De laatste dag...

En dan schrijf ik nu voor het laatst in 2017 een verhaaltje hier. 365 zijn het er in totaal geworden. Net zoveel dagen als er in het jaar waren. Het schrijven ging met horten en stoten maar het lukte. Het was fijn dat jullie hier zo trouw kwamen lezen en meeleefden met alles waar ik mee te maken kreeg. Ik hoop dat jullie het fijn vonden om hier zo af en toe langs te komen en in gedachten even aan wilden schuiven aan de tafel in de keuken. Koffie en thee erbij en wat praten over de dingen van alle dag. Dank jullie heel hartelijk voor alle lieve beterschapswensen, mooie kaarten, bloemen en andere cadeautjes. Ik waardeer het zeer.

2017 was een jaar waar veel verdriet werd verwerkt en waarin de pijn bleef. In het hart en in het lijf. Maar er gebeurden ook heel speciale dingen dit jaar. Wie had 1 januari kunnen denken dat ik nu hier zou zitten met twee nieuwe knieën? Het is toch niet meer dan een wonder? Er is wat tegenslag nu maar wat ben ik al dankbaar dat ik zover mocht komen.

Dankbaar ben ik ook voor alle lieve mensen die ik tegenkwam dit jaar. Ik heb vooral van de gewone gesprekken genoten. Eén op één van mens tot mens. Er was oud verdriet in 2017, er kwam nieuw verdriet bij. Mensen gingen voorgoed van hier weg maar ook kwam er weer nieuwe mensen voor terug. Het was een jaar van verdriet; van tranen. Maar ook was 2017 een jaar van hoop, van geluk, van dankbaarheid en van liefde. En is dat laatste niet het allerbelangrijkst? Voor nu sluit ik het blog af. Hier is het jaar voorbij. Dagdag! ;-))

Losse eindjes (6)...

In de vroege middag van de laatste dag van het jaar 2017 kijk ik achterom en lees ik terug wat ik zoal schreef hier op mijn blog. Bij het nalezen bestond de behoefte om hier en daar wat dingen aan te vullen, vragen te beantwoorden en voorzichtig vast wat naar het nieuwe jaar te kijken. Daarvoor bedacht ik de rubriek losse eindjes... Dit laatste losse eindje begint bij het blog van 5 augustus en eindigt bij de dag voor de operatie. Daarna werd alles anders. Ik heb nog niet genoeg afstand genomen om daar wat van te vinden of om terug te komen/aan te vullen op wat ik daar schreef omdat ik nog midden in het proces zit. 

5 augustus: ik vertelde over mijn wereld die steeds kleiner werd en hoe het zou zijn zonder pijn. Ik kan die vraag nog steeds niet beantwoorden want de pijn is heviger dan ooit en mijn wereld werd, in de weken na de operatie, nog veel kleiner. Ik zag alleen de hal en een stukje van de trap. Ik ben blij dat ik dat (en dat zei ik al eerder in andere blogs) niet wist wat me te wachten stond.

22 augustus: fietsen op mijn oude fietsje..... het is er nog niet van gekomen. Fietsen op de home trainer lukt af en toe. Ik fiets nu vooral op het fietsje met alleen de wielen van de therapeut. En dat gaat ook maar nèt. Wel loop ik elke dag langs de fietsenmaker ;-))

Ik speelde in datzelfde blog ook met de mogelijkheid om tijdens de revalidatie de kat na te breien die ik kocht op weg naar de kapper. Ook dat heb ik nog niet gedaan en ik denk ook niet dat het er van gaat komen. Maar.... zeg nooit nooit. Ik brei al weer wel een en ander en dat is ook alvast weer een stap in de goede richting. In de eerste weken na de operatie had ik daar totaal geen zin meer in. Op een gegeven moment ben ik gewoon maar begonnen.

Er lag een winkelwagentje van de nieuwe supermarkt in de slotgracht/ sloot. Het werd er uit gehaald, afgespoeld en voor het huis neergezet. Een telefoontje naar de supermarkt in het dorp leverde niks op. Een mail naar het hoofdkantoor ook niet. Het werd niet opgehaald. Nu staat het al weer een paar maanden achter het huis en spelen de kleinkinderen er mee. Als ik weer goed ter been ben, rijd ik het er wel een keer naar toe en zet ik hem terug in de rij.

Ach, en dan was daar het bericht van de laatste handletterkaart op zondag. Ik vond dat een leuk project maar ik liep niet over van talent. Misschien omdat ik linkshandig ben? Of heeft dat er niks mee te maken? Ik kan in ieder geval geen naar rechts overhellende letters schrijven. En naar links overhellende letters zien er altijd zo mal uit. Misschien dat ik er later, als ik er echt tijd voor maak, wel weer een paar kaarten getekend zullen worden. Misschien ook niet. Na de zelfgetekende kaarten was het behelpen met de kaarten van hugs 'n kisses. Niet dat ze niet mooi genoeg waren. Het was even zoeken naar een nieuw project maar ik denk dat ik voor het komend jaar iets leuks gevonden heb om te plaatsen op zondag. Of vertelde ik dat al eerder?

28 augustus de wereld met en zonder wielen duurt voort. Ik word er wel steeds handiger in en kan nu zelfs een deur openen, razendsnel de rollator naar binnen duwen (voor de deur weer dichtvalt) en naar binnen stappen. Sommige winkels blijven een probleem. Een van de boekwinkels in het dorp bijvoorbeeld heeft de boel zo vol staan dat ik bijna niet bij het tijdschriftenrek kan komen. Dat is vervelend maar wel weer gunstig voor de portemonnee.

Van het besluit om de mogelijkheid tot reageren uit te zetten op het blog is het vooralsnog niet gekomen. Ik speel nog steeds wel met de gedachte omdat de meeste reacties toch al via een andere weg tot me komen (tinekehendrikse@hotmail.com) Misschien dat ik het op een goede dag toch doe. Dat merk je dan vanzelf wel. Kom ik bij jou op visite, dan zal ik in ieder geval een reactie achterlaten. Ook dat is een al eerder genomen voornemen. Vaker op visite komen bij iedereen.
Ik kreeg in die tijd best wel eens een nare mail. Nadat ik 'dreigde' te delen hier in het openbaar was het voorbij. Prima toch?

De olieproeverij van de olijfbomen van Kees uit Egypte is inmiddels geweest. Jan de bakker heeft zijn olie inmiddels maar de olie van kok Leonard staat hier nog. Die is vreselijk druk met van alles en nog wat. Misschien vindt hij in het nieuwe jaar een gaatje. Anders ga ik het zelf gebruiken, ha! Kees is inmiddels weer in Nederland voor Kerstmis en Oud&Nieuw. Hij heeft beloofd nog een keer langs te komen voor hij weer naar de oase gaat.

12 september werd ik door fysiotherapeut Nico gewaarschuwd om niet te fanatiek te zijn in de voorbereiding naar de operatie. Na die tijd zei hij me dat ook nog. Had ik naar hem geluisterd, dan zat ik nu niet in deze situatie. Of misschien ook wel. Of niet en was er iets anders geweest. Het maakt niet meer uit, maar ik vond het grappig om terug te lezen dat er een waarschuwing was destijds.

20 september schreef ik over de Haagse Heren. Daar moest ik nog even goed over nadenken. Welke heren waren dat dan? Na een poosje begon het te dagen en samen met de man, kon ik het verhaal terughalen. Het verdient een blogje in het nieuwe jaar. Het is te leuk om het jullie te onthouden.

Losse eindjes (5)...

Zo aan het eind van het jaar lees ik mijn blogs nog eens door. Het was een jaar waarin veel gebeurde. Over sommige dingen wil ik nog wat zeggen en sommige vragen bleven onbeantwoord. Hier en daar doe ik een belofte en maak ik alvast een brugje naar het nieuwe jaar. Bij de geschreven tekst laat ik foto's zien uit mijn collectie oude ansichtkaarten. 

22 juli deed een nieuwe huisgenote haar intrede in het mooie oude huis. De bedoeling was dat ze tijdelijk hier zou komen logeren. Tot aan de operatie om precies te zijn. Het ging over een ding en het was voor mij een 'dingetje' om over haar te schrijven en om (nog erger) haar te gaan gebruiken. Daarom gaf ik haar een naam. Karrie. Karrie is er nog steeds. Ze is, ook na de operatie een onmisbaar lid van de familie geworden. Bijna mocht ze terug naar mijn vader, waar ze eigenlijk thuishoort, maar ze kan hier nog niet gemist worden. De ontsteking bracht me terug bij af en ik ben blij dat ze me nog een poosje blijft ondersteunen. Grappig toch dat sommige dingen zo anders uitpakken dan vooraf gedacht.

Ik dacht: tot aan de operatie met hulp van Karrie de rollator de tijd door te komen. Daarna zou ik 6 weken met krukken lopen en dan met kerst was ik zo goed als nieuw. Na de operatie bleek dat mijn ene knie veel anders genas als de ander en had ik last van evenwichtsstoornissen. Dan heb je meer aan een rollator dan aan krukken. Ik herinner me nog de eerste keer buiten met Karrie. Vreselijk vond ik het. Nu ben ik de schaamte voorbij en blij dat ik er steun aan heb.

22 juli mocht de rollator voor het eerst mee naar een uitje. Ik vertelde over de high tea in Vlaardingen. Die was fantastisch. Later ging ik er met de man nog een keer heen om een gewoon broodje te eten. Ook dat was een aanrader. Erg lekker. We konden die dag nog nèt buitenzitten. Een van de laatste mooie dagen.

En dan was er de 'pech' dag met eerst de aanrijding en daarna de beet van de hond van de buren. De jongeman uit Somalië liet me niet los en ik heb later navraag naar hem gedaan bij onze buurtagent. De man bleek niet alleen onverzekerd rond te rijden met een telefoon in de hand achter het stuur. Hij was ook niet legaal hier in het land. Och toch!

De wond die de hond van de buren aanbracht bij de man is uiteindelijk redelijk genezen. Je kunt het nog steeds wel zien maar het is gelukkig niet gaan ontsteken. Wel is de hond daarna nog een paar keer meer uitgevallen naar mensen en heeft ook twee keer gehapt. O.a. een keer naar tuinman Leen. Nu draagt hij een muilkorf als hij uitgelaten wordt. Het blaffen gaat nog steeds onverminderd hard door.

25 juli. Het is goed om je blogs nog terug te lezen. Want ik schreef destijds dat ik 85 % kans op volledige genezing zou hebben na de operatie. Die resterende 15 % zou kunnen bestaan uit het ontsteken van de wond, allergie voor bepaalde medicijnen, een haperende revalidatie maar ook daar zou het ziekenhuis zijn uiterste best doen om me daarin te begeleiden.

Tot ik het teruglas heb ik nooit meer aan die 15 % gedacht. Ik ben er zo vanuit gegaan dat ik zou horen bij de grote groep van 85 %. Nu blijkt dat niet zo te zijn en dat is jammer. Wel komen zij het tweede gedeelte na. De begeleiding is nog steeds erg goed en adequaat. Dat het soms zoeken is naar evenwicht, daar kunnen zij ook niet alles aan doen. Het blijft maatwerk.

1 augustus vertelde ik over de jurk van Nijnie, de beste vriend van het kleinste meisje. Nijnie draagt het jurkje nog steeds maar het ziet er inmiddels smoezelig en zelfs een beetje viezig uit. Zo gaat dat meestal bij favoriete knuffels denk ik. Zal ik het jurkje eens wassen, vroeg ik klein meisje. Ja, maar niet nu want dan krijgt Nijn het koud. Zullen we dan wachten tot de volgende vakantie? Als de zon schijnt? Ja, dat is een goed idee zei ze. Lief toch? :-)

2 augustus vroeg ik me af hoe het zou zijn als je elke dag zou beginnen met twee uur spelen. Knippen, plakken, knutselen, mooie dingen maken enz. Hoe zou dat zijn? Ik heb een paar keer een poging gedaan maar ik bleef me schuldig voelen om alle andere dingen die nog gedaan moesten worden. Ik denk dat zoiets alleen maar werkt bij mij als ik naar een ander locatie zou gaan. Een atelier buitenshuis. Maar waarom zou ik dat willen als ik hier de mooiste werkkamer van allemaal heb? Het blijft dus bij de oude situatie ben ik bang. Maar het was het proberen waard.

4 augustus... de verkleedkleren. Ach en daar is het ook nog steeds niet echt van gekomen. Alles gaat gebeuren maar mijn hoofd liep een beetje voor op mijn lichaam dit afgelopen jaar. Als ik met kerst weer zo goed als nieuw was geweest, was het misschien anders gegaan. Niet getreurd. Wat in het vat zit verzuurt niet. Lukt het niet om alles zelf te maken, dan is er altijd nog een hele reeks kringloopwinkels waar ook van alles te vinden is.

Losse eindjes (4)...

Zo aan het eind is het fijn om nog eens na te lezen wat ik allemaal schreef dit (bijna) afgelopen jaar. Er zijn verschillende dingen waar ik nog wat over wil zeggen. Vandaar de rubriek losse eindjes. 

26 juni: verzamelingen. Ik verzamel nog steeds en zal daar mee door blijven gaan. Ook ga ik door met het laten zien van collages die ik maakte. Ik heb er zoveel plezier in ze te maken. 

27 juni beloofde ik jullie het verhaal achter de kaarten te vertellen. Een romantisch verhaal. Ik dacht er zelfs even over om er een 'project' van te maken. Dat lukte toen qua tijd niet en toen ik daar op 7 augustus nog eens over nadacht, bleef het ook een beetje in de ruimte hangen. Inmiddels zijn alle fotokaarten hier geshowd en heeft het project niet veel zin meer. Ik beloof jullie wel dat ik er een blog aan zal wijden. Het is te mooi om het jullie te onthouden.

28 juni schreef ik over het sterven van de beste vriend van onze zoon. Wat was dat intens verdrietig. We denken nog veel aan hem en in onze verhalen komt hij veelvuldig langs. Het zal moeten slijten met de jaren maar helemaal weggaan zal het nooit.

29 juni de ATC's en boomrang kaarten. Over het schrijven over de ATC's was ik een beetje te scherp. Alsof er aan mij een groot kunstenares verloren was gegaan. Dat was niet netjes van me en ik heb er ook mijn excuses voor aangeboden. Ze worden nog steeds gemaakt, de Artists Trading Cards en ik ben van plan er ook weer eens mee te gaan beginnen. Boomrangkaarten bestaan ook nog steeds. Ik zag ze laatst in een theatercafe waar je ze gratis mee kon nemen. En in de kringloop. Maar daar moest je er voor betalen ;-)

10 juli liet ik jullie een flinke stapel tijdschriften zien. Ik bladerde ze allemaal door, knipte er plaatjes uit, scheurde er zelfs hele bladzijden uit om er enveloppen van te maken. Daarna werden ze gebruikt door de kleine meisjes om mee te knutselen. We maakten er slingers en andere kunstwerkjes van en daarna verdwenen de allerlaatste restjes in de papiercontainer. Inmiddels is er zich al weer een nieuwe stapel aan het vormen. Voor het nieuwe jaar hoef ik niet ongerust te zijn. We beginnen gewoon weer van voor af aan.

11 juli: de kat van de buren is de rest van de zomer steeds even op visite geweest. Maar alleen als het raam openstond. De laatste keer dat ik haar zag is een paar weken geleden. Ze zag er mager uit en haar vachtje was erg dun. Ze is ook al een heel oud dametje aan het worden. Ik hoop dat ze straks als het mooi weer wordt, toch weer even gezellig komt 'buurten'.
12 juli schreef ik over de bladwijzers die ik jullie ook liet zien. Ik was toen van plan om er nog weer eens een paar te tekenen maar het is er tot nu toe nog niet van gekomen. Wie weet gaat ook dat in het nieuwe jaar gebeuren ;-)

13 juli: schreef ik over het Winkeltje van Tineke. Was het nou open of dicht? Wel of niet op FB en MP? Er was, zelfs voor mij geen touw aan vast te knopen, laat staan voor jullie. Na de operatie was er helemaal geen eenduidige lijn meer te trekken. Ook dat gaat veranderen hoop ik. Wat een plannen toch allemaal hè? Terwijl ik dit zo opschrijf, denk ik o oh als je er maar een gedeelte van kunt waarmaken zal dat al genoeg zijn, Tineke. Nou ja, we zullen zien....

14 juli: wat ik toen schreef raakte me een beetje bij het teruglezen. Wat ben ik toch optimistisch (niet onwetend) de operatie tegemoet gegaan. Ik dacht toen echt dat ik met kerst een soort van nieuw mens zou zijn. Nooit gedacht dat de operatie zou slagen maar dat de echte ellende pas daarna zou beginnen. Ik heb toen echt nooit gedacht aan het feit dat ik tot drie (3!) keer toe verkeerde medicijnen zou slikken. Of dat ik aan beide knieën een peesontsteking zou oplopen dankzij te intensieve therapie/revalidatie.

Het is maar goed dat ik er zo optimistisch aan begon anders was de operatie vast niet doorgegaan denken jullie ook niet? Ik ben nu van de laatste enge pillen aan het afkicken en daarna neem ik niks anders meer in dan paracetamol. Ik heb mijn lesje geleerd. Dokters kunnen me van alles voorschrijven maar ik ga het niet meer innemen. No way! Herstellen moet dan maar op een andere manier. Volgend jaar kerst hoop ik een ander mens te zijn ;-)

Losse eindjes (3) ...

Zo aan het eind van het jaar lees ik terug en zoek ik naar losse eindjes. Dingen waar ik op terug wil komen, vragen die wachten op een antwoord, dat soort dingen. Zoals: 

 Zoals op 16 mei. Ik vertelde over de auto die geparkeerd stond. Die werd uiteindelijk weggehaald. Wat heel fijn was, want zo kwamen er weer wat parkeerplekken vrij.
19 mei: waarom kreeg ik de kaarten van mijn zusje? Omdat zij ze niet wilde hebben. Want ze ging van een klein huis naar een nog kleiner (tijdelijk) huis verhuizen.

24 mei: beet de buurman echt in een dronken buit de kop van een kikker af? Ik heb het nagevraagd aan mensen die het kunnen weten omdat ze er bij waren. Het is echt waar. Getsie! Zijn bijnaam was gevestigd; Johan de Kikker. Veel mensen hadden vroeger een bijnaam. Vaak hadden ze ook dezelfde naam en dan was het makkelijker om ze uit elkaar te houden.

26 mei: nog steeds waart hier de geest van Marie Kondo door het huis. Twee keer per jaar maak ik schoon schip en ruim ik alles wat ik niet meer gebruik op. Januari start weer een nieuwe ronde. Als het lijf meewerkt tenminste. Laten we dat hopen want ik ben zó klaar met al die pijn. Met de tuin kwam het niet meer goed. Leen had er veel werk aan dit keer. Het winkeltje aan huis is er nog steeds en ik hoop in het nieuwe jaar er weer wat meer aandacht aan te kunnen besteden. Nu vooral verkoop via Marktplaats. Nog steeds krijg ik zo af en toe een berichtje van mensen die het jammer vinden dat ik niet op Twitter meld dat ik een blog geschreven heb. Ik hoop daar in Januari weer mee te gaan beginnen.

26 mei: ook hoop ik in het nieuwe jaar het winkeltje van Tineke op FB ook weer nieuw leven in te blazen. Ook weer IJs en weder dienende. We zullen zien hoe de fysiek zich herpakt. Op Instagram zal ik steeds een foto laten zien die ik die dag ook deel via mijn blog. Het lijkt me mooi die twee met elkaar te verbinden en zo wat verbindingen te maken tussen al die losse eilandjes op Social Media. Blijf ik bloggen in 2018? Dat is wel de bedoeling. Of dat elke dag zal zijn kan ik niet beloven. We zullen zien. Nog niet alle verhalen zijn verteld en ik wil ze graag met jullie delen.

2 juni vertelde ik over de verkoop van spullen in het bejaardenhuis. Ik heb het stoeltje jarenlang gehad maar laatst is het toch naar de kringloop gegaan. Het pastte gewoon nergens meer.
3 juni: de meneer in Egypte waar ik vulling voor de zelfgenaaide knuffels kocht, kreeg een ongeluk, verdween van de radar maar ik heb er navraag naar gedaan en hij is er weer. Nog steeds op dezelfde plek en met dezelfde spullen. Wat fijn om te horen dat hij genoeg hersteld is en zijn werk weer op kon pakken. Ik vroeg me in dat zelfde blog af of ik nog nieuwe knuffels zou naaien. De verwachting was van niet maar ook dat bleek niet waar te zijn. Ik maakte er nog veel. Zo zie je maar. Het kan verkeren zij Brederode.

7 juni (!) vertelde ik over de weg die was afgesloten en waardoor wij veel overlast hadden van alle verkeer. Dat bleef heel lang zo. Pas op 1 december is de weg weer vrij gegeven. Wat waren wij opgelucht :-)
8 juni: ik weet inmiddels welk gedicht ik op kon zeggen voor ik naar school ging. Pa vertelde waar ik het kon vinden. In een van de Winterboeken die ik verzamel. Ik heb het nog niet gevonden maar eerlijk gezegd heb ik er ook niet heel serieus naar gezocht. Ik kom er later nog op terug.

12 juni: het duurde maanden maar toen werden op die warme zomerdag de shutters geplaatst in de studeer- en slaapkamer. We hebben er geen dag spijt van gekregen en genieten er nog steeds van. Het was het wachten waard.
12 juni: naar aanleiding van wat ik daar plaatste kreeg ik weer zin in het maken van tutorials over van alles en nog wat. Ik hoop ze in het nieuwe jaar weer met jullie te gaan delen.

13 juni: ik liet jullie die leuke gevouwen jurkjes zien van mooi papier. Ik vertelde dat ik vanuit mijn ooghoek het papier zag liggen. Dat papier is inmiddels opgeborgen en de jurkjes zijn er nooit gekomen. Misschien in het nieuwe jaar? Als ik ze maak, zal ik ze aan jullie laten zien, oké?
14 juni: Egypte. Ik heb zo'n heimwee naar de mensen daar. Ik mis ze. We hebben plannen om terug te gaan naar de stad waar we woonden maar zijn bang dat we niet meer vinden wat we zoeken. Het land zal anders zijn.

Die andere Toon...

Niet alleen was ik de versjes van Toon Hermans een beetje vergeten het afgelopen jaar maar ook de verhalen van die andere Toon waren een beetje op de achtergrond geraakt. En dat terwijl ik ze zo graag lees. Toen in zocht naar een paar mooie versjes van de een, besloot ik ook meteen een lief verhaaltje te zoeken van de ander, en te delen. Het komt uit het boekje: Na aan het hart (dierenverhalen vol vriendschap) uitgeverij Querido. Schrijver: Toon Tellegen. 

Toen de zomer op zijn heetst was en de bladeren van de bomen slap naar beneden hingen en verlangden naar de herfst, wanneer zij zouden gaan dwarrelen en vallen en op elkaar zouden gaan liggen en andere kleuren zouden aannemen, wanneer het fris zou zijn en helder, met doorzichtige regendruppels aan elk takje en twijgje, ging de eekhoorn uit varen.

Hij stapte in het bootje dat aan de oever van de rivier vastgemeerd lag. Het bootje was rond als de ondergaande zon, zodat hij niet wist wat de voorkant was en wat de achterkant. Zodoende wist hij ook niet welke kant hij op moest varen. Hij trok de roeispanen naar binnen en liet zich meedrijven met de stroom van de rivier. Het felle zonlicht kaatste van het water naar zijn hoofd en weer terug en hij zag hoe hij de zweetdruppels van zijn voorhoofd wiste, die van zijn kruin steeds maar weer naar voren stroomden.

Hij had het druk met zijn gedachten. Ze lieten hem niet met rust. Hij wilde niet denken, maar het lukte hem niet zijn gedachten in bedwang te houden. Ze waren sterker dan zijn wil. Zij bedachten dat hij niet in een bootje lag, maar in een pan die op het vuur stond. Angstig sprong hij overeind. Het bootje begon heftig te schommelen en sloeg om. De eekhoorn verdween onder water.

Toen hij weer bovenkwam was hij woedend op zijn gedachten. Maar het is onmogelijk je gedachten een klap te geven of ze eens hard te knijpen. En terwijl hij dat bedacht dreef het bootje weg en moest hij zwemmen om de kant te bereiken. Mistroostig hees hij zich op de warme oever en ging op zijn rug liggen. Onmiddellijk sprongen zijn gedachten weer tevoorschijn, alsof ze op de loer hadden gelegen. Zij bedachten voor hem dat hij door de licht zweefde, als een blad dat lichter is dan de lucht, en dat hij landde voor de deur van de mier, en dat de mier juist naar buiten kwam met een groot glas beukennotensap; ijskoud beukennotensap.

Plotseling waren zijn gedachten verdwenen. Zij hadden hem nog net zijn hand laten uitsteken naar het glas. De zon ging onder en de eekhoorn sjokte naar huis. Aan de deur van de hut van de mier hing een briefje: Eekhoorn, ik wist niet of je langskwam, maar toen je langskwam was ik even weg.
-
De eekhoorn zuchtte. De deur ging open en de mier kwam naar buiten. 'Maar niet heus,' zei hij, met een glimlach die van achter zijn linkeroor tot ver voorbijzijn rechteroor reikte. 'Ik heb wat lekkers voor je,' voegde hij er aan toe.....

Nog een...

In mijn vorig blog verteld ik dat ik Toon een beetje kwijt was geraakt, maar ik heb hem weer gevonden hoor. Alle boekjes/ boeken met versjes liggen hier naast me op tafel terwijl ik schrijf. En lees en verdwaal in zijn woorden en daar weer van geniet. Daarom nog een versje van zijn hand. Omdat ik vind dat hij niet vergeten mag worden, daar was hij namelijk te bijzonder voor. Dit versje heet: Ik leef..

'Ik leef" zei ik, 'ik leef'
en ik hoorde dat ik het zei,
paar plotseling dacht ik: 'nee, niet ik,
maar er leeft 'iets' in mij...'

Het is dat wonderlijke iets,
dat zorgt dat ik besta
en ik? nou ja, ik ben er wel,
maar ach...ik kom en ga.

Want als mijn 'tikje' niet meer slaat,
dan staat mijn 'ikje' stop,
maar het grote iets, dat blijft en blijft,
het 'iets' dat houdt niet op.

En of ik zing of fluit of fiets,
rechtop zit in mijn bed,
ik voel van binnen steeds dat 'iets'
mij in beweging zet.

Toon Hermans
Uit: groot versjesboek.

Toon...

Ineens valt het me op tijdens het teruglezen van de blogjes die ik schreef. Ik ben Toon een beetje kwijtgeraakt gedurende het jaar. En dat terwijl ik toch zoveel van zijn versjes hou. Daarom hier nu een versje om het een beetje goed te maken. Het komt uit het Groot Versjesboek. Een verzamelbundel van zijn werk. Het heet: de Regenboog.

Ik denk maar, altijd als ik zachtjes ween,
er is een zee, daar stromen alle tranen heen
en door mijn raam zie ik de lieve regenboog
'weer veel verdriet, vandaag', de zee staat hoog.

En de tranen die ik lach om m'n pleziertjes,
ze biggelen door het land in dartele riviertjes
en door mijn raam zie ik de lieve regenboog,
'weer veer plezier vandaag', zo op het oog.

After life...

Inmiddels ben ik al weer aan mijn derde medicijn tegen de peesontsteking toe. Van de eerste kreeg ik gevaarlijk hoge bloeddruk. Van de tweede hield ik zoveel vocht vast dat alles me zeer begon te doen ik ik bijna niet meer kon bewegen. Vooral in mijn handen had ik er last van. De derde heeft dezelfde uitwerking als destijds de oxicodon. Na overleg met het ziekenhuis ben ik ook met deze 'troep' aan het stoppen en zal ik het moeten doen met paracetamol. En rust...

Toch blijf ik geloven dat het ooit goed gaat komen. En dan kan er misschien een langgekoesterde wens in vervulling gaan. Ik wil al heel lang (een paar jaren) werken in een kringloopwinkel. En ik hoop echt dat die wens in 2018 uit gaat komen. Gewoon als vrijwilliger. Maar net als altijd, na het nemen van een besluit, komt er meteen een nieuwe vraag. Welke kringloopwinkel?

Ik kan weer kleine stukjes autorijden. Zelfs het maken van een noodstop is geen probleem meer fysiek. Wel is er nog de pijn maar het reactievermogen is weer op orde. Ik kan nog niet harder dan 80 km per uur rijden en daarom ga ik nog niet de snelweg op. Hier in de streek zijn veel kringloopwinkels en het zal moeilijk kiezen worden. Ik knoop hier en daar een praatje aan met de medewerkers en als dat goed voelt met een 'leidinggevende'. Zo ben ik me aan het oriënteren op het leven na de pijn.

Het is een wens van me om na al het ontvangen ook iets terug te doen voor de maatschappij. Zo'n kringloopformule met een goed doel daaraan vast, past bij me. Er is overal een groot tekort aan vrijwilligers dus ik ben in ieder geval overal welkom. Mijn uiteindelijke keuze zal ik hier met jullie delen natuurlijk.