omgekeken en alleen het hoognodige gedaan. Zo veel plannen zijn er. Het is tijd om ze uit te voeren. Niet de grote klussen, maar alleen het anders zetten van een paar planten kan al een stap in de goede richting zijn. Er is nog zoveel wat ik wèl kan doen. Als het even niet gaat, neem ik een pauze en lees ik wat in een van de mooie boeken uit de boekenkast van mijn schoonzoon en heb ik ondertussen een icepack op de knieën. Daarna ga ik weer verder.

Een van de dingen die ik veel te lang had uitgesteld, is het kopen van een nieuw dekbed. Het oude was zo dun geworden dat ik steeds meer gehaakte dekentjes nodig had om warm te blijven. Klein meisje begon al over een omgedraaide prinses op de erwt te praten ;-) Al die dekentjes waren ook best wel zwaar. In de beddenspeciaalzaak hier in het winkelcentrum kocht ik een superlicht donzen dekbed. Oh en dat is me toch lekker licht en warm. Zo hoop ik het tij te keren. Ondertussen stroomt niet alleen het water door de rivier de Lek maar komt het ook met bakken tegelijk uit de lucht. Maar dat is weer een heel ander verhaal ;-))