Tradities...

Zaterdag 9 december. Ik hou van tradities en zeker nu ik ouder word (!) ga ik ze meer waarderen. Het doen van bepaalde handelingen in een bepaalde periode in het jaar daar word ik gelukkig van. Zo zorg ik dat het huis helemaal schoon is voor Pasen. Net als mijn moeder dat deed. Echt grote schoonmaak. Alles uit de kasten, luchten, uitzoeken, sorteren, opruimen en dat soort dingen. In dit grote oude huis is dat geen overbodige luxe. Als dan alles schoon is en het huis weer lekker fris ruikt ben ik echt en oprecht blij. Zo rigide als mijn moeder ben ik niet hoor! Mijn moeder deed na de schoonmaak de kachel bijvoorbeeld uit. En de maillots voor mijn zusje en mij werden verruild voor kniekousen. De grote kledingwissel was ook zo'n ding. Zomerkleren kwamen in die periode ook te voorschijn en winterkleren werden naar zolder gebracht. 

In de zomer maakte mijn moeder veel groenten zelf in. Eerst via wecken, later in de vrieskist. Wij hadden zelf een grote akker waar we met twee gezinnen van aten. Opa en oma en wij. Het was een enorme lap grond en ik herinner me het zaaien en oogsten als de dag van gister. Omdat de akker midden in de polder lag accocieer ik de oogst van bepaalde groenten nog altijd met het binnenhalen van het hooi. Oh, dat rook toch zo lekker. In het begin van mijn huwelijkse leven aten wij ook van de tuin van pa. We kochten dan ook een koe met elkaar. Eentje die we zelf groot hadden zien worden, door pa uitgezocht was en waarvan na de slacht alles gebruikt werd. Een koe met een goed leven. Zo bakte ik ook zelf brood. En haalde ik melk bij de boer. Onze kinderen hebben het er nog wel eens over.

Gelukkig kan ik hier ook volop verse groenten kopen en eet ik biologisch brood van bakker Jan. Vlees eet ik niet veel meer maar als ik het eet, haal ik dat bij de eerlijke slager in het dorp hier verderop. Ja, tijden veranderen. Het is nu zoveel makkelijker allemaal. In een straal van een km heb ik drie grote supermarkten waar ik, als ik dat wil, van alles zou kunnen kopen. Een van de andere tradities waren de bezoeken aan de tantes en ooms van mijn moeder. In de zomer gingen we daar naartoe. Ik herinner me eindeloos lange fietstochten, ijs, slagroom, vruchten, gelach en vooral veel gezelligheid. Op de terugweg deden we een picknick. Gewoon een kleedje op de grond, wat boterhammen en melk. Niks bijzonders maar zo speciaal. Ik heb echt een superfijne jeugd gehad.

De eerste zaterdag na Sinterklaas begon mijn moeder met het maken van kerstkaarten. Och, als ik alle door mijn moeder gemaakte kaarten achter elkaar zou leggen zouden we niet weten wat te zien. Na zijn pensioen maakten pa en ma ze samen. Alles werd gebruikt. De kaarten van het jaar ervoor werden op nieuwe kaarten geplakt. Lintjes, kralen, borduurgaren, touwtjes, strikjes en weet ik wat allemaal werd gebruikt. Als ma klaar was, mochten wij onze gang gaan met wat er over was (en dat was altijd genoeg) Ik herinner me buisjes met glitter in alle kleuren. En de eerste goud schrijvende pen. We mochten zoveel kaarten maken als we wilden. Voor opa en oma natuurlijk en voor onze vriendjes. Maar ook maakten we er vijf per persoon voor mensen die niemand hadden. Zielige mensen noemden we die. Och toch! Het is vandaag de zaterdag na Sinterklaas en ik heb de kerstkaarten opgezocht.

Ik heb hier vijf dozen met kaarten staan die door mijn ouders samen gemaakt zijn. Na het overlijden van mama anderhalf jaar geleden heeft mijn vader langzaamaan de spullen uitgezocht. Mijn broer en zus willen niks maar ik kreeg de kaarten die pa niet wilde houden. Hij stuurt er ongeveer 100 per jaar. En heeft voorraad staan tot zijn 85e. Daarna stopt hij met sturen heeft hij nu alvast aangekondigd. De rest kwam dus naar mij. Vijf grote dozen stampvol en kant en klaar. Ik bekijk ze en denk er aan hoe ongelofelijk mijn moeders talent voor het hergebruik van materialen toch was. Niks werd er weggegooid. Overal werd iets moois van gemaakt. Het ontroert me als ik er naar kijk. Het is een spannende tijd nu voor mij, met veel emoties en de tranen zitten hoog. Tradities zijn me dierbaar en het is fijn om er aan terug te denken. Aan de andere kant kunnen ze je ook weemoedig maken.

Mijn moeder bewaarde alles, ik schreef er al meerdere keren over. De kaarten die ik nu laat zien hier  kregen wij als kinderen van ooms, tantes en vriendjes/vriendinnetjes. De kaart hieronder kreeg ik van de liefste van alle vriendjes. Ik wilde dolgraag een echt hertje hebben in die tijd. Waarom weet ik niet. En dat kon natuurlijk ook helemaal niet. Vriendje is helemaal naar de overkant van de rivier gefietst om daar deze kaart te vinden en die aan mij te geven. Hij hield veel van dieren en wilde later dierenarts worden. Dat is ook gebeurd. Hij werd zelfs een verdraaid goeie. Och, vriendje van toen toch. Hij is niet meer bij ons. Niet in stoffelijke vorm, gelukkig woont hij nog wel in een speciaal kamertje in mijn hart. Wat moeilijk om hier over te schrijven. Nou ja, de tranen waren er toch al zullen we maar zeggen ;-)

De dozen zijn nu even dichtgedaan maar over een paar dagen gaan ze weer open. Dan zoek ik het adresboekje erbij en gebruik ik de pen die zo fijn schrijft en ga ik aan de slag. Ik heb zestig kerstzegels gekocht bij de boekhandel die ook postagent is en kan dan beginnen. Oh, dat was ook zo'n plechtig moment. Als je de postzegels op de enveloppen mocht plakken. Mijn pa stuurde nogal wat brieven en hij had daar zo'n groen bakje met oranje sponsje voor. Mooi recht in het hoekje hoor, zei mijn moeder dan altijd. Dat deden we natuurlijk en mochten ze dan ook wegbrengen naar het postkantoor. Ik kan nog zo het geluid van de stempel van de man van het postkantoor herinneren. Zo'n speciaal geluid was dat.
-
Het is vast de leeftijd zou mijn dochter zeggen. Je wordt steeds sentimentele en dat is vast zo. Op deze leeftijd heb je steeds meer herinneringen en zo weinig voor je. Tradities en rituelen. Ze geven houvast in een tijd die ik steeds minder begrijp. Ik kan slecht aanhaken bij wat er allemaal gaande is in de wereld. Of dat nu zo heel anders is dan vroeger denk ik ook weer niet. Alleen horen we er nu veel meer van via social media. Ook heeft iedereen overal een mening over. Maar dat is weer een heel ander verhaal ;-)