Bomen...

Ik ben dol op bomen. Als kind al. Bij een van onze buren was een hele fijne lindeboom. Daar kon je uren inzitten zonder dat je er genoeg van kreeg. Vooral met een boek was dat super. De buren vonden het prima dat ik daar zat en ik bracht er heel wat tijd door. Ja, ik heb wat met bomen. Het was dan ook heel lastig om jarenlang in een streek te wonen waar weinig bomen waren. Om gemopper aan te horen over het blad wat van de bomen viel. Om bomen gekapt te zien worden. Het was pijnlijk en ik miste het groen. Gelukkig hadden wij zelf een viertal grote bomen in de tuin staan. Zo fijn was dat! Ze waren een buffer tussen ons en het vele beton in de straten om ons heen.

De knotwilg is mijn lievelingsboom. Samen met de Linde op een mooie tweede plaats. Knotwilgen zijn zo heerlijk stoer. Met of zonder takken maakt me niet uit. Als ik ze zie, word ik blij. Waar ik nu woon zijn heel veel bomen. Hoe fijn is dat. Om het huis, in het dorp, de streek, overal zie je ze en in grote hoeveelheden. Zo ontdekte ik op een van mijn wandelingen toen het lukte wat verder van huis te gaan, een wegje met knotwilgen. Ik moest er gewoon van huilen. Zo blij was ik om ze tegen te komen. Ik maakte er wat foto's van. Het is een van de oude wegen die van het buitengebied naar het dorp leiden. Het was heel stil toen ik er liep en ik beelde me in dat hier al eeuwenlang mensen hadden gelopen. Naar hun werk, naar huis, naar school, naar de kerk. Het voelde heel surrealistisch. Alsof ik terug in de tijd ging.

Dat heb ik hier vaker. Het heeft er denk ik mee te maken dat de meeste wegen al heel lang bestaan. Zoals dit wegje. Of de dijk langs de rivier. Het zijn van die plekken die er altijd al waren en waar door de jarenheen duizenden mensen hun weg zochten van A naar B. En een van die mensen mag ik zijn. Het is om stil van te worden.