De buren...

We wonen nu een jaar hier in het mooie dorp in de Betuwe en gaan als het aan ons ligt nooit meer weg hier. Het is zó fijn wonen hier. De rust, de ruimte, de creativiteit, de vriendelijkheid en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is, na de jaren in de snelkookpan die randstad heet, een verademing om hier ze zijn. Dat komt mede door onze buren. Wij wonen helemaal aan het eind van de straat in een soort van buurtschapje in het minidorp. Vier stellen waarvan wij de op een na jongste zijn.

Het jongste stel woont hier sinds vijf jaar. Zij kochten de Rooms Katholieke kerk en maakten daar een klein theater van. Voor corona kwam konden we nog net een paar mooie concerten meepakken. Waaronder een uniek concert van de toen 91 jarige Ack van Rooyen. Een jazztrompetist. Nu gaat er bij jullie misschien niet meteen een belletje rinkelen maar misschien wel als ik zeg dat hij de trompettist is die het liedje van de dansende waterlelies in de Efteling speelt? Met het orkest van Bert Kaempfert. Dat melodietje kennen we allemaal toch? Zoek hem maar eens op op Wikipedia. Wat een lieve bescheiden man. En dan zo goed kunnen spelen op die leeftijd. Het was een supermooi concert.

Het andere gezin woont hier vanaf de jaren tachtig. Zij zijn begin zeventig. Onze naaste buren zijn nog weer wat ouder en wonen nog langer hier in het dorp; ik geloof al zo'n vijftig jaar. De foto's die ik laat zien zijn van hun achtertuin. Een paradijsje. Met een grote fruitboomgaard, notenbomen en een grote groententuin. Wij mogen daar volop van mee-eten. Echt zo lief! Met de eerste twee buren deel ik de liefde voor muziek, met de buurman naast ons de liefde voor boeken. Wel met een andere smaak maar het is zo leuk als je regelmatig boeken uitwisselt en zo interessante dingen leest die je anders niet snel zou kiezen. Ja, we boffen maar. Echt elke dag weer!